ในเมื่อความสุขในปัจจุบันและความสุขในอนาคตเป็นสิ่งที่อาจกำหนดได้ด้วยตัวเรา และสิ่งที่เราเลือกย่อมส่งผลกระทบต่อสังคมที่เราอยู่ไม่มากก็น้อย เราจะเลือกอะไรกัน..
ชาวประมงกับนักลงทุน
นักลงทุนชาวอเมริกันนายหนึ่งกำลังยืนอยู่บนท่าเรือ ณ ชายฝั่งหมู่บ้านเม็กซิกันแห่งหนึ่ง ขณะที่มีเรือประมงลำหนึ่งกำลังแล่นเข้ามาจอด แล้วเขาก็ได้เห็นปลาโอครีบเหลืองตัวโต ๆ กองอยู่บนเรือลำนั้น
ชาวอเมริกันเอ่ยชมประมงพื้นถิ่นที่จับปลาได้เก่ง ก่อนจะถามว่า “คุณใช้เวลาในการจับปลาพวกนี้นานไหม”
ชาวประมงตอบว่า “ครู่เดียวเท่านั้นแหละครับ”
“อ้าว ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่อยู่นานอีกหน่อยเพื่อจะได้ปลามามากกว่านี้ล่ะ” เขาสงสัย
คนถูกถามตอบเรียบ ๆ “นี่ก็พอเลี้ยงครอบครัวในวันนี้แล้วครับ”
นักลงทุนผู้มาเยือนถามใหม่ “แล้วคุณเอาเวลาที่เหลือไปทำอะไรล่ะ”
“ผมก็ยุ่งทั้งวันแหละครับ นอนตื่นสาย ๆ จับปลาวันละนิดหน่อย เล่นกับลูก ๆ นอนพักกลางวันกับมาเรีย ภรรยาของผม เดินเล่นในหมู่บ้าน จิบไวน์และเล่นกีตาร์กับเพื่อนฝูงในตอนเย็น ๆ “
คนอเมริกันจึงพูดอย่างกระหยิ่มว่า “ผมจบเอ็มบีเอจากฮาร์วาร์ด สามารถให้คำแนะนำคุณได้นะ อันดับแรกก็คือ คุณน่าจะจับปลาให้เยอะกว่านี้ เพื่อจะได้ซื้อเรือลำโต ๆ ผลจากการมีเรือลำโตก็จะทำให้คุณมีเงินมากพอที่จะซื้อเรือเพิ่มขึ้น จากนั้นคุณก็นำปลาที่จับได้ไปขายโรงงานโดยไม่ผ่านพ่อค้าคนกลางอย่างในตอนนี้ หรือไม่ก็ สร้างโรงงานเสียเอง ซึ่งคุณก็จะสามารถควบคุมได้ทั้งหมด นับตั้งแต่กระบวนการผลิต ผลผลิต ตลอดจนการจัดจำหน่าย ถึงตอนนั้นคุณก็สามารถย้ายจากหมู่บ้านชาวประมงเล็ก ๆ แห่งนี้ไปอยู่ที่เมืองเม็กซิโกซิตี้ จากนั้นก็ขยับขยายย้ายไปแอลเอ แล้วไปยังนิวยอร์ก ที่ซึ่งคุณจะสามารถขยายกิจการให้เจริญรุ่งเรืองได้ยิ่งขึ้น”
เมื่อฟังมาถึงตอนนี้ชาวประมงก็ถามว่า “แล้วทั้งหมดนี้ต้องใช้เวลาสักกี่ปี”
“สิบห้าถึงยี่สิบปี”
“จากนั้นล่ะ”
คนอเมริกันหัวเราะร่วนและบอกว่า “ทีนี้ก็จะถึงช่วงสำคัญที่สุดในชีวิตละ เมื่อโอกาสเหมาะ คุณก็ควรจะทำหนังสือชี้ชวนขายหุ้น เพื่อขายหุ้นทั้งหมดแก่สาธารณะ แล้วคุณจะกลายเป็นมหาเศรษฐี อาจทำเงินได้เป็นล้าน ๆ เหรียญเลยก็ได้นะ”
“เป็นล้าน ๆ ... แล้วยังไงล่ะ”
คนอเมริกันแจกแจงต่ออย่างเพลิดเพลิน
“จากนั้นคุณก็ค่อยเกษียณตัวเอง ย้ายไปอยู่ที่หมู่บ้านชาวประมงเล็ก ๆ นอนตื่นสาย ๆ ตกปลาวันละเล็ก ๆ น้อย ๆ เล่นกับลูก ๆ นอนพักกลางวันกับภรรยาที่บ้าน ตอนเย็นก็เดินเล่นในหมู่บ้าน จิบไวน์ และเล่นกีตาร์กับเพื่อนฝูง…”
ผู้เขียน : “นิรนาม”
“แบ่งปัน” : แปล
คอลัมน์ของนอก หนังสือพิมพ์ผู้จัดการรายวัน
------------------------------------------------------------------------
เมื่ออ่านเรื่องข้างบนจบ หากคิดง่าย ๆ ก็แค่เลือกว่าจะเป็นชาวประมง หรือเป็นนักลงทุน
ประเด็นของเรื่องอยู่ที่ “ความสุข ณ ปัจจุบัน” กับ “ความสุขในอนาคต” ชาวประมงเลือกความสุข ณ ปัจจุบัน ส่วนนักลงทุนเลือกความสุขในอนาคต
แต่ชีวิตมีเรื่องราวที่ซับซ้อนกว่านั้น..
ลองคิดต่ออีกนิด..
ถ้าเลือกเป็นชาวประมง แล้วจะมีหลักประกันอะไรให้ชีวิตในท่ามกลางกระแสโลกาภิวัตน์เช่นนี้ หากนายทุนรุกเข้ามา หากปลาร่อยหรอ ไม่มีให้จับได้มากอย่างเคย.. ชีวิตจะเป็นเช่นไร..
ถ้าเลือกเป็นนายทุน เพื่อความมั่นคงของตัวเอง จะไม่สนใจวิธีหาเงินเพื่อความสุขในอนาคตเลยหรือ.. จะจับปลาไปขายให้ได้มากที่สุดโดยไม่คำนึงถึงสิ่งแวดล้อมเลยหรือ.. เมื่อสิ่งแวดล้อมเสื่อมโทรม เราย่อมได้รับผลกระทบอย่างแน่นอน..
อย่าไปหลงระเริงกับการหาเงินให้ได้มาก ๆ จนลืมไปว่า เราหาเงินไปเพื่ออะไร.. ก็เพื่อความสุขมิใช่หรือ
ในเมื่อความสุขในปัจจุบันและความสุขในอนาคตเป็นสิ่งที่อาจกำหนดได้ด้วยตัวเรา และสิ่งที่เราเลือกย่อมส่งผลกระทบต่อสังคมที่เราอยู่ไม่มากก็น้อย เราจะเลือกอะไรกัน..