กวีวรรคทอง (๗๓) ลำนำใต้สำนึก

กวีวรรคทอง (๗๓)  ลำนำใต้สำนึก

            แม่จ๋า....

            ลูกร้าวรอนอ่อนล้าเหนื่อยสาหัส

ไร้เรี่ยวแรงแข่งสร้างหนทางลัด

เช่นฝูงสัตว์ สังคมสั่งสมยื้อ

            แม่จ๋า...

            อยากถามว่าชีวิตลูกผิดหรือ

อ่อนฝีปากมากมีแต่ฝีมือ

กับความซื่อซึ่งใครเขาไม่มอง

            แม่จ๋า...

วันเวลาลึกล้นความหม่นหมอง

พวกหิวหื่นตื้นต่ำจึงลำพอง

ลูกจึงต้องตกต่ำเพียงลำพัง

                        จาก ลำนำใต้สำนึก

                        คมทวน  คันธนู

บันทึกหลังบทกลอน

อ่อนฝีปากมากมีแต่ฝีมือ

ประโยคนี้มักจะได้ยินบ่อย ๆ

จากคนที่ไม่มีฝีมือ

    คำถามเราทำงานเพื่ออะไรกัน

สำหรับผม ทำงานเพื่อให้งานสำเร็จ

สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้น

เกินคาดเดา

อาจเป็นดอกไม้  ก้อนอิฐ

หรือฝุ่นสลาย กับสายลม

 ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะทดท้อใจ