วันนี้มีเรื่องสะดุดหัวใจ อย่างสุดแรง
เพียงคำคำเดียวที่อ่านพบ "จิตที่ส่งออกนอกเป็นต้นเหตุแห่งทุกข์"
เหมือนปมหัวใจที่รัดด้วยหลากเรื่อง ถูกรื้อออกโดยง่าย
เหตุการณ์บ้านเมือง ทำให้ใจฉัน "รุก" ไปข้างหน้า จนตามหัวใจตัวไม่ทัน
ฟังแต่ไม่ได้ยินเสียง ดูแต่ไม่เห็น หายใจแต่ไร้พลัง
ออกจากบ้านไกลมาเกินแล้ว บอกตัวเองอย่างนั้น
ออกมาไกลที่พักในดวงใจอย่างนี้อย่างนี้ แล้วจะมีพลังไหนไปกล้าหาญเล่าหนอ
คนของหัวใจกระซิบใกล้ เพิ่มพลังอย่างเอาใจว่า "นิ่งฟังเสียงอื่นดูบ้างสิเธอ แล้วเธอจะค้นพบเพลงดวงใจ"
"ตามอ่าน ใจลึก ตรึกใน
แล้วจาร ลงไป ให้ใจอ่าน
ออกนอก ตามใจ มานาน
หวังลึก แก่นสาร กลับเข้าข้างใน
นะ นะ นะ นะ นะ "
~piim~
เอาเรื่องอริยสัจ ๔ ของหลวงปู่ดูลย์มาฝากค่ะ ^ ^