เรื่องเล่น ๆ ก็เป็นเรื่องเล่า
"รองเท้า...พี่หาย" พี่ เป็นคำแทนตัวของน้องคนเล็กสุดในบ้าน (อาจจะใช้เรียกเหมือนที่พี่ชายเขาเรียกตัวเองก็ได้)
เสียงหัวเราะประสานกัน ดังมาเป็นระลอก สลับกับเสียงร้องไห้ แต่ยังแฝงด้วยความสนุกสนานของเจ้าตัวเล็กที่เล่นซ่อนแอบ กับเพื่อน ๆ ในละแวกบ้านเดียวกัน ... หรือ การเล่น กับการเรียน...เป็นเรื่องของเด็กกันแน่
การเล่นซ่อนแอบ(ซ่อนหา) ที่เพื่อนไม่สามารถหาพบ จึงเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้น และสนุกสนานของเด็ก คนทำหน้าที่ หา หากได้โป้ง ถือว่าชนะขาด และการได้แปะ...ก็ถือว่าเป็นชัยชนะอันยิ่งใหญ่ ของเด็กในภาคอีสานเรา แต่เสียงร้องไห้เมื่อหารองเท้าไม่เจอ ทำไมจึงทำให้เราขุ่นมัวได้ถึงเพียงนี้
เด็กก็เล่นส่วนเด็ก แต่ทำไมอารมณ์เราจึงหงุดหงิด ....คุณเคยอยู่ในความรู้สึกนี้ไหม?
อาจเป็นเพราะงานที่รุมเร้าต้องเร่งส่งให้ทัน ทำให้ไม่มีสมาธิในการทำงาน เสียง! จึงทำให้บรรยากาศเคร่งเครียดลงไปอีก
กฏที่ผู้ใหญ่วางไว้ ห้ามถอดรองเท้า.... เพราะการถอดรองเท้าไม่ดี จะทำให้ติดเชื้อโรค เผลอ ๆ หากมีแผลอาจทำให้เท้าเน่า ? ? ? สารพัดคำขู่ของเราที่ล้อมกรอบเด็กบนพื้นฐานความห่วงใย(เกินไป)
เสียงพี่คนโตถามเบา ๆ แต่เราก็ได้ยิน " รองเท้า พี่ไปไหน " "ไม่เจอ ไม่รู้"(เสียงร้องไห้) "ระวัง ป้าตีนะ" (เสียงร้องไห้ดังขึ้นเรื่อย ๆ ) แว้บในใจลึก ๆ (เอ! เรานี่ดุเอาการ) เพื่อนเล่นคนอื่นกลับหัวเราะกับหน้าตาของเจ้าตัวเล็ก ที่ทั้งดำ และมอมแมม เต็มไปด้วยคราบฝุ่น ทำให้เสียงร้องไห้ค่อย ๆ กลายเป็นเสียงหัวเราะในที่สุด
ย่ำค่ำ แซลมอน เพื่อนบ้านข้างเคียง เพื่อนเจ้าตัวเล็กก็ถือรองเท้ามาส่งที่บ้าน "ม่อน เจอในถังขยะครับ น้องเก้าฟ้า ไปซ่อนในถังขยะหน้าบ้านม่อน ม่อนหาเจอครับ" ขอบใจกันยกใหญ่ เพราะรายการรองเท้าหายเป็นเรื่องประจำของเจ้าตัวเล็ก
พี่คนโต น้องคนกลาง น้องคนเล็ก หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย หลังจากอาบน้ำ (ด้วยความสนุกสนาน...อีกแล้ว..) หรือว่า?
กฎของเด็ก มารยาทที่เขาได้เรียนรู้ร่วมกัน การให้ความช่วยเหลือเกื้อกูลกัน คำขู่ คำปลอบ เป็นเรื่องเล็กสำหรับเขา
แล้วสำหรับเรา ทำไมจึงยิ่งใหญ่ จนบอกกับตัวเองในบางครั้งว่า ให้เขาเรียนรู้โลกของเขาบ้าง จะมานั่งแบกทุกข์ทำไม?
"ไม่เข้าใจ ....คนแก่เลยจริง ๆ "(คงเป็นเสียงบ่นจากเจ้าตัวเล็ก)
ความเห็น (6)
แวะมาเยี่ยมค่ะ
* ขอบคุณทุกกำลังใจ
สวัสดีค่ะคุณphayorm
- ชื่อบันทึกโดนใจมากค่ะ ...เรื่องเล่น ๆ ก็เป็นเรื่องเล่า
- เขียนอีกนะคะจะมาติดตามอ่าน
- ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
เขียนดีมาก อ่านแล้วมองภาพออกเลย รออ่านเรื่องใหม่อยู่นะครับ
* จะพยายามฝึกฝนตัวเองให้ดียิ่งขึ้น
* ขอบคุณ คุณครูวรางค์พร และคุณอดุลย์ ที่แวะมาเป็นกำลังใจค่ะ