เมื่อคืนขณะนั่งดูTV ประมาณ สามถึงสี่ทุ่ม ได้ยินเสียงดังโครมแต่ไม่ดังมาก ข้าพเจ้าเข้าใจว่าใครคงทำของตก จึงไม่ได้สนใจ สักพักได้ยินเสียงไซเลนซ์ จากรถพยาบาล จึงได้รู้ว่ามีอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซด์โดนรถยนต์ชนอย่างจังที่หน้าบ้าน คนขับรถยนต์ชนแล้วหนีไปเลยไม่มีแม้แต่จะเหลียวกลับมาดู ปล่อยให้คนขี่มอเตอร์ไซด์นอนแน่นิ่งอยู่คนเดียว จะมีก็แต่แม่ค้าพ่อค้าที่ทำมาหากินอยู่บริเวณนั้นที่รีบวิ่งไปดูและโทรแจ้งรถกู้ชีพ ข้าพเจ้าสอบถามดูก็รู้ว่าคนขี่มอเตอร์ไซด์เสียชีวิตคาที่เลย สักพักใหญ่ๆจึงได้ยกร่างที่ไร้วิญญาณน้ันไปโรงพยาบาลโดยไม่มีญาติมิตรตามไปด้วยเลยสักคน ข้าพเจ้าเห็นแล้วเศร้าใจเพราะผู้ตายไม่ได้เป็นคนไทย แต่เป็นชาวไทยใหญ่ที่เข้ามาทำมาหากินในเมืองไทยเพื่อหาเงินส่งไปให้ลูกเมียที่พม่า..... แล้วตอนนี้
- ลูกเมียเขารู้หรือยัง ?
- ถ้ารู้แล้วจะทำอย่างไร?
- แล้วต่อไปใครจะส่งเงินมาเลี้ยงดู?
- ที่สำคัญชีวิตคนทำไมไม่มีค่า ตายข้างถนนไม่มีคนเหลียวดู ...ช่างน่าอนาถเหลือเกิน?
ส่วนข้าพเจ้าทำได้ก็เพียงอษิฐานแผ่เมตตาไปให้ แล้วนั่งกำหนดลมหายใจ ...
หายใจเข้า 1 หายใจออก 1
หายใจเข้า 2 หายใจออก 2
หายใจเข้า 3 หายใจออก 3
หายใจเข้า 4 หายใจออก 4
หายใจเข้า 5 หายใจออก 5
หายใจเข้า 6 หายใจออก 6 ........ไปเรื่อยๆ.......จิตมันหลุดเมื่อไหร่ก็เริ่มนับ 1 ใหม่ไปเรื่อยๆ
เอารูปมาฝากให้ดูแล้วสบายใจ
ขอบคุณมากๆสำหรับคำติชมจากคุณวิชุดา
และขอบคุณมากๆค่ะสำหรับคำอวยพรที่มอบให้จาก ครูโย่ง และน้องจิ
ชีวิตคนสมัยนี้ดูไร้ค่าขึ้น เพราะค่านิยมที่ผิดๆ ของคนสมัยนี้?
ขอโทษที่หายไปนาน ... พี่ขอบคุณมากที่มาเยี่ยมเยือน
จะติดตามเข้าไปคุยด้วย
จะให้กำลังใจสม่ำเสมอ
ตั้งใจทำงานตรงหน้า ( ที่ ) ให้ดีที่สุด นะคะ...สู้ๆ
แวะมาสวัสดีปีใหม่ 2552 ที่บันทึกแรกค่ะ
มีความสุขมากมายนะคะ พี่มนัญญา