หาย...เกิดขึ้นได้บ่อย
คำว่า "หาย"
สำหรับผม มันช่างเป็นคำที่ฟังแล้ว...โดดเดี่ยวเหลือเกิน
ผมยังจำความรู้สึกนั้นได้ดี
ในวันที่ผม สูญเสีย "ยาย" ผู้หญิงที่ผมรักที่สุดรองจากแม่ไป
บ้านที่เคยอยู่ มันกลับไปน่าอยู่ เสียงบ่นที่คุ้นเคยของยายหายไป
บทเพลงที่ยายชอบร้องหายไป กับข้าวที่แสนอร่อยฝีมือยายหายไป
ผมเหมือนคนซังกะตาย และใช้ชีวิตอยู่ไปวัน ๆ ระหว่างที่ทำงานและบ้าน
สถานที่ท่องเที่ยวที่ว่าสวย ผมสัมผัสได้ว่า "มันก็แค่นั้น" ไม่มีความหมายอะไร
ความรู้สึกของผมหายไป หัวใจของผมหายไป ไม่มีสิ่งใดงดงามในสายตา
บางอย่างในตัวผมผิดปกติไป หรือเพราะว่า "ยาย" หายไป
"เพื่อน" ผมอุ่นใจทุกครั้งที่รู้ว่าชีวิตยังมีเพื่อน
ตอนเด็ก ๆ ผมรู้สึกว่า การได้วิ่งเล่นกับเพื่อนมันช่างเป็นเรื่องง่าย
เราเจอกันได้ทุกเมื่อ จันทร์ - ศุกร์ ไม่เว้นแม้กระทั่งวันหยุด
ผมยอมที่จะโดนแม่ตี เวลาเล่นเพลินกับเพื่อนโดยไม่กลับบ้าน
และไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับไม้เรียวนั้นเลย อืม เจ็บนิดเดี๋ยวก็คงหาย
แต่เมื่อโตขึ้นภาระการงานแต่ละคนก็ต่างกันไป และรู้สึกได้ถึง
ความห่าง ห่าง และห่าง ที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งมันกลายเป็น
"ความว้าเหว่" โทรศัพท์ถูกใช้บ่อยขึ้นเพื่อติดต่อ ได้ยินแต่เสียง
แต่นานนับปี ที่ไม่อาจได้เห็นตัวตน แต่ผมก็ยังรู้สึกดี
และหวังว่าเพื่อนรักของผม...ยังไม่หายไป
"เพื่อน" ออนไลน์ มิตรภาพสุดขอบฟ้า
ใช่ว่าเธอจะไม่สำคัญนะ อักษรที่ส่งผ่านมาทางจอคอม
ถ้อยคำของกำลังใจ มันทำให้ผมยิ้มได้ และรู้สึกดีขึ้นเวลาท้อแท้
การได้คุยกันบ่อย ๆ ก็เกิดความผูกพันอย่างมากมาย
วันหนึ่งที่เธอเงียบหายไป ผมยังแอบถามตัวเองบ่อย ๆ...เธอหายไปไหนนะ ?
บ่อยครั้งที่ผมทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง
มักจะเห็นนกตัวเดิม ๆ เกาะอยู่บนกิ่งไม้ ข้างห้องทำงานเสมอ
เอ๊ะ !!! แล้วรู้ได้ยังไงว่าเป็นนกตัวเดิม ๆ หน้าตานกก็คล้าย ๆ กัน
ไม่รู้สิ ... แต่ผมเชื่อว่านั่นคือนกตัวเดียวกัน กับที่ผมเห็นทุก ๆ วัน
เพราะเค้ามักจะบินมาตัวเดียวอยู่เสมอ และจะพักปีก ปิดเปลือกตา หยุดอยู่นิ่ง ๆ
เหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่าง ผมไม่รู้ว่าเค้าเป็นนกพันธุ์อะไร
แต่ขนของเจ้านกตัวนี้ สีสรรสะกดสายตาให้มองจนเพลินทีเดียว
หลายวันแล้วที่ผมไม่ได้เห็นเจ้านกตัวนี้อีก ไม่รู้ตอนนี้หลบไปหยุดพักปีกอยู่ที่ไหน
นอกหน้าต่างของผมมันดูแปลกตาไป ผมคิดถึงนกน้อยตัวนั้นจัง หายไปไหนนะ ?
"แฟน" คุณคือ คนที่ทำให้ผมรู้จัก "ความรัก" และ "ความเจ็บปวด"
บางทีผมอาจจะยึดมั่นกับคำสัญญาระหว่างเรามากไป
มากเสียจนปล่อยให้ความ "ไว้ใจ" กลับมาทำร้ายได้
คุณคงไม่รู้...ว่าผมต้องก้าวผ่านความรู้สึกที่ปวดร้าวโดยลำพัง
ด้วยความทรมานแค่ไหน ในวันที่ความรักยังเต็มในใจ
แต่ผมและคุณ ต้องลาจากกันไกลแสนไกล -- ตลอดไป
แม้วันนี้ความเข้มแข็งจะคืนกลับมาได้ระดับหนึ่ง
แต่บางครั้งผมก็กลายเป็นคนที่ล้มเลิกอะไรง่าย ๆ
และรู้สึกเหนื่อย ๆ อยู่บ่อยครั้งกับสิ่งที่เป็นอยู่
เพียงเพราะ กำลังใจ ที่เคยมีคุณมาเติมเต็มให้...มันหายไป
วันหนึ่ง -- ผมได้ผ่านไปอ่าน ข้อความของใครบางคน
(กวี ซีไรท์ 2550)
เค้าให้ข้อคิดสำหรับสิ่งที่เราคิดว่า "หายไป" ไว้ว่า
สสารย่อมไม่จากไป
เพียงแต่เปลี่ยนที่อยู่ใหม่เท่านั้นเอง
เมื่อมองหาจะเห็นชัดเจน
ไม่มีใครจากไป
เพียงแต่เปลี่ยนระดับความสัมพันธ์ใหม่ก็เท่านั้น !!
ผมรู้สึกดีขึ้น เมื่อได้อ่านข้อความนี้
ไม่มีอะไรหายไป เพียงแต่ทุกคนที่เราไม่เห็นตอนนี้
พวกเค้าต่างเปลี่ยนที่อยู่ใหม่เท่านั้น
อย่างน้อยในวันนี้ผมก็คงไม่รู้สึกโดดเดี่ยว
เมื่อเอาคำว่า "ใจ" ต่อท้ายคำว่า "หาย"
ใช่--- วันนี้เรายัง "หายใจ"
อาจไม่ใช่วันที่ดีที่สุด แต่เราต้องเต็มที่กับทุก ๆ วัน นั่นคือความจริง
ความเห็น (6)
อาจไม่ใช่วันที่ดีที่สุด แต่เราต้องเต็มที่กับทุก ๆ วัน นั่นคือความจริง
ใช่ค่ะ...เห็นด้วย...เพราะอะไรๆในชีวิต เปลี่ยนแปลงได้เสมอ แม้ว่าวันนี้ไม่ใช่วันที่ดีสุด แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป...เพราะนั่นคือความจริง ความเป็นจริงที่เราต้องเผชิญ ต้องยอมรับ ในขณะที่ยังมีลมหายใจ สู้ๆ นะคะ
มีแต่สิ่งดีๆ ในทุกๆวัน
ขอบคุณค่ะ
เก็บดอกไม้ที่ร้านอาหาร แถวๆบ้าน มาฝากค่ะ
อ่านแล้วรู้สึกดีขึ้นค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
ขอบคุณครับ
- โอกาสหน้าจะมีของฝากบ้างแต่ตอนนี้ไปทำกับข้าวก่อนนะครับ
- สวัสดียามเช้าครับ
แวะมา ใจหายค่ะ ใจหายไปไหนไม่รู้
ดีนะที่ยังหายใจอยู่ อ่านแล้วคิดอะไรได้อีกเยอะเลย
เป็นกำลังใจให้นะคะ ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจอยู่ ฉะนั้นทุกลมหายใจเราต้องมีความหวังนะคะ พี่เค้าเหงามาก่อนย่อมรู้ซึ้งถึงความรู้สืกนี้ค่ะ
นางสาว ผ่องฉวี ผ่องฉวี มณีรัตนพันธุ์
สสารย่อมไม่จากไป
เพียงแต่เปลี่ยนที่อยู่ใหม่เท่านั้นเอง
เมื่อมองหาจะเห็นชัดเจน
ไม่มีใครจากไป
เพียงแต่เปลี่ยนระดับความสัมพันธ์ใหม่ก็เท่านั้น !!
ผมรู้สึกดีขึ้น เมื่อได้อ่านข้อความนี้
ไม่มีอะไรหายไป เพียงแต่ทุกคนที่เราไม่เห็นตอนนี้
พวกเค้าต่างเปลี่ยนที่อยู่ใหม่เท่านั้น
อย่างน้อยในวันนี้ผมก็คงไม่รู้สึกโดดเดี่ยว
เมื่อเอาคำว่า "ใจ" ต่อท้ายคำว่า "หาย"
ใช่--- วันนี้เรายัง "หายใจ"
อาจไม่ใช่วันที่ดีที่สุด แต่เราต้องเต็มที่กับทุก ๆ วัน นั่นคือความจริง
พี่ชอบข้อความนี้จังเลยเอ๊ะอ่านแล้วทำให้พี่รู้สึกดีขึ้น เป็นการบอกกับจิตใจของเราว่าเราต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความหวัง ถึงแม้ชีวิตที่ดำเนินอยู่ในทุกวันนี้จะต้องพบกับอุปสรรคมากมาย จนบางครั้งทำให้เรารู้สึกท้อแท้กับชีวิต และเฝ้าแต่ถามตัวเองอยู่เสมอว่าทำไม เรื่องร้ายๆ มักจะเกิดขึ้นกับพี่อยู่เสมอ ไม่จบไม่สิ้นซักที เดี๋ยวก็เสียน้องชายไปอย่างไม่มีวันกลับ โน๊ตบุก ก็มาหายไปซะอีก พี่ต้องใช้พลังและกำลังใจอย่างมากมายนักที่จะบอกกับตัวเองให้ได้ว่า เราต้องอดทน เข้มแข็ง พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับอุปสรรค หรือปัญหาในชีวิตอย่างไม่หวั่นไหว ท้อแท้ได้แต่อย่าถอยนะ พี่จะเป็นกำลังใจให้น้องชายที่ชื่อเอ๊ะ เสมอและตลอดไปนะ และพี่ก็จะให้กำลังใจตัวเองอยู่เสมอด้วยเช่นกัน