อมตะใจ
"ชีวิตอมตะ ต้องดำเนินอย่างมีศิลปในหัวใจตนเอง ความฉลาดต่อการใช้จิตใจให้เป็นประโยชน์เท่านั้น และมีทางเดียวที่พระพุทธองค์ ทรงชี้หนทางสว่างให้กับมนุษย์โลกมานานมาก ถึงเวลาแล้วที่ทุกคนมีโอกาสจะได้ศึกษากันอย่างจริงจัง เพื่อเป็นโอกาสอีกครั้งหนึ่ง จะได้พูนเพิ่มบุญบารมีอันเป็นเสบียง(พลังงาน) ให้ทุกคนมีความสะดวก สุขสบาย และปลอดภัยระหว่างก้าวเดินไปสู่นอกจักรวาลใจ"
พระพุทธเจ้าทรงเคยทดลองหาหนทาง ที่จะนำไปสู่การหลุดพ้นจากความทุกข์ จากข้อปฏิบัติที่เอียงสุด ทั้ง 2 ประการ นี้มาแล้ว ได้แก่
ข้อปฎิบัติเอียงสุดอย่างแรก คือ การแสวงหาความสุขด้วยกามสุข อันเป็นของต่ำทราม เป็นของธรรมดา ไม่เป็นประโยชน์
ข้อปฎิบัติเอียงสุดอีกอย่างหนึ่ง คือการแสวงหาความสุขด้วยการทรมานตนเอง ด้วยการบำเพ็ญทุกกรกิริยาในรูปแบบต่างๆ อันเป็นการทรมานร่างกาย เป็นสิ่งไม่มีค่า และเป็นสิ่งไม่มีประโยขน์
พระพุทธเจ้าทรงพบว่าข้อปฏิบัติที่เอียงสุดทั้ง 2 ประการนี้
เป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์
เป็นสิ่งไม่มีค่า ไม่ใช่หนทางที่จะนำไปสู่การหลุดพ้นจากความทุกข์ได้
จึงได้ทรงค้นพบทางสายกลาง อันเป็นหนทางที่จะนำไปสู่ความดับทุกข์ ด้วยประสบการณ์ของพระองค์เอง ซึ่งเป็นหนทางที่ให้ทัศนะและปัญญาอันนำไปสู่ความสงบ ญาณ การตรัสรู้ และ พระนิพพาน ทางสายกลางนี้หมายถึง ทางมีองค์แปดประการอันประเสริฐ ได้แก่ "มรรค" นั้นเอง
"มรรค" เป็นหนทางปฏิบัติที่จะนำไปสู่ความดับทุกข์ และเป็นหนทางดำเนินชีวิตอันประเสริฐ เป็นทางสายกลางที่ให้ทัศนะและปัญญาอันนำไปสู่ความสงบ ญาณ การตรัสรู้ และ พระนิพพาน ซึ่งมีองค์อันประเสริฐ 8 ประการ ดังนี้
1. เห็นชอบ (สัมมาทิฏฐิ) (ปัญญา) ได้แก่ ความรู้เห็นทัศนะ และความเข้าใจของ สัจธรรม คือ
อริยสัจ 4 ได้แก่ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค
และ ไตรลักษณ์ ได้แก่ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
2. ดำริชอบ (สัมมาสังกัปปะ) (ปัญญา) ได้แก่ ความนึกคิดที่ดีงาม คือ กุศลวิตก 3 ประกอบด้วย
1. ความตรึกปลอดจากกาม ความนึกคิดในทางเสียสละ
ไม่ติดในการปรบปรือสนองความอยากของตน
2. ความตรึกปลอดจากพยาบาท ความนึกคิดที่ประกอบด้วยเมตตา
ไม่ขัดเคือง หรือ เพ่งมองในแง่ร้าย
3. ความตรึกปลอดจากการเบียดเบียนด้วยกรุณา ไม่คิดร้าย หรือมุ่งทำลาย
3. เจรจาชอบ (สัมมาวาจา) (ศีล) ได้แก่ วจีสุจริต 4 ประกอบด้วย
1.ไม่พูดเท็จ
2.ไม่พูดส่อเสียด
3.ไม่พูดหยาบ
4.ไม่พูดเพ้อเจ้อ
4. กระทำชอบ (สัมมากัมมันตะ) (ศีล) ได้แก่ กายสุจริต 3 ประกอบด้วย
1.ไม่ฆ่าสัตว์
2.ไม่ลักทรัพย์
3.ไม่ประพฤติผิดในกาม
5. เลี้ยงชีพชอบ (สัมมาอาชีวะ) (ศีล) ได้แก่ เว้นมิจฉาชีพ ประกอบสัมมาชีพ
6. พยายามชอบ (สัมมาวายามะ) (สมาธิ) ได้แก่ สัมมัปปธาน 4 ประกอบด้วย
1.เพียรระวัง คือ เพียรระวังยับยั้งบาปอกุศลธรรมที่ยังไม่เกิดมิให้เกิดขึ้น
2. เพียรละ หรือเพียรกำจัด คือเพียรละบาปอกุศลธรรมที่เกิดขึ้นแล้ว
3. เพียรเจริญ คือ เพียรทำกุศลธรรมที่ยังไม่เกิด ให้เกิดมีขึ้น
4. เพียรรักษา คือ เพียรรักษากุศลธรรมที่เกิดขึ้นแล้วให้ตั้งมั่น และให้เจริญยิ่งขึ้นไปจนไพบูลย์
7. ระลึกชอบ (สัมมาสติ) (สมาธิ) ได้แก่ การมีสตินึกคิดตามความเป็นจริง คือ
สติปัฏฐาน 4 ประกอบด้วย
1. การตั้งสติกำหนดพิจารณากาย
2. การตั้งสติกำหนดพิจาณาเวทนา
3. การตั้งสติกำหนดพิจารณาจิต
4. การตั้งสติพิจารณาธรรม
8. ตั้งจิตมั่นชอบ (สัมมาสมาธิ) (สมาธิ) ได้แก่ การฝึกสามาธิ จะได้ซึ่ง
ฌาน 4 ประกอบด้วย
1.ปฐมฌาณ
2.ทุติยฌาน
3.ตติยฌาน
4.จตุตถฌาณ
องค์ 8 ประการเหล่านี้ มีจุดมุ่งหมายเพื่อส่งเสริม หลักการปฏิบัติธรรมของ ศีล สมาธิ ปัญญา
ผลของกรรมดีและกรรมชั่ว ที่ทำให้มนุษย์มีชีวิตแตกต่างกัน
กรรมชั่ว : การฆ่าสัตว์ ทำให้คนอายุสั้น
เบียดเบียนสัตว์ ทำให้ขี้โรค
โกรธและพยาบาท ผิวพรรณหยาบ
ริษยาคนอื่น ไม่มีเดชานุภาพ
ตะหนี่ขี้เหนียว มีความยากจน
หยิ่ง จองหอง เกิดในตระกูลต่ำ
ดื่มสุราเมรัย มีปัญญาทราม
กรรมดี : ไม่ฆ่าสัตว์ คนอายุยืน
ไม่เบียดเบียนสัตว์ สุขภาพดี
อดทนไม่โกรธตอบ ผิวพรรณดี
ไม่ริษยาคนอื่น มีเดชานุภาพมาก
บริจาคทาน มีสมบัติมาก
อ่อนน้อม มีตระกูลสูงศักดิ์
ไม่ดื่มสุราเมรัย มีปัญญาดี
" ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว "
เมื่อตายแล้ว ผลกรรมจะปรากฏดังนี้
ผู้มีความโลภ โกรธ หลง จะเกิดเป็น เปรตและสัตว์เดรัจฉาน
ผู้มีศีล 5 จะเกิดเป็น มนุษย์
ผู้มีหิริโอตตัปปะ จะเกิดเป็น เทวดา
ผู้มีฌาน จะเกิดเป็น พรหม
ผู้ไม่มีกิเลส เข้านิพพาน) จะเกิดเป็น อรหันต์
ขอให้มีสุข...ดินทอง
คำสำคัญ (Tags): #ซึ้งในรสพระธรรม
หมายเลขบันทึก: 181419เขียนเมื่อ 9 พฤษภาคม 2008 14:02 น. ()ความเห็น (1)
กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นสนองกลับเสมอครับ