ยาย จ้า เหนี่อยไหม
วันที่ไม่เคยลืมและไม่อยากให้หลายๆคนมองข้าม
ตลาดสด ที่ผู้คนเยอะแยะ เดินเลือกซื้อ ข้าวข้าวของ ทั้งอาหารแห้ง อาหารสด ผัก เนื้อ ปลา พื้นที่บางส่วน เปียกแทบตลอด 24 ชั่วโมง กลิ่น เหม็นท่อน้ำเสียที่เป็น ปกติของตลาด ฉันเดิน หาเลือกซื้อของดูไปเรื่อยๆ และสายตาฉันไปสะดุด ที่ยายแก่ ที่แกพยายามหาถุงพลาสติกเก่าๆปูตรงที่ขังเพื่อจะให้เป็นพื้นที่ นั่งขายผักบุ้งที่แกเก็บมาขาย คุณยายแก่นั่งลงและบรรจงจัดผักที่แกเอามา ในพี้นที่เล็กๆที่แกขอคนทีมาวางขายก่อนนี้ มือที่เหี่ยวแห้งจากการทำงาน ผิวที่กร้านดำจาการตากแดด ตาที่แดงกร่ำบอกให้เห็นว่าผ่านลมพัดและไม่ได้พักผ่อนมา ยายจัดผักเสร็จยายก็ เรียกลูกค้าให้มาสนใจผักของยาย ฉันเดินไปเลือกดูผักบุ้งที่ยาย จัดไว้ ผักยายมีรอยแมลงกัดบ้าง มีร้อยซ้ำที่ผ่านการเดินทางที่ดูรู้ว่ายายแกคงมาไกลพอสมควร ฉันจับดุผักมัดที่มีแมลง แล้วยายมองที่ผักมีแมลง แล้วบอกว่ายายไม่มีเงินซื้อยาฆ่าแมลงมันหรอกลูก ถ้ามันมีรอยแมลงยายแถมให้ ฉันหยุดมองหน้ายายแล้วถามยายว่า แล้วยายไม่ใส่ยาเลยหรอ ยายจัดผักที่อยู่ใกล้ๆแล้วตอบ ว่า ยายไม่ใส่หรอก แพงแล้วยายก็แก่แล้วฉีดไม่ไหว ยายรดน้ำใส่ปุ๋ยคอก ก็พอแล้ว หนูเอามัดไหนเดียวยายแถมให้ จะได้ไปเลือกเอาที่มันดีๆทำกินนะ ยายให้เยอะๆ จะได้ไม่ไปกินที่เค้าใส่แมลง ให้มันเสียสุขภาพ
ฉันได้ผักบุ้งที่ยายขายให้ 1 ถุงใหญ่ และฉันก็ ยืนมองยายสักพัก เชื่อไหมว่า ไม่มีใครที่ สนใจผักยายที่ปลอดสารพิษเลย กลับไปเลือกผักที่อยู่บน ชั้นว่างที่ใหญ่ๆ สีเขียวไม่มีตำหนิ ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า สารพิษทั้งนั่น มัดเล็กๆแพงๆที่หาซื้อกัน
ไม่รู้ทำไหมฉันเดินไปนั่งบนรถแล้วฉันก็ยังติดอยู่กับยาย ภาพในหน้ายายที่เต็มไปด้วยเหยื่อ ที่ใหลออกมาด้วยความเหนื่อย และเหรียญที่ยายเอาใส่ถุงผ้าที่เย็บเองมาเพื่อถอนลูกค้า ฉันตัดสินใจซื้อน้ำกับข้าวกล่อง ขนม เดินลงไปหายายอีกทีหนึ่ง ผักยายแทบไม่ลดลงเลย แต่ยาก็เรียกลูกค้าด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม แม้เสียงยายจะลดไงไปบ้าง ฉันเดินเอาไปให้ยายแล้วบอกว่ายายช่วยหนูสักอย่างได้ไหมค่ะ แล้วทำหน้างง แล้ว พยักหน้า ฉันบอกว่า ขอให้ยายช่วยรับน้ำ ข้าว ขนม นี้ได้ไหมค่ะ เพราะว่า หนูคิดถึงยายแก่หนู ยายเหมือน ยายแก่หนูเลย ให้หนูเป็นหลานยายสักวันนะค่ะ ยายแกขำฉันแล้วรับไปวางไว้ ข้างๆ ถุงที่เตรียมอาหารมาจากบ้าน แล้วยาย เอาผ้าเช็ดหน้า ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ มาเช็ดน้ำตาที่ใหลออกมา ฉันตกใจ ถามว่ายายเป็นอะไร ยายขอบใจแล้วให้พร ก่อนจะกลับ ฉันขอให้ยายดูแลสุขภาพ และให้เบอร์ติดต่อไว้
ทำไหม.ไม่มอง ....ถึงคุณภาพ ให้มาก กว่า ความสวยงามภายนอก
ทำไหม. ไม่มอง...ถึงคุณค่า ..ในการตรา ....ค่าราคา .....
ไม่ต้องมากไม่ต้องน้อย .........ขอให้เพียงพอ และพอเพียง..........
*-* ยายแก่....หลานยายยังคิดถึงยายเสมอนะค่ะ
ความเห็น (8)
สวัสดีคะ...ตื้นตัน...จากใจจริงคะ...
เด๋วนี้ ผู้สูงวัยมักจะถูกครอบครัวทอดทิ้ง บางครั้ง โชคชะตามักจะทำให้ตนต้องอยู่กับสภาพอย่างนั้น...บางสิ่งที่เราสามารถทำได้ ..."มอบความรัก เมตตา หวังดีให้แก่กัน" ...
น้ำตาซึมทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องราวแบบนี้ ผมเคยมีความทรงจำเหมือนกันครับ เป็นเรื่องในชีวิตจริงของผมคุณยายของผม ตอนท่านอยู่ผมไม่เคยดูแล แล้วสุดท้ายพอยายไม่อยู่แล้วผมถึงคิดเสียใจที่ไม่ได้ดูแลตอนท่านมีชีวิต
รพี กวีข้างถนน
สวัสดียามดึก
อ่านแล้วนึกถึงเพลงของจรัญ มโนเพ็ชร เพลงอุ๊ยคำ
เนื้อเพลงอย่างที่เขียนทุกอย่าง
ในสังคมปัจจุบันมีแต่การแข่งขัน อวดร่ำอวดรวย ลูกหลานเอาแต่ทำมาหากิน ทิ้งคนแก่ไว้เฝ้าบ้านและเลี้ยงหลาน
น่าสงสารยิ่งนัก
อ่านบันทึกนี้ก็อดคิดถึงเพลงอุ๊ยคำ ฯ ของ จรัญ มโนเพ็ชรไม่ได้ โดยเฉพาะในท่อนที่สะท้อนภาพชีวิตยายที่เก็บผักบุ้งตามหนองมาวางขายเพื่อเลี้ยงชีพ ...
นอกจากเรื่องผักปลอดสารพิษแล้ว ...สิ่งหนึ่งที่รู้สึกสะท้อนใจไปด้วยก็คือ ชะตากรรมที่ยังต้องขับเคี่ยวไปอย่างไม่รู้จบ การหัดยืนโดยปราศจากลูกหลาน หรือบางที ยายอาจจะทำด้วยใจที่รู้สึกว่ามีความสุขที่อยากจะทำ เพราะสิ่งนี้เป็นความคุ้นเคย หรือแม้แต่เป็นทางเลือกที่จำต้องเลือก (กระมัง)
.....
ขอบคุณครับ
บ้านของฉัน..ไม่มีไฟแสงสี ไม่มีเครื่องยนต์ที่เรียงกันยาวสุดลูกหูลูกตา ไม่ต้องวิ่งไล่ รถเมล์ ..
บ้านฉันไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็ไม่ได้เป็นหนีใคร
บ้านฉันไม่มีรถหรู ไม่มีเสื้อผ้าสีสวย ไม่มีรถไฟฟ้าใต้ดิน ไม่รถวิ่งบนสะพานสูง แต่ก็ไม่เคยซื้อข้าวกิน
*-*ฉันไม่ต้องการอะไร ให้มากกว่าใคร
*-*-*- ฉันแค่ เช็ดตัวแม่เวลาที่มีไข้ นวดแขนเบาๆเวลาแม่ฉันปวดเหมื่อย ฉันอาจจะไม่ได้อยู่ใกล้แม่ ทุกวัน แต่ฉันก็ไม่เคยใช้นานเกิน 5 นาทีที่จะไปหาแม่ฉันในเวลาที่แม่ต้องการใครสักคน
เท่านั้นแหละที่ฉันต้องการ
ฉันไม่รู้ว่าทำไหม หลายคน ต้องมองข้ามสังคมครอบครัวจนกลายเป็นเรื่องที่ทุกคนคุ้นเคย ถามว่า ทำไหมต้องมี ลูกมีหลาน ไม่เพราะให้มาเลี้ยงดูท่านเวลา แก่เฒ่าหรอกค่ะ หรือเพื่อเงินตรา ชื่อเสียง ที่เอามาซื้อ ชีวิตคืนไม่ได้ในวันที่คิดว่า
"ฉันอยากดูแลท่านให้ดีกว่านี้"
เงินทอง ไม่ได้ทำให้ลูก กตัญญู
รักษาความดีของเธอไว้ เป็นแบบอย่างให้เด็ก ในชุมชน ให้เป็นคนดี
ขอบใจมาก ที่สละเวลา จัดทำเอกสาร แบบฝึกหัด ส่งมาให้เด็กที่ โครงการ ทุกๆเดือน
นานแล้วนะที่ไม่เห็นเธอมาที่นี้
เด็กทุกคน ที่นี้ คิดถึงเธอ
...... ปลาน้อยทวนน้ำ.....
ครูแอบเห็น ผลงานเธอที่ รพ.ด้วยนะ
ยัย พัชริน
ครูป้านวล
สวัสดีค่ะ ครูป้านวล
55555.... บ้านเฮ้าพัฒนาแล้วเด้อ.....
ลองอ่านดูนะค่ะครู อาจารย์หลายๆท่านแนะนำเรื่อง การสอน นะค่ะครู ค่อยๆลองทำนะค่ะ เดี๋ยวครูก็ทำได้ เหมือนที่ครูสอนให้ คัดไทย ไงค่ะ แต่ คงไม่มีใครตีมือครูนะค่ะ ...อิอิ
รักครูนะค่ะ ...
อีกไม่นานแล้วจะแวะ เที่ยวค่ะครู
รัก ครูป้านวล