ได้ดีจาก...การทำดี

เรื่องดีดีจากคุณแม่ที่รัก

แม่เล่าให้ฟังว่า
ครั้งหนึ่งพ่อกับแม่ ไปนอนสำนักสงฆ์แห่งหนึ่ง
ที่สำนักสงฆ์แห่งนี้มีพระรูปหนึ่ง
พวกเราเรียกท่านว่า พระอาจารย์ หรือ หลวงพ่อ

>หลายคนเคยสงสัยกับตัวเอง ว่าทำดีแล้วได้ดี จริงหรือ
>บางทีทำอะไรด้วยความเหนื่อยยาก แต่ไม่มีใครเห็นค่า
>บางที คงทำให้รู้สึกท้อ ขี้เกียจทำดีต่อ

ที่สำนักสงฆ์แห่งนั้น อยู่ในป่า ไกลจากตัวเมืองอยู่มาก
อาหารก็ได้จากญาติโยมนำเอาของสด ของแห้งขึ้นไปถวายบ้าง
ญาติโยมที่ปฏิบัติธรรมก็หมุนเปลี่ยนกันหุงหาอาหาร

ปีนี้หลวงพ่ออาพาธไม่ค่อยสบายนัก
หลักจากที่สอนธรรมะถึงดึกดื่นเที่ยงคืน
ทุกคนกำลังจะเลิกรา กลับกุฏิจำวัด เพราะดึกมากแล้ว
แม่เองก็เพลียมาก อยากพักหลักจากที่เดินจงกรม และปฏิบัิติธรรมมาทั้งวัน

หลวงพ่อเดินมาหาแล้วเปรยว่า หิวจัง ถ้าได้ข้าวต้มร้อน ๆ ก็คงดี

แม่จึงรีบกุลีีกุจอไปต้มข้าวต้ม ทำกับข้าวสองสามอย่าง
ทั้ง ๆ ที่แม่ทำกับข้าวไม่ค่อยเก่ง
ยิ่งต้องทำกับข้าวด้วยเตาถ่าน
ไฟจากตะเกียงเจ้าพายุก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนักกับการที่ต้องทำกับข้าวยามดึกเช่นนี้

แม่ทำกับข้าวด้วยความทุลักทุเล
กว่าจะเสร็จก็กินเวลากว่าชั่วโมง

นำอาหารไปถวาย

พระอาจารย์บอกว่า
ไม่ฉันแล้ว...
ไม่หิวแล้ว....

กับข้าวทั้งหมดเลยไม่มีใครเหลียวแล

แม่เคืองอยู่ในใจว่า ย่อมเหนื่อย อดหลับอดนอน
พยายามทำกับข้าว
ทำแล้วก็ไม่มีใครกิน
ไม่มีใครเห็นคุณค่าของข้าวต้มและกับข้าวที่ทำเลย

>หลายคนเคยสงสัยกับตัวเอง ว่าทำดีแล้วได้ดี จริงหรือ
>บางทีทำอะไรด้วยความเหนื่อยยาก แต่ไม่มีใครเห็นค่า
>บางที คงทำให้รู้สึกท้อ ขี้เกียจทำดีต่อ

สองสามวันผ่านไป

พระอาจารย์ สอนธรรมะยามค่ำคืน มองมาที่แม่
แล้วสอนว่า

อะไรที่ทำไปแล้ว มันก็ดีทั้งนั้น
ถ้าตั้งใจดี มันก็ดี
ไม่ต้องห่วง กังวลหรอก ว่าผลจะเป็นเช่นไร
ทำด้วยความตั้งใจดีแล้ว มันก็ดีทั้งนั้น

> แม่เล่าให้ฟัง พร้อมสอนว่า
> อย่าไปกังวล
> ทำ ๆ ไป เดี๋ยวก็ดีเอง
> ไม่เห็นผลของความดี ตัวเราเองก็ได้ดีไปแล้ว

มีคนสงสัยว่าพระฉันอาหารหลังเพลได้หรือ

พระที่ป่วยหรืออาพาธ ฉันยาหรืออาหารเพื่อประทังชีวิตได้ครับ

แต่เท่าที่เห็นมา ก็ไม่เคยเห็นพระอาจารย์ฉันหลังเพลสักที ปรกติท่านเคร่งมาก

แม่บอกว่า คิดว่าท่านป่วยไม่ไหวจริง ๆ จึงได้เปรยออกมา

จนถึงขณะนี้ เข้าใจว่าท่านก็ไม่เคยฉันหลังเพลครับ แม้จะป่วยหนักอาพาธมากขึ้นก็ตาม