เหลียวหลัง : คิดย้อนหลังเราชอบอะไรกันแน่
ย้อนหลังคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ตามประสาคนที่ไม่ชอบอยู่นิ่งคิดมันไปเรื่อย ๆ บางครั้งมองดูตัวเองเหมือนกับคนไม่มีสมาธิ แต่ก็ไม่น่าจะใช่เพราะสิ่งที่คิดหลายครั้งทำให้ได้อะไรที่ใหม่ ๆ กลับมาใช้เสมอ วันนี้คิดไปว่ายังไม่อยู่จักตัวเองดีเท่าไหร่นัก ตกลงเราเป็นอย่างไรกันแน่ สิ่งที่ตัวเองชอบจริง ๆ ยังหาไม่เจอเสียด้วยซ้ำเพราะตอนแรกนึกว่าชอบแบบนี้แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ นึกถึงตอนเด็ก ๆ ฟังรายการวิทยุในวิชาการเกษตรที่ผู้จัดรายการเขานำเสนอทำให้มีความรู้สึกรักขึ้นมา ถึงขนาดอยากลองทำ เดินไปโรงเรียนเห็นเขาทำแปลงผักปลูกผักยังอยากขาดโรงเรียนไปทำกับเขา
วันหนึ่งนึกอยากสนุกและอยากลอง ก็เขาไปในครัวเอาหัวหอมที่แม่ซื้อมาทำกับข้าวไปลงแปลงปลูก กลายเป็นเรื่องแม่มองว่าเล่นไม่เข้าเรื่องเลยถูกดุเพราะกว่าจะออกไปตลาดซื้อมาใหม่ใช้เวลาหลายวัน ผมเอามาเล่นก็กลายเป็นต้องอดกิน แต่ผลการปลูกของผมต้นหอมมันไม่ขึ้นมาให้เห็นเลย มันเน่าไปหมดรู้ที่หลังว่าผมไม้แกะออกมาเป็นกลีบ แต่แกะเป็นกาบมันก็เลยไม่งอก
พฤติกรรมของผมวันนั้นเป็นส่วนให้พ่อจำไว้และสนับสนุนให้ผมเรียนเกษตรในที่สุดเมื่อจบ มศ.3 แต่ก่อนที่ผมจะไปเรียนเกษตรที่จังหวัดตรัง ช่วงอยู่ มศ.3 นั้นแหละ พ่อซื้อรถจักยานยนต์กลางเก่ากลางใหม่ให้คันหนึ่ง แต่วัน ๆ ในความที่รักรถก็ดูแลมันด้วยความรักเอาใจใส่ แต่รถเก่าก็เสียได้เสียดีเสมอ จนในที่สุดรถคันนั้นกลายเป็นครูให้ผมรู้จักระบบเครื่องยนต์เป็นอย่างดี เพราะผมก็ต้องเอาชนะมันให้ได้ เข้าห้องสมุดค้นคว้าพื้นฐานของระบบเครื่องยนต์ มันเสียเมื่อไหร่เมื่อต้องไปหาช่างก็สังเกตุว่าช่างเขาถอดอะไรออกมาและทำอย่างไรกับมัน ถามเขาบ้าง และเทียบเคียงกับตำราที่ดูจากห้องสมุด ซื้อเครื่องมือตามที่ช่างเขาใช้และทดสอบถอดออกชิ้นส่วนมาดู มันมีปัญหาจนไม่สามารถใส่กลับไม่ได้หลายครั้งแต่ก็พยายามจนเข้าใจ
เมื่อถึงวันที่แข่งกับตัวเองสอบเข้าเรียนเกษตรที่โรงเรียนเกษตรกรรมตรัง(ปี 2517) มีข้อสอบออกในเรื่องของระบบเครื่องยนต์ต่าง ๆ หลายข้อ ซึ่งก็ไม่มีปัญหาสำหรับผมเพราะประสบการณ์ที่ซุกซนช่วยได้เยอะมาก ผมเข้าเรียนในวิชาการเกษตร แต่เวลาเข้าห้องสมุดผมก็อ่านหนังสือช่าง ก็ไม่เข้าใจตัวเองจริง ๆ ไอ้ที่เรียนอยู่ผมสนใจน้อยมาก แต่ไปสนใจเรื่องอื่น และไอ้เรื่องที่สนใจนอกบทเรียนทำไมเมื่ออ่านแล้วจำได้หมดเลยแต่สิ่งที่เรียนกลับไม่ค่อยจำ มันก็คงเป็นเรื่องของการเรียนรู้ที่แตกต่างจากการเรียนหนังสือที่เรียนแบบไม่ค้นหา แต่เรียนแบบสำเร็จมีความรู้มาให้แล้วก็ท่องกันไป แต่สิ่งที่เขาไม่สอนไอ้เราก็อยากรู้มันใช่ความท้าทายที่เขาว่าหรือเปล่าก็ไม่รู้
ความเห็น (7)
สวัสดีครับพี่ ชาญวิทย์
- ผมก็คนคอนเหมือนกันครับ
- คิดเหมือนกับพี่ครับ ผมเองเพิ่งรู้ความจริงว่าอยากเป็นครูก็ตอนวัยกลางคนแล้ว แต่ไม่เสียดายเวลาหรอกครับ เพราะคิดว่าที่ผ่านมา ทุกอย่างคือประสบการณ์ที่ดีครับพี่
ครูต่อ
- สวัสดีค่ะ
- ชีวิตจริงๆ เป็นพยาบาลมา 14 ปีค่ะ
- แต่ชอบจริงๆ อยากเป็นนักจิตวิทยา
- ชอบรองๆอยากเป็นนักร้อง
- เลยเป็นพยาบาลที่ชอบร้องเพลง
- ไม่ได้ร้องให้เป็นพิธีกรก็เอาค่ะ ขอให้ได้จับไมค์
- แวะมาเยี่ยมบล็อค ค่ะ
สวัสดีครับ น้องชาญวิทย์
ดีใจอน่างแรง ที่ได้ ทะหายหน้าไปนาน
งานชุมชนอินทรีย์ ที่นคร ก็ไม่ทะ
สบายดีน่ะครับน่ะ
สำหรับ โหมเรา ทีม ศวพถ ก็ยังเหมือนเดิม
แต่เนือยๆลงหีด เพราะนายหัว ไปอยู่ มรภสงขลา เสียงว่าดับรูปเข้าแผงเสร็จลุยต่อ
ขอบคุณครับ ด้วยความคิดถึง
สวัสดีครับ อาจารย์สุรชัย
ยินดีที่ได้รู้จักครับ บางครั้งก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะครับ นึกว่าเป็นแต่ผมคนเดียว คงได้แลกเปลี่ยนกันในโอกาสต่อไปนะครับ
สวัสดีครับ คุณสุธิดา
จริง ๆ ในวงชีวิตที่หมุนวนไปเรื่อย ๆ ก็ทำให้เรารู้จักตัวเองมากขึ้นพร้อมยังไม่เข้าใจตัวเองในบาครั้ง เป็นพยาบาลที่ชอบร้องเพลงดีมาก ๆ เลยครับ ผู้ป่วยจะได้มีความสุขไปด้วย เมื่อเจอพยาบาลที่ยิ้มแย้มแจ่มใส"ไม่ได้ร้องให้เป็นพิธีกรก็เอาค่ะ ขอให้ได้จับไมค์ " อย่างนี้แถวบ้านผมเขาพูดล่อกันว่าคนที่ชอบไมค์หากตกบ่อร้าง คงไม่ยากที่จะเอาขึ้นมาง่ายนิดเดียวคือแค่เอาไมค์ไปล่อก็ขึ้นมาเองแล้วละครับ ฮ่า ฮ่า
ขอบคุณมากที่มาเยี่ยมนะครับ
สวัสดีครับ บังหีม
คิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ อยู่มาก ๆ จริง ๆ ไม่แน่ใจว่าบังหีมไปนครงานเกษตรอินทรีย์วันไหน ถ้าเป็นวันแรกที่เปิดงานผมก็อยู่อภิปรายบนเวทีด้วยนะครับ ต่อจากที่ท่านผู้ว่าวิชม ทองสงค์ ครับ หรือว่างานไหนก็ไม่ทราบที่บังหีมไป
ขอบคุณหลายที่มาเยี่ยมครับผม
สวัสดีค่ะพี่ชาญวิทย์
สุดท้าย บางอย่างที่ชอบ ก็อาจจะไม่ใช่...นะค่ะ