การผูก มัด รัด ตรึง คนไข้
คนไข้ที่ดิ้น ไม่รู้สึกตัว หรือรู้สึกตัวแต่รำคาญอยากดึงสายต่างๆที่ได้รับการใส่เพื่อการรักษาไม่ว่าจะเป็นสายน้ำเกลือ สายระบายของเหลว/ลมจากปอด ท่อช่วยหายใจ หรืออื่น ก็มักจะถูกผูกข้อมือ แขน ขา ทั้งๆที่เป็นสิ่งไม่ควรปฏิบัติและพยาบาลเองก็ไม่อยากปฏิบัติ แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะหากท่อหายใจเลื่อนหลุด ท่อระบายเลื่อนหลุด ความยุ่งยากรวมถึงอันตรายก็จะเกิดกับคนไข้และพยาบาลเองก็ดูเหมือนต้องเหนื่อยเพิ่ม
เลยเข้ามาค้นหาในเว็บไซด์ว่ามีใครมีความคิดเห็นเกี่ยวกับการผูก มัด รัด ตรึง คนไข้อย่างไรบ้าง เลยไปเจอกระทู้เรื่องสั้นของคุณกอวาในเวบไซด์พันทิพ เขียนถึงการบอกเล่าของวิญญานในโรงพยาบาลไว้อย่างน่ารักมากๆๆๆ อ่านแล้วเห็นภาพการทำงานของพยาบาลไอซียูได้เป็นอย่างดี
ผมจำไม่ได้เหมือนกันว่าตัวของผมเองอยู่ที่นี่มานานกี่ปีกี่เดือนมาแล้ว….ผมรู้แต่เพียงว่า
ผมอยู่ที่นี่มานานมาก… นานพอ ๆ กับอายุการทำงานของผู้หญิงคนหนึ่ง …ผู้หญิงคนที่ผมรัก
…แต๊ดดด…แต๊ดดด… เสียงเตือนของเครื่องช่วยหายใจดังขึ้นสะดุดความคิดของผม
“ เครื่องไหน alarm น่ะ ” พยาบาลอยู่เวรเริ่มเดินค้นหาต้นเสียงที่บอกถึงความผิดปกติ
“ เอาอีกแล้วลุงบุญอีกแล้ว .. ลุงดึงสายต่อเครื่องช่วยหายใจออกจากท่อเจาะคอทำไม ..
เดี่ยวก็หายใจไม่ได้หรอก ” ผู้พบเห็นส่งเสียงแสดงความหงุดหงิดเล็กน้อย
ในขณะที่คนโดนดุพยายามโบกไม้โบกมือปฏิเสธพัลวัน
“ ลุงจะบอกว่าลุงไม่รู้ตัวอีกแล้วล่ะสิ ” เสียงเดิมดักคออย่างรู้ทัน “ คราวที่แล้วลุงก็เขียน
บอกแบบนี้…ไม่เอาแล้วไม่ต้องขอกระดาษกับดินสอเลยหนูไม่ให้ลุงหรอก ..ไม่เชื่อลุงแล้ว ”
“ จับมัดเถอะโอ๋ ” ยายพริ้มเพื่อนรุ่นเดียวกับแฟนผมซึ่งเป็นหัวหน้าเวรตัดสินใจอย่างเฉียบขาด
เพื่อป้องกันความผิดพลาด “ เดี่ยวลุงแกเปลี่ยนใจมาดึงท่อเจาะคอออกจะยุ่งกันใหญ่
consult หมอ ENT ตอนกลางคืนยาก ๆ อยู่ด้วย ” ยายพริ้มหมายถึงการขอให้หมอต่างแผนก
ที่เชี่ยวชาญเกี่ยวกับหูคอจมูกมาช่วยซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ยุ่งยากพอสมควรสำหรับทั้งหมอและพยาบาล
ของหอผู้ป่วยหนักทางอายุรกรรมที่เธอทำงานอยู่
ลุงบุญหน้าจ๋อยขณะโดนเหล่าพยาบาลสาว ๆ ช่วยกันมัดมือติดกับขอบเตียงอย่างแน่นหนา
พร้อมเสียงบ่นตามมาอีกยาว “ เดี่ยวนี้เค้ายิ่งมีการรับรองคุณภาพของโรงพยาบาลกันอยู่ด้วย
นี่พวกหนูอธิบายให้ลุงรู้แล้วนะคะว่าลุงยังหายใจเองไม่ได้ ….ถ้าลุงดึงท่อออกลุงจะอาการแย่ลง ”
“ รู้กันหรือเปล่าว่าถ้าเป็นเมืองนอกนะการมัดคนไข้ต้องมี order จากแพทย์ด้วยล่ะ ”
เสียงพยาบาลอีกคนพูดขึ้นลอย ๆ “ เราอยู่เมืองไทยมัดไปเลย…ขืนมัวรอหมอเขียนคำสั่ง
ลงในใบ orderมันไม่ทันใจ ” หนูโอ๋ยังคงพูดแจ๋ว ๆ ขณะที่ตากลมโตดุของเธอมองไป
ยังลุงบุญอย่างเอาเรื่อง “ ลุงบุญจะฟ้องพวกหนูไหมที่มัดลุงโดยไม่มีคำสั่งจากแพทย์น่ะ ”
ลุงบุญรีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “ ต๊ายยย… ลุงบุญน่ารักจังเลย..ถ้าลุงหายรุงรังเมื่อไหร่แล้ว
หนูจะแก้มัดให้นะ ” เสียงแม่นกกระจอกทั้งหลายชมลุงบุญพร้อมกับบีบนวดแขน
เป็นการเอาใจก่อนจะแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ…ช่างไม่รู้อะไรกันเสียเลย
ผมแอบถอนหายใจเงียบ ๆ ( ผมคิดว่าตัวเองถอนหายใจ ) คุณสมเดชทำเหตุอีกแล้ว !!!
คุณสมเดชเป็นผีโรงพยาบาลเหมือนกับผมนี่แหละครับ…แต่จัดอยู่ในกลุ่ม…ผีพยาบาท
ด้วยความอาฆาตไม่ยอมให้อภัยจึงหาทางไปไม่ได้…. คุณสมเดชเป็นผีโรงพยาบาล
มานานกว่าผมมากและจากการคุยกันกับผีโรงพยาบาลตนอื่น ๆ ( พวกเรานานๆ จะคุยกันสักครั้ง
ปกติชอบลอยผ่านกันไปผ่านกันมามากกว่า ) ผีทุกตนบอกกับผมตรงกันว่าเห็นคุณสมเดช
มานานแล้วประวัติว่าแกถูกรถชนจนตับแตกมาเสียชีวิตที่ห้องฉุกเฉิน … หลังจากนั้น
แกก็จะอาฆาตผู้ที่มีหน้าตาคล้ายคนที่ขับรถมาชนแกทุกคน ( แกมั่นใจว่าแกจำได้ในขณะที่
ผีโรงพยาบาลตนอื่นสันนิษฐานว่าแกประสาทหลอนก่อนตายมากกว่า )
ลุงบุญเป็นผู้ป่วยอีกคนที่โชคร้ายหน้าตาคล้ายคนที่คุณสมเดชไม่ชอบหน้า
ดังนั้นจึงโดนแกล้งเป็นประจำ ..ผมคิดว่าถ้าทำได้แกก็หวังจะแกล้งจนถึงตายล่ะครับ
แต่ช่วงหลังพลังอาฆาตของคุณสมเดชลดลงหรืออย่างไรไม่ทราบได้
จึงไม่มีผู้ป่วยคนไหนตายด้วยฝีมือแกสักคน …สมัยก่อนเคยมีเรื่องซุบซิบในโรงพยาบาล
ถึงการตายของผู้ป่วยที่มีลักษณะคล้ายลุงบุญกันบ่อยโดยไม่ทราบสาเหตุ…ส่วนคุณสมเดช
จะเป็นต้นเหตุหรือไม่เรื่องนี้ไม่มีผีโรงพยาบาลตนไหนบอกได้…ก็แกอยู่มานานกว่าผีตนอื่นนี่ครับ
พูดถึงผีโรงพยาบาลที่จัดอยู่ในกลุ่ม..ผีพยาบาท …นอกจากคุณสมเดชแล้ว
ผู้ที่มีชื่อเสียงไม่แพ้กันเห็นจะเป็นยายมอย….
ยายมอยแกอายุมากแล้วตอนเสียชีวิตเมื่อดูจากรูปร่างผิวพรรณที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
หลังการตายคาดเดาได้ว่าคงเกินเจ็ดสิบปี … ยายมอยเป็นคนจนสมัยนั้นยังไม่มีกองทุน
สามสิบบาทรักษาทุกโรคเหมือนสมัยนี้….แถมแกยังเป็นโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังรักษา
มานานไม่หาย ( ก็แกเล่นสูบบุหรี่ทำท่าโก้สมัยยังสาว … เพิ่งเลิกบุหรี่ก่อนมาโรงพยาบาล
ได้สองวันเองนี่ครับ ) ลูกหลานของยายมอยต้องขายที่ขายนามาเป็นค่ารักษาแก…
จนสุดท้ายแกติดเชื้อปอดอักเสบเสียชีวิตอย่างไม่สงบ !!! …แกสงสารลูกที่ต้องมาจนเพิ่มขึ้น
แกเสียดายเข็มขัดนากเส้นเก่าของแกที่ลูกเอาไปจำนำแล้วถูกยึด !! … ด้วยเหตุผลเหล่านี้
ทำให้ยายมอยกลายเป็นผีพยาบาท …แกพยาบาทคนรวยทุกคน !!!!! …
ปกตินิวาสสถานของยายมอยจะอยู่ที่หอผู้ป่วยพิเศษยิ่งห้องเดอลุกซ์แกยิ่งชอบตามเข้าไปหลอกหลอน
วิธีการหลอกของแกก็ไม่เคยพัฒนาขึ้นสิบยี่สิบปีก่อนหลอกอย่างไรสิบยิ่สิบปีให้หลังก็จะหลอกอย่างนั้น !!
( ตามประสาผีแก่ ๆ ครับ ) ยายมอยจะเริ่มด้วยการจุดเทียนเดินวนรอบเตียงตอนกลางคืน
พร้อมกับท่องบ่นคำสาปแช่งพึมพัม “ ตายเสีย…ตายเสีย ” …. ถ้ายังไม่ยอมย้ายห้อง
หรือหาธูปหาเทียนเครื่องเซ่นมาเคารพกราบไหว้แก…ยายมอยจะเริ่มขั้นตอนต่อไป
กระโถนลอยไปลอยมาได้…..เตียงสั่นไหว…ผู้ป่วยหรือญาติจะฝันร้ายเห็นผียายแก่มาหลอก
ถึงตอนนี้ผู้ป่วยและญาติจะเริ่มอยู่ไม่เป็นสุขออกมาบ่นให้พยาบาลฟัง
จนช่วงหลัง ๆ เค้ารู้แกวยายมอยกันทั่ว… ใครจะเข้าไปนอนห้องพิเศษต้องทำการเคารพ
กราบไหว้ยายมอยกันไว้ก่อน ..เครื่องเซ่น ( บุหรี่ ) ต้องมีให้พร้อม !! แค่นี้ก็จะนอนสบายหายกังวล
ดังนั้นหนึ่งถึงสองปีหลังมานี่ยายมอยจึงหมดโอกาสหลอกหลอนในหอผู้ป่วยพิเศษ
( แกเป็นผีมีคุณธรรมรับเครื่องเซ่นแล้วไม่มีทรยศ ) แกจึงเริ่มขยายเครือข่ายออกมา
หาทางหลอกหลอนคนมีเงินในหอผู้ป่วยอื่น ๆ บ้างเพื่อกันฝีมือตก !!
บางครั้งผมก็พบแกมายืนจุดเทียนเวียนวนรอบเตียงที่หอผู้ป่วยของผมบ้างเหมือนกัน
ปกติตัวผมเองมักไม่ยุ่งกับคุณสมเดชหรือยายมอย … ยกเว้นวันไหนเธอผู้เป็นดวงใจ
ของผมอยู่เวร …ในวันนั้นพลังของผมจะแกร่งกล้ามากพอที่จะกีดกันเหล่าผีพยาบาททุกตน
ไม่ให้เข้ามายุ่มย่ามในบริเวณของผมอย่างเด็ดขาด….ผมไม่อยากให้เธอทำงานหนักโดยใช่เหตุ
ผมอยากให้เธอสบาย …ผมอยากเห็นเธอยิ้ม…ผมไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ ( เหมือนที่
ผมเคยเห็นมาแล้ว ) และถ้าเป็นไปได้ผมอยากย้อนเวลากลับไป…ผมอยากเรียนจนจบ
มีงานทำสร้างตัวและอยู่ดูแลเธออย่างใกล้ชิดตลอดไป … ขอโทษด้วยนะครับคนดี
ผมทำให้คุณได้เพียงแค่นี้ …ผมเป็นผีโรงพยาบาลในกลุ่มของ …ผีห่วงหาอาวรณ์… ครับ
ปล. จากผู้แต่ง..เรื่องนี้ยังไม่จบนะคะถ้าประกันคุณภาพโรงพยาบาล
ผ่านเมื่อไหร่จะกลับมาแต่งต่อค่ะ
แหล่งข้อมูล http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/W2651987/W2651987.html
ขอบคุณค่ะ
ความเห็น (13)
- ป้าแดงเจ้าขา
- อ่านแล้วยิ้ม ยิ้ม และ ยิ้ม ขำ ขำ ขำ
- ผีในตึกฉันมองเธออยู่ของป้าแดงนี่น่ารักซะไม่มี
- ขี้หลีซะด้วย
- ดีหน่อยที่รักเดียวใจเดียวเน้อ
- ชอบจริงๆเลยค่ะ
- อยากจะรู้ว่าตอนต่อไปจะเป็นอย่างไรค่ะ
อืมม..มิน่าละ..คนไข้หลายคน พอจิตรตก..ใกล้ตาย มักฝันร้าย..เจอผี
ที่แท้ผีในโรงบาลนี่เอง..น่ากลัวๆ
ป้าแดงระวังนะคะ..
- คิดถึง ๆๆๆ ๆ ค่ะ
- สบายดีใช่ไหมคะ
- อยากกอดดดดดดด พี่แดงจังเลยค่ะ
- มีความสุขตลอดปี 52 นะคะ
- อิอิ
- สวัสดีค่ะ พี่หมอเจ๊
- คนเขียน เขียนได้ดี เห็นภาพค่ะ
- อย่างนี้ใช่เลย อิอิอิ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณลดา
ป้าแดงว่า ป้าแดงต้องเป็นหวานใจของบรรดาผีๆโรงบาล ที่คอยปกป้องไม่ให้ป้าแดงงานหนักเพิ่มขึ้นอ่ะค่ะ อิอิอิ
- สวัสดีปีใหม่ค่ะ น้องนก
- เดี๋ยววาเลนไทม์จะไปให้กอดถึงพิดโลกค่ะ
- อิอิอิ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีปีใหม่ครับ
วันนี้แวะทานข้าวกลางวันที่ ม.ข.
ผ่าน รพ ด้วยล่ะ
^___^ ขำ ค่ะ ฮ่า ๆ ๆ
นึกว่าแฟนพยาบาลเป็นใคร ที่ไหนได้ ผีนี่เอง
สงสัยเหล่าคานทองนิเวศน์ จะมีผีพวกนี้แผลงฤทธิ์บังตาคนไว้....เยอะนะคะ
- สวัสดีค่ะ อ.ธ.วัชชัย
- เลาะอิสานหรอคะ
- มาถึงหนองคายรึป่าวคะ
สวัสดีค่ะ น้องจิด้า
อยู่หมู่บ้านคานทองด้วยรึป่าวคะ อิอิอิ ล้อเล่นนะคะ
เรื่องสั้น น่ารักดีค่ะ บ่งบอกถึงการทำงานของพยาบาลได้ชัดเลยค่ะ
สวัสดีค่ะ ป้าแดง ขออนุญาตอ่านไม่จบนะคะ เพราะเจอคำว่า...... ผมเป็น....ผี...โรงพยาบาล ตอนนี้ที่เม็กซิโกเที่ยงคืนพอดีค่ะ กำลังจะปิดคอมไปนอน ไม่กล้าอ่านต่อ กลัวเก็บเอาไปฝัน พรุ่งนี้ค่อยมาอ่านต่อว่าน่ากลัวมั้ย....good night ค่ะ
- สวัสดีค่ะ พี่อักษร ทับแก้ว
- เรื่องราวไม่น่ากลัวค่ะ น่ารักค่ะ
- ฝันดีค่ะ
เห็นด้วยกับพี่นะคะกับเรื่องการผูกยืดผู้ป่วย เรารู้สึกไม่ดีกับการทำแบบนั้น บางครั้งถ้าญาติมาเยี่ยมก็จะอนุญาติให้ปล่อยมือได้
หนูอ้น
น้องใหม่ภูมิพลค่ะ
- รออ่านต่อค่ะ
- เป็นกำลังใจให้นะคะ
ป้าแดง
ชอบผีของป้าแดงจังเลยคะ
และต้องตามไปอ่านเรื่องของคุณกอว่า อีกแน่นอนคะ