กวีวรรคทอง ๒ ยังคงมีเท้าที่ก้าวเดิน
แม้ใจร้าวก็ยังดีกว่าวิ่นแหว่ง
การเปลี่ยนแปลงเพื่อไปสู่ที่ดีกว่า
ย่อมเจ็บปวดกันบ้างธรรมดา
จงสู้ทนฟันฝ่ามุ่งหน้าไป
จาก ยังคงมีเท้าที่ก้าวเดิน
กนกพงศ์ สงสมพันธ์
ปี พ.ศ. ๒๕๒๖
เว้นว่างมาวางชีวิต
ปล่อยดวงจิตถูกปิดล้อม
ว่างสังคมเคยยินยอม
แล้วถนอมใจด้วยวิถีของเรา
สวัสดี ยามตะวันค้างกลางท้องฟ้าครับ