อโรคยา ปรมาลาภา

ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ

บันทึกข้างเตียง

ชีวิตช่วงนี้เข้าออกโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ

ชีวิตในโรงพยาบาลมีความหลากหลาย

ที่นี่เป็นที่รวมของ

ความสุข(หายจากโรค)

 ความทุกข์ (โรคไม่หาย)

ความเจ็บปวด (ทางกาย ทางใจ)

ความหวัง(จะได้กลับบ้าน) ความสิ้นหวัง (..หดหู่)

มองให้ดีๆโรงพยาบาลน่าจะเป็นที่รวมของ "กำลังใจ"

จะเห็นน้ำจิตน้ำใจกันก็ยามป่วยไข้ นี่แหล่ะ

ทุกครั้งที่ก้าวเท้าไปเยี่ยมผู้ป่วย สิ่งสำคัญที่นำไปด้วยเสมอคือกำลังใจที่มาในรูปแบบต่างๆ

ในยามทุกข์จากการเจ็บไข้ไม่สบาย สิ่งที่มนุษย์ต้องการคงไม่ใช่ ข้าวของ เงินทอง หากแต่คือ กำลังใจ การดูแลอย่างเข้าใจ ใกล้ชิด ไม่ทอดทิ้งให้เดียวดายอยู่ลำพังเพราะสิ่งที่สัมผัสได้คือ ความกลัวถูกทอดทิ้ง (ทุกครั้งที่มือได้สัมผัสผู้ป่วย ตัวเองมักจะถ่ายทอดกำลังจากหัวใจ  ถ้อยคำดีๆผ่านสำเนียงเสียงความรัก ความห่วงใย เชื่อว่าจากใจย่อมถึงใจ)  กลัวไม่ได้กลับบ้าน

       ตัวเองไม่ใช่หมอ ไม่ใช่พยาบาล ไม่ใช่เจ้าหน้าที่เกี่ยวข้องกับการรักษาพยาบาล เป็นเพียงญาติผู้ป่วย ที่ต้องพึ่งพาโรงพยาบาล หมอ และยา ยามป่วยไข้

ไม่มีใครอยากไปโรงพยาบาลถ้าสบายดี

ทุกคนอยากอยู่บ้านใช้ชีวิตบนดินไม่ใช่บนเตียง

และเมื่ออยู่บนเตียงนานๆเข้าก็อยากกลับบ้าน

หลายคนได้กลับตามใจปรารถนาเมื่อหายป่วย

แต่ก็มีจำนวนหนึ่งที่ได้กลับเมื่อแสงตะเกียงแห่งชีวิตดับลง

ความตาย เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ถ้าเราเรียนรู้ และ รู้จักความตายให้ดียิ่งขึ้น

ใจคงไม่หวั่นไหว เฉกเช่นวันนี้

 

 

[ครูดอย]

สวัสดีครับ

ตามมาดูครับ

ไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐครับ