"บันทึกชีวิตนักสู้" ลุงหนวด คนแป๋งซึง
เมื่อวานหลังจากกลับจากประชุมเชิงปฏิบัติการแกนนำเด็กและเยาวชนบ้านปูแป้ เสร็จกลับมาเขียนบันทึก ประมาณ 2 ทุ่มกว่าๆ กะว่าจะนอนพักผ่อนเอาแรงหลังจากตรากตรำทำงานอย่างหนักเป็นสัปดาห์ กะว่าจะตื่นขึ้นมาอีกทีประมาณสัก เที่ยงคืน เพื่อมาอ่านบันทึกและทำงานต่อ แต่ปรากฏ ว่าหลับยาวรวดไปจนถึงเช้าเลย ตอนกลางวัน ของวันนี้ก็นอนต่อ ตื่นขึ้นมาทานข้าวกลาวัน เขียนบันทึกได้ 1 บันทึก ยังง่วงอีก จึงปล่อยตามใจ ตามกิเลส นอนต่อ แล้วตื่นขึ้นมาอีกที 5 โมงเย็น หลับมาราธอน เลยครับ จึงเข้าใจว่าการทำงานหนักตรากตรำกับงาน ไม่ได้พักผ่อนทำให้ร่างกาย อ่อนเพลีย ร่างกายรับไม่ได้ เป็นอย่างนี้นี่เอง
รั้วของชาติกำลังรักษาความสงบเรียนร้อย ตลาดริมเมย อ.แม่สอด จ.ตาก
เกาะพิพากไทยพม่า ตอนนี้กลายเป็นที่พักของพ่อค้า แม่ค้าชาวพม่าเสียแล้ว
หลังจากตื่นแล้วทำภารกิจ แล้วก็ขี่เจ้า 2 ล้อ ไปเที่ยวตลาดริมเมย ไปคุยกับลุงหนวด ขอถ่ายรูปลุงเพื่อนำมาเขียน บันทึก "บันทึกชีวิตนักสู้ ลุงหนวดคนแป๋งซึง" ลุงหนวด ชื่อจริงว่า นายสายันท์ เพียงใจวงศ์ ลุงหนวดเป็นคนพลัดถิ่น จาก อำเภอพาน จ.เชียงราย ตอนแรกมีอาชีพขายหมู อยู่ตลาด หกแยก รายได้ดีพอสมควร แต่เมื่อมาปี 39 โดนพิษเศรษฐกิจการตกต่ำ การค้าขาดทุนไปเป็นล้าน บวกกับโชคชะตาไม่เข้าข้าง ขับรถชนคนตาย ต้องขายรถ ขายบ้าน ขายที่ดิน ชดใช้ค่าเสียหายให้กับญาติผู้ตาย จึงตัดสินใจตายเอาดาบหน้า เดินทางม่งหน้าสู่ อ.แม่สอด เช่าร้านแผงลอยขายอาหารอยู่ที่ตลาดริมเมย วันหนึ่งลุงหนวดได้เห็นเศษไม้ลอยมากับแม่น้ำเมย แล้วเก็บเอามาเพื่อจะทำอะไรสักอย่างกับท่อนไม้นั้น จึงคิดนำไม้มาทำซึงขาย และทำซึงขายจนถึงทุกวันนี้ ผมจึงอยากนำเสนอบุคคลผู้สู้ชีวิต ไม่เคยท้อแท้ ท้อถอยกับโชคชะตา ตอนนี้ลุงหนวดมีชีวิตอยู่แบบเรียบง่าย พออยู่พอกิน ว่างจาการทำซึงก็ช่วยสอนการเล่นซึงให้กับเด็ก ในโรงเรียนบ้านแม่ตาว และมีเด็กจากโรงเรียนอื่นมาเรียนบ้างช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ตอนที่ไปลุงหนวดเล่นซึงให้ฟัง และนำซึงยักษ์ ที่ลุงทำเสร็จใหม่มาให้ดู ซึงตัวนี้ สูง 170 เซนติเมตร กล้าง 14 นิ้ว หนา 3 นิ้ว และหนัก 6 กิโลกรัม สูงยาว เท่ากับ ซึง ของครู “ภานุทัต อภิชนาธง” (ครูแอ๊ดหน้อย นาคทันต์ ) หรือเปล่าครับ ลุงหนวดทำซึง และเล่นดนตรี พื้นเมืองไพเราะมาก ผมไปฟังลุงหนวดเล่นอยู่บ่อยๆ ถ้าท่านใด ได้มาเที่ยวแม่สอด เที่ยวตลาดริมเมย อย่างลืมไปแวะเยี่ยมและฟังการเล่นซึง เพลงพื้นเมืองของลุงหนวด ด้วยนะครับ
ลุงหนวดกำลังแป๋งซึง ลุงหนวดถ่ายรูปคู่กับซึงยักษ์
ความเห็น (10)
@ ไม่รู้ว่าแป๋งซึงแปลว่าอะไร เดาเอาคงแปลว่า ทำซึง @
ทางเดินชีวิต...ย่อมแตกต่างกันออกไป..
บางคนลำบากแสนเข็ญ บางคนไม่ลำบากมากนัก บางคนแม้ลำบากมากมายเช่นไร ก้อมีความสุขในสิ่งที่ตนเองเป็น มีความสุขในสิ่งที่ตนเองเลือก
จะเป็นเช่นไร ทุกชีวิตต้องสู้ และก้าวเดินในทางที่ตนเลือก
เชื่อ...เช่นนั้น
ขอบคุณนะคะ..ที่นำเสนอเรื่องราวที่หลากหลายมาให้อ่าน ที่ไม่เคยรับรู้ ไม่เคยสัมผัส
หวัดดีจ้ะ...ครูข้างถนน
มีเพื่อนคุยให้ฟังเหมือนกัน เรื่องตลาดริมเมย
น่าไปเที่ยวชมเนอะ...
พูดถึงเรื่องนอนกลางวัน เคยนอนจนตื่น 5 โมงเย็นเหมือนกัน
คนที่บ้านต้องรีบมาปลุก กลัวครูวินดี้จะตาย
นึกแล้วก็ขำดีเหมือนกัน ^_^
สวัสดีค่ะ คุณครู
นั่งทำงานอยู่เช่นกันค่ะ เลยแอบแวะมาอ่านบันทึกคุณครู
คุณครูขยันสรรหาเรื่องราวต่าง ๆ มาเล่าสู่กันฟัง (ชอบค่ะ)
เป็นกำลังใจให้คนสู้ชีวิตทุกคนค่ะ
มีความสุขในทุก ๆ วันนะคะ
- เดินทาง..พบพานเรื่องราว
- เดินทาง...จิตรวิญญาญของชีวิต
- ไม่มีมหาบุรุษใดไม่เดินทาง
- คนเก่งเรียนรู้จากจากประสบการณ์ตัวเอง
- คนฉลาดเรียนรู้จากประสบการณ์คนอื่น
- ว่าแต่ทำไมครูข้างถนนขนยาวจัง
สวัสดีคุณครู@..สายธาร..@
ลิขิตฟ้า หรือจะสุ้มานะตน (เคยได้ยิน แต่ไม่รุ้ว่าใครพูด)
ขอบคุณที่แวะมาใหกำลังใจครับ
สวัสดีคุรครูwindy
ว่างๆมาเที่ยวบ้างนะครับ แวะเยี่ยมลุงหนวดด้วย
การนอนมากไม่ดีครับ ฟุ้งซ่านครับ
ขอบคุณมากครับ
คุณครูลิ้มศรี
ผ่านพบ ประสบเจอก็นำมาเล่าขานให้เป็นตำนาน ใน G2K ครับ
ขอบคุณกำลังใจที่มีให้เสมอมา
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับคุณเกษตร(อยู่)จังหวัด
ผมก็มีชีวิตแบบชีวิตคนพเนจรเป็นคนพลัดถิ่นเหมือนลุงหนวดครับ
ชีวิตยังไม่สิ้นต้องดิ้นต่อไป เดินตาม "วิถีคนจร" ต่อไปครับ
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยือนครับ
สวัสดีเป็นครั้งแรกค่ะคุณครู
ขอเป็นสมาชิกอีกคนที่ได้อ่านบันทึกของคุณครูนะคะ ชอบค่ะได้ความรู้และสาระของคำว่าชีวิตดีมากทีเดียวค่ะ เป็นคนแม่สอดค่ะแต่พลัดถิ่นตามวิถีแห่งโชคชะตา ร่อนเร่พเนจรจากบ้านเกิดมาก็หลายสิบปีแล้ว สนทนากับความเหงา และความว่างเปล่าเสมอในคืนที่นอนไม่หลับ และคิดถึงบ้าน คิดถึง พ่อ แม่ ที่เฝ้ารอคอยลูกคนนี้กลับไปตำนำพริกน้ำปูให้กินทุกปี รออีกนิดนะแม่อีกเฮือกเดียวลูกจะกลับไปอยู่ใกล้ ๆจะไม่จากไปไหนอีกแล้วจ้ะ
ครูคะ ชีวิตก็สนุกดีค่ะ เป็นคนที่ได้ใช้ประโยชน์กับชีวิต และกับความเป็น คน คุ้มค่าจริง ๆค่ะ รู้จักลุงหนวดด้วยค่ะ เคยแวะเยี่ยมชมและขอฟังเสียง ซึง ชอบมาก ตั้งใจว่าได้กลับไปอยู่บ้านเมื่อใด จะไปเป็นลูกศิษลุงหนวด หากว่าลุงแกไม่เกี่ยงเรื่องวัยนะคะ แหะ แหะจะเอาไปเล่นให้ฝรั่งฟังเผื่อวันหน้าบ้านเรามีถนนคนเดินอย่างเชียงใหม่ก็แจ๋วเลย ตั้งใจว่าจะเอาวิชา ไกด์ ไปสอนลูกหลานให้เขาได้ต้อนรับนักท่องเที่ยวที่จะมาเยี่ยมแม่สอดเราในอนาคต นั่นป็นความตั้งใจ แต่จะสำเร็จมั้ยนั้น จะพยายามค่ะ เอาใจช่วยครูนะคะ
ศรัทธาในตัวตนของครูจริง ๆ ค่ะ
สู้ ๆ ค่ะครู
ไกด์หลังดอย
สวัสดี ลุงหนวด ดีใจที่เพื่อนเป็นคนดีของสังคม ขอเป็นกำลังให้ ทำจนสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จาก เสี่ยวถาคนเลี้ยงหมู พาน