เราเริ่มสนใจเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อปีพุทธศักราช ๒๕๒๕
แต่นายบอกเราครั้งหนึ่งว่า เคยเห็นหน้าเรามาก่อนแล้วตั้งแต่ปี พุทธศักราช..
ปีเฟรชชี่ ปีแรกของการเรียนในมหาวิทยาลัยของเราสองคนน่ะ
วันที่เราพบประสบพักตร์นายครั้งแรกสุด เป็นวันสุกดิบ เปล่าไม่ใช่งานแต่งงาน ไม่ใช่งานบวช ไม่ใช่งานอะไรหรอก เพียงแค่เป็นคืนที่พี่ ๆ ปีสองของมหาวิทยาลัย จำนวนหนึ่งมาพบปะ พบเจอ ร่วมกันเตรียมงาน เตรียมของ พวงมาลัยดอกไม้ เข็มกลัด และตบแต่งบอร์ด เล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเป็นการรับขวัญรุ่นน้องปีหนึ่งที่กำลังเดินทางโดยรถไฟ มาสู่รั้วมหาวิทยาลัยไกลบ้าน ต่างถิ่น
ยี่สิบกว่าปีก่อน...ไม่ได้มีข่าวความวุ่นวาย ระเบิด มากเท่าปัจจุบัน แต่ก็ ข่าวโจรจีนคอมมิวนิสต์ ข่าวแบ่งแยกดินแดน..ยังมีอยู่ตลอดเป็นระยะ ๆ พี่ ๆ จึงมีประเพณีต้องรับขวัญน้องตั้งแต่ก้าวย่างแรกทันทีที่ลงจากรถไฟ
เรากำลังช่วยเด็กนักศึกษาผู้ชายเตรียมป้ายต้อนรับ งานเบา ๆ กว่านั้นเด็กนักศึกษาหญิงจุ๊กจิ๊ก จ๊อกแจ๊ก จอแจเป็นนกกระจอกแตกรัง จัดเตรียม ส่วนใหญ่คุยกันซะมากกว่า...เรากำลังค่อนขอดในใจ พอดีเหลือบไปเห็นเด็กสาว..ใช่เริ่มสาวรุ่นกันแล้วทั้งนั้น กลุ่มหนึ่ง หน้าใหม่ในวงการ ไม่ค่อยได้เห็นหน้า หน้าขาว ๆ หมวย ๆ สองสามคนและนั่น..โอ๊ย...
เรา ถูกความรู้สึกอย่างใดอย่างหนึ่งมากระทบ อ้อ รู้สึกคุ้น รู้จัก เคยเห็น ที่ไหนนะ
ความรู้สึกนี้มันแรง เร็ว คล้ายมีสปาร์คประกายไฟฟ้าอย่างที่เจอในแล็บ เราจึงค่อย ๆ ขยับตัว ทำทีไปทำงานใกล้ ๆ โต๊ะนั้น
มีต่อครับผม บทที่สองฉบับ รีไร้ท์
เราและไทรบุรี-ถนนสายนั้นในเมือง...
