เป่าเถ้า ที่จวนมอด
ครั้งเมื่อทำงานประจำ อยู่ในองค์กรสร้างสุขภาวะ
จำเจอยู่ท่ามกลางกองเอกสาร และ ตัวเลขเจ็ดแปดหลัก
ซึ่งเป็นเงินภาษีบาป
ชีวิตการทำงานประจำครั้งนั้น
สนุก เพราะได้เรียนรู้ สิ่งใหม่
พบเจอโลกใหม่ที่กว้างใหญ่
แต่แล้ววันหนึ่งถอยออกมา ดูงานที่ตัวเองทำอยู่
ช่างสวนทางกับงานที่อยากทำเสียนี่กระไร
เกิดคำถามมากมายว่า เรากำลังทำอะไรอยู่
ยังจำบทกวี บทหนึ่ง ของ อ.เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
ที่ส่งผ่านมาทางอีเมล์จากเพื่อนร่วมงานในองค์กรสร้างสุข
เป็นกำลังใจ
และตัดสินใจ
จุดไฟแห่งความหวัง พร้อม ออกเดินทางอีกครั้ง
" เป่าเถ้าที่จวนมอด วะวับวอดมิวายแสง
จุดเพลิงอันเริงแรง เป็นเปลวลุกขึ้นโลมลาม
ผูกไผ่ทีละไผ่ ไปเป็นแพสะพานข้าม
ผูกข้อต่อตาตาม จนเป็นต้นตระหง่านตรง
เรียงจุดทีละจุด เป็นเส้นสุดเป็นทรวดทรง
จดเจตนาจง จำเรียงรจนากวี
จับใจมาใส่ใจ จึงฝากใจเป็นไมตรี
ความดีต่อความดี ประดับโลกให้งดงาม"
3 ปีกว่ากับการงานไม่ประจำ ที่ไม่จำเจ
วนเวียนอยู่กับการจัดการ งานคิด งานเขียน งานสื่อสาร
ชีวิตวันนี้มีความสุข และ สนุกกับงานที่ทำ
แม้บางคราวจะเหน็ดเหนื่อย ล้มลุกคลุกคลานกับงานที่ทำบ้างก็ตาม
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น