บันทึกของครูน้อยในเดือนที่สิบหก ธันวาคม 2551

บันทึกของครูน้อยในเดือนที่สิบหก  ธันวาคม 2551

 

 

 

สวัสดีค่ะ ครูใหญ่

 

 

          ต่อเนื่องกันเลยนะคะ   กับเรื่องราวที่น่าจะเหมาะกับช่วงเทศกาลปีใหม่แบบนี้  (ถึงแม้อาจจะไม่ค่อยเกี่ยวกับการเรียนปริญญาเอกเท่าไหร่ก็ตาม)   มาลองอ่านเรื่องการทำกิจกรรมทางพุทธศาสนาของนักศึกษาไทยในต่างแดนกันดูบ้างนะคะ  

 

 

          ก่อนอื่นก็ต้องขอออกตัวก่อน  ปกติแล้วทางครอบครัวครูน้อยก็พาเข้าวัดมาตั้งแต่เด็กนะคะ   เรียกได้ว่าทุกวันหยุดกันเลยทีเดียว     แต่ก็เป็นการไปทำบุญ  ซึ่งก็เน้นการบริจาคเงินหรือข้าวของเครื่องใช้   นานๆ ครั้งจึงจะมีปฏิบัติธรรม  ถือศีลแปด ฟังเทศน์  หรือนั่งสมาธิกันบ้าง

         

          และเมื่อยามที่ได้ไปเรียนต่อปริญญาโทในสหรัฐอเมริกา   อาจจะเป็นเพราะการได้เข้าไปเรียนในเมืองใหญ่  สภาพสังคมที่ไม่ได้เน้นเรื่องศาสนามากมายนัก   หรือเพราะอะไรก็ตามแต่   ทำให้ไม่เคยได้เข้าไปร่วมกิจกรรมทางพุทธศาสนาเลย   ในช่วงที่อยู่ต่างประเทศ

 

          เมื่อถึงโอกาสที่ได้ไปศึกษาต่อยังประเทศนี้อีกครั้ง   ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายค่ะ   คิดว่าคงเหมือนเดิม   ก่อนมาเรียนยังชวนครอบครัวไปทำบุญเยอะมาก   เพราะคิดว่ามาเรียนคงไม่ได้ค่อยทำบุญเท่าไหร่

 

          แต่นักศึกษาไทยในเมืองนี้ไม่ได้ทำเช่นนั้นเลยค่ะ

 

 

          ตั้งแต่อาทิตย์แรกๆ ที่มาถึง   ก็มีงานบายศรีสู่ขวัญนักศึกษาใหม่ค่ะ  ซึ่งจัดที่วัดไทยที่อยู่ห่างออกจากมหาวิทยาลัยไปประมาณสี่สิบกว่านาทีทางรถ    วัดนี้มีพระภิกษุชาวไทยอยู่สองถึงสามรูป    และพระภิกษุชาวอเมริกันที่พูดไทยได้อยู่หนึ่งรูป   มีเด็กวัดเป็นชาวอเมริกันด้วยค่ะ     ในงานวันนั้น   ก็ได้ทำสังฆทาน  ฟังเทศน์  บายศรีและอื่นๆ    ตอนแรกครูน้อยก็คิดว่า  คงมีเท่านั้น    แต่จริงๆ มันมีมากกว่านั้นค่ะ

 

          สักระยะหนึ่งต่อมา     เพื่อนๆ น้องๆ แถวนั้น   ก็เริ่มมีชวนให้ทำอาหารไปถวายเพลพระ   ซึ่งต้องขอบอกว่าครูน้อยนั้นทำกับข้าวไม่ได้เรื่องค่ะ    และการที่จะให้ทำอาหารแบบ..พอไปวัดได้..เนี่ย    มันถึงขั้นเครียดกันเลยนะคะ   แต่น้องๆ ก็พยายามปลอบใจค่ะ  ว่าพระท่านบิณฑบาตไม่ได้    เพราะวัดอยู่ในป่า  และมันหนาวมากด้วย   ถึงลูกศิษย์วัด (ชาวอเมริกัน) จะทำกับข้าวพอได้     แต่ท่านคงอยากฉันอาหารไทยมากกว่า   ชั่วๆ ดีๆ ยังไงท่านก็คงฉันได้อยู่แล้ว  (ฟังดูเป็นคำปลอบใจที่ดีไหมคะ)  

 

          ชีวิตยังไม่จบเท่านั้นค่ะ  สำหรับคนที่เคยบริจาคแต่เงิน  หรือถังสังฆทานแบบครูน้อย    การทำกับข้าวก็ลำบากแล้วใช่ไหมคะ   ไหนๆ จะต้องมาทำให้มันดี  อร่อย  ฉันได้   พระไม่อาพาธไปเสียก่อน   แล้วไอ้การเสียสละเวลาอันแสนมีค่าเนี่ย   ก็ทำให้ครูน้อยรู้สึกว่า  แบบนี้แหละเรียกว่าออกแรงกายแรงใจทำบุญจริงๆ นะคะ      แต่กิจกรรมยังไม่หมดเท่านั้นหรอกค่ะ

 

          พอมีเทศกาลสำคัญทางศาสนาปุ๊บ   ก็มีรายการหาเงินเข้าวัดค่ะ   หาเงินไม่พอ  ต้องหาคนด้วย   เอาไงดีล่ะทีนี้   ทางวัดก็จัดงานค่ะ    นักศึกษาไทยและคนไทยที่ตั้งรกรากแถวนั้นก็จะร่วมใจกันทำอาหารหรือเครื่องดื่มไปขาย   เพื่อหาเงินเข้าวัดค่ะ    ที่ต้องทำไปขายก็เพราะแถวนั้นไม่มีอาหารขายอยู่ดี    และเพื่อเป็นการเรียกคนให้มาวัดด้วยค่ะ  เพราะหลายคนก็อยากมาทานอาหารไทยราคาไม่แพง  หรือซื้ออาหารกลับบ้าน    บางคนอยากอยู่ฟังเทศน์ช่วงบ่าย   ก็จะได้มีอาหารทาน   ไม่ต้องนำมาเอง    ก็เป็นกุศโลบายที่ดีค่ะ   ครูน้อยก็ทำไปขายกับเค้าเหมือนกัน    เราก็ออกเงินค่าของ  ออกแรงทำ  และออกแรงขาย    พอได้เงินก็ถวายวัดทั้งหมดค่ะ

 

          ที่นำมาเล่านี้ก็เพราะอยากให้ได้เห็นภาพอีกแง่มุมหนึ่งของกิจกรรมทางศาสนาที่นักศึกษาไทยแถบนี้ปฏิบัติกันนะคะ   ครูน้อยยอมรับว่าประทับใจมาก   และตัวเองไม่เคยคิดจะทำมาก่อนเลยค่ะ   อันที่จริงก็ใส่บาตรทุกอาทิตย์   แต่ไม่เคยทำกับข้าวเองเลยแม้แต่หนเดียวค่ะ    พอได้มาทำ  มานั่งเลือกของดีๆ เพื่อทำไปถวายวัดแล้วก็มีความสุขใจมากเลยนะคะ    ถึงแม้จะอร่อยน้อยไปหน่อย   แต่พระท่านก็อุตส่าห์ฉันจนเกือบหมดเหมือนกันนะคะ   ขอแอบอวดนิดหนึ่ง 

 

  

 

 

จบแล้วค่ะบันทึกของเดือนนี้     คราวหน้าก็คงจะได้พูดถึงวิชาใหม่ๆ ที่จะได้เรียนในภาคการศึกษาใหม่นี้     ใกล้จบ coursework แล้วล่ะค่ะ   แล้วก็จะถึงช่วงเวลาแห่งความระทึกใจ  comprehensive exam ค่ะ   ช่วยเป็นกำลังใจให้ครูน้อยด้วยนะคะ  เอาแบบหนเดียวผ่านเลยก็จะดีมาก   สงสัยต้องทำบุญเยอะๆ แล้วล่ะค่ะ   แล้วก็คงต้องอ่านหนังสือเยอะๆ ด้วยแล้วสิเรา... 

 

 

เจอกันเดือนหน้านะคะ

 

 

[ขจิต ฝอยทอง]

• ดีจังเลยครับ
• อยูุ่่ต่างประเทศได้ทำบุญด้วย
• ขอให้สอบผ่านไปได้ด้วยดีครับ