HHC (2) จากความทรงจำ..ในวัยเรียน
สวัสดีครับ...
ความเข้าใจในความเป็นมนุษย์....ของแต่ละคน คงจะต้องค่อยๆถูกปลูกฝัง เรียนรู้ตั้งแต่เด็ก...
จนประกอบเป็นคนหนึ่งคน... ต้นทุนทาง HHc นั้นก็คงแตกต่างกัน...
โชคดีครับ เพราะความเป็นคนรากหญ้ามาก่อน...
เส้นทางจากล่างสู่บน ผ่านการเรียนรู้เข้าใจในผู้คนแต่ละระดับ แต่ละวัฒนธรรม...
และที่สำคัญที่สุดที่ผมว่าเป็นองค์ประกอบของ
HHC... เรื่องของ ...ธรรม....ในใจ...
อีกทั้งประสบการณ์ที่เราอาจจะได้รับเรื่องราวของ suffer
จากระบบบริการมาก่อน..........
ขณะที่เป็นนศพ.ขึ้นคลินิกปีแรก(ปี4)
การที่เราได้เป็นนักศึกษาประจำผู้ป่วยที่ได้รับมอบหมาย
ทำให้เราต้องคลุกคลี และทำความรู้จัก และสัมผัสกับชีวิตจิตใจทุกๆด้านของเขา....
โดยเฉพาะผู้ป่วย..เรื้อรัง เช่น..โรคมะเร็ง...
มีผู้ป่วยหญิงสูงอายุท่านหนึ่ง...
นอนรักษาตัวอยู่ที่ห้องพิเศษ... นานมาเป็นเดือน...
ผมจำได้ลางๆว่า สิ่งที่เราได้ปฏิบัติต่อท่านคือ
- การมาเยี่ยมทุกวัน ทั้งตอนเช้ากับอาจารย์และบ่ายๆ
- การพูดคุยซักถามอาการทางกาย
- การพูดคุยซักถามทางด้านความรู้สึก ความเข้าใจ ความคิดที่มีต่อการเจ็บป่วยครั้งนี้
- การฟัง...แม้ว่าทักษะตอนนั้นอาจจะน้อย แต่ก็ถือว่าเราพยามฟัง และฟังท่านพูดและแสดงความรู้สึกต่างๆ...
เรื่องราวที่เราได้เเบ่งปัน เวลาที่มีให้มากขึ้น ทำให้เกิดความผูกพันกัน ความไว้ใจที่มีต่อกันมากขึ้น...
เราได้พบว่าผู้ป่วยแท้จริงนั้นนอกเหนือจากอาการที่คุณป้าตอบกับอาจารย์ช่วงเช้าสั้นๆแล้ว ยังมีเรื่องราวข้างในอีกมากมาย ที่ยังต้องการสื่อสารบอกเล่า
โดยเฉพาะความทุกข์ในใจเกี่ยวกับความเจ็บป่วย..เรื่องราวของความไม่แน่ใจเกี่ยวกับอนาคตตนเอง
แม้ความรู้จะน้อยขณะนั้น แต่เราก็ได้พยามหาความรู้ ข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับโรคและความเจ็บป่วยที่คุณป้าเป็น
ตอนนั้นบางครั้งอาจจะไม่รู้ตัว ว่ามันคือสิ่งดีๆที่เกิดขึ้น แต่ก็รู้สึกในๆว่าแบบนี้ดีนะ...
จนเมื่อเราจะลงจากการเรียนในหน่วยนี้...
วันสุดท้ายที่ต้องมาเยี่ยมท่าน
ท่านได้มอบกระเช้า...ผลไม้กับ นักศึกษาเล็กๆคนหนึ่ง...
เป็นครั้งแรกขแงชีวิตผมครับ.....
วันนี้ความคิดและจิตใจผมนั้นล่องลอยกับความปีติสุข
เป็นความสุขเล็กๆ ที่หล่อเลี้ยงให้เราอดทน สู้ๆกับ
การเรียนที่หนัก...
คนไข้มะเร็งเต้านมท่านหนึ่งที่ขาดนัดไปหลายเดือน
ไม่มาให้ยาเคมีบำบัด จนมะเร็งนั้นลามออกมา
เมื่อซักถามเข้าไปลึกๆ ก็พบ รับรู้ว่าเกิดความไม่เข้าใจ
เกิดความไม่แน่ใจ ความไม่รู้ จนทำให้เข้าใจผิดและไม่มารักษาตามนัด ทำให้เกิดผลเสียตามมา
เป็นเหตุการเล็กๆ...บางอย่างที่ผ่านมาครับ...
ประสบการณ์เล็กๆ บ่อยครั้งที่เราเข้าไปเกี่ยวข้องกับ
การดูแลวาระด้านในของความรู้สึกของผู้ป่วยของเรา
ทั้งในปัจจุบัน และในอดีต..........
อาจจะด้วยความตั้งใจ ความไม่ตั้งใจ...(หรือเพราะไม่ค่อยมีความรู้วิชาการไปถาม ^_^ )
สิ่งนั้นๆก็ได้ก่อตัว และติดตัวเรามา
ยิ่งเมื่อได้มาเรียนรู้จากครูที่เป็นพี่ๆ หลายคนในเขตชนบท
ในจังหวัดแม่ฮ่องสอน เช่น พี่หมอสราวุธ(ท่านผอสมคบ) พี่หมอวลัยรัตน์(แพทย์ชนบทปีนี้51)...
และครูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือ ผู้ป่วย... โดยเฉพาะผู้ป่วยที่หลากหลายเผ่า บนดอย หรือแม้ว่ากระทั่งชาวเมืองทั่วไป..
ในความแตกต่างที่มากมาย....
ในความหลากหลายของมิติต่างๆที่เกี่ยวกับผู้ป่วย
การเรียนรู้ที่จะค้นหาความดี ความงามที่สุดทีเราจะสามารถปฏิบัตต่อผู้ป่วยได้( แม้ว่าจะไม่ทุกคน ในตอนแรก )
สุดท้ายนี้จึงได้ข้อสรุป(บางส่วน)ว่า....
การทำงาน ที่จะทำให้เรากลายเป็นผู้ปฏิบัติงานที่มีหัวใจของความเป็นมนุษย์นั้น ...น่าจะมาจากปัจจัยดังนี้
- ทุนเดิมเรื่องความจริง ความดี ความงาม และคุณธรรม
- แบบอย่าง ครูที่ดี ต้นแบบ ผู้ที่เป็นแรงบันดาลใจ
- ผู้ป่วย..ที่หลากหลายและเป็นคุณครู ผู้ที่ทำให้เราได้เรียนรู้ ได้ทำความดี
- ธรรมะ... เมื่อเรามีธรรมภายใน เราก็จะเเสดงออกมาจากใจ ผ่านการกระทำทุกๆทาง(แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ทั้งหมด...)
คิดได้เพียงเท่านี้ครับ....
ความเห็น (6)
ประสบการณ์ คุณงามความดีที่สั่งสมมา และธรรมะในจิตใจของคุณหมอ ทำให้ครู(ผู้ป่วย)ของคุณหมอเป็นผู้โชคดี ที่ได้รับการรักษากับคุณหมอ (รวมทั้งครูแอนด้วย ^_^)แม้ไม่ปรารถนาจะเข้า รพ.แต่หากเจ็บป่วยมา ก็อยากเจอคุณหมอที่ใส่ใจคนป่วยที่จิตใจงดงามอย่างคุณหมอค่ะ
ขอบคุณครับ 
ครูแอน
...
ยืนหยัด ยืนยงในความคิดของตนเอง
ที่เชื่อมั่นในความดี ความงาม
สักวันหนึ่งสิ่งที่เราต้องการคงจะมาถึง
เรารู้ตัวเองดีเสมอว่าเป้าหมายเราคืออะไร
มาอ่านเรื่องราวดีดีค่ะ ขอให้กำลังใจในการทำดีต่อๆไปนะคะ
สวัสดีค่ะ อาจารย์ มาอ่านเรื่องราวดีๆของคนที่ทำงานด้วยหัวใจ สัมผัสได้เลยค่ะ ชื่นชมชื่นชอบมากๆค่ะ
