สี่สิบกว่าวันแล้วที่ยังไม่ได้ทำงาน
ผมจำความได้ จรั้งสุดท้ายที่ผมได้ทำงาน คือ วันที่ 25 เมษา ออกจากมหาลัยประมาณ สี่โมงครึ่ง เพื่อกลับบ้าน หลังจากนั้นความจำของผมค่อยๆเลือนหายไป รู้ตัวอีกครั้งเห็นแสงไฟบนเพดาน ภาพสลัวๆของท่านอธการ แล้วลูกศิษย์สี่คน มารู้ตัวสามารถพูดคุยทักทายกับคนได้ก็หลังได้นอน ICU ไปหลายวันแล้ว
ตอนผมรู้กึตัวครั้งแรกส่งที่คิดถึงมากๆคือการกลับไปทำงาน คุยกับหลายคนคงม่มีใครจะขัดใจคนเจ็บ แต่พอรู้ตัวดีขึ้นเรื่อยๆ ก็รู้ตัวว่ายากที่จะไปทำงานในเวลาอันเร็ว แต่ก็ตั้งใจว่าแม้แต่นั่งรถเข็นก็จะไปทำงาน สุดท้ายอธิการบอกว่าเทอมนี้ทั้งเทอมไม่ต้องทำอะไร
นานขนาดนั้นถ้าไม่ได้ทำอะไรคงเบื่อมากๆ
คิดใหม่ หางานใหม่ ขอกลับอยู่บ้านอาจได้ทำอะไรได้บ้าง
ตอนนี้กลับอยู่บ้านหลายวันแล้ว ใช้โนตบุคได้ เปิดเน็ตก็ได้.. แต่..
มือขวามผมเส้นเอ็นขาดทำให้นิ้วก้อยใช้ไม่ได้ เลยทำใหพิมพ์ไม่ถนัด
ลักษณะการได้นั่งก็ยังไม่อำนวยให้นั่งนานๆ
สายตาก็ยังมีปัญหาอยู่บ้าง
ดังนั้น..เรื่องที่ตั้งใจจะทำก็ต้องพัก
อยากอ่านหนังสือ แปลหนังสือ พิมพ์บทเรียน แล้วอัปขึ้นเวป ยังทำไม่ได้
ทำไดแค่ พิมพ์(จิ้มดีด)สั้นๆ ลงบล็อกบ้าง แสดงความเห็นบ้าง และทักทายกับเพื่อนๆเล็กๆ น้อยๆ
ความเห็น (6)
อัสสาลามมูอาลัยกุม ครับอาจารย์ ขอให้อาจารย์หายกลับสู่คนปกติเร็วๆน่ะครับ شفاك اللة
ขอให้อ.หายไวๆค่ะ
เรื่องงาน ห่วงได้ แต่อยากให้อาจารย์ห่วงเรื่องสุขภาพให้มากๆค่ะ อะไรก็ตามที่ทำให้สุขภาพอ.ฟื้นไวๆ ก็ทุ่มเต็มที่ แต่หากมันจะทำให้การฟื้นตัวของเราช้าลง อ.อย่าฝืนเลยค่ะ เพราะไม่ว่าจะอย่างไร ทีมงานของอ.ก็เต็มใจรออ.กลับมาร่วมงานเสมอค่ะ
วัสสลาม
ชาฟากัลลอฮฺ...ขอให้อัลลอฮิคุ้มครองอาจารย์ของผมให้มีสุขภาพแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆครับ ยอมรับในความพยามยามและมุ่งมั่นกับอาจารย์จริงๆครับ มีโอกาสคงได้ไปเยี่ยมอาจารย์นะครับ
ลาบะซ่าต่อฮูรุนอินชาอัลลอฮ การเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นการตรวจสอบอีหม่านของผู้ป่วยอีกทางนึง เราได้เข้าใกล้อัลลอฮมากแค่ใหน รักอัลลอฮมากขึ้นไหม และการใช้ชีวิตที่ผ่านมาเป็นเช่นไร อัลฮัมดุลิ้ลลาฮหนูดีใจที่อาจารย์เข้มแข็งทั้งร่างกายและจิตใจ อาการบาดเจ็บทางร่างกายคุณหมออาจรักษาได้ แต่อาการบาดเจ็บทางจิตใจตัวเราเท่านั้นที่ต้องรักษา สู้ๆๆนะค่ะ บ่าวที่อัลลอฮรัก
แวะมาเยี่ยมคนป่วย (เหมือนกัน)ครับ
นอนๆ อยู่ก็ทำอะไรได้เยอะครับ