เดินทางสู่เขียงใหม่ไปสอบ

จักรพงษ์ทัวร์ อุดร-เชียงใหม่

เมื่อวันที่ 11 มกรา ฉันต้องตื่นเช้าเป็นพิเศษท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น ตั้งแต่ตีสี่ เตรียมน้ำชาให้พ่อ ฝากพี่สาวให้ทำอาหารเช้าให้พ่อด้วย หกโมงต้องเดินทาง คุณสามีไปส่งที่ขนส่งจังหวัดอุดรธานี ลางไม่ดีเริ่มฉายแวว เมื่อที่หิ้วกระเป๋าหลุด ลากได้อย่างเดียว

ฉันเห็นภายนอกรถ รู้สึกดีใจเพราะข้างนอกดูใหม่มาก แต่พอเข้าไปภายในรถ โอ้....ทำไมช่างดูเก่าเหลือเกิน เมื่อฉันเอื้อมมือไปปิดช่องลมแอร์ ฝุ่นเต็มไปหมดเลย ทำให้ฉันเกิดอาการไอเป็นระยะๆ นี่.......หากฉันได้ไปเรียนที่เชียงใหม่แล้วต้องเดินทางแบบนี้ใช้เวลา 14 ชม. แบบนี้ ฉันคงจะเหนื่อยและเมื่อยๆมากๆๆ

ผู้โดยสารจากอุดรมีประมาณ 4-5 ครอบครัว ที่บอกอย่างนั้นเพราะมีแม่-ลูก-หลาน ตัวเล็กๆ 3-4 คนขึ้นมาบนรถด้วย  ฉันเลยคิดไปว่า รถคันนี้กลาย nursary ไปเสียแล้วเพราะระงมไปด้วยเสียงเด็กร้อง เดี๋ยวร้องเดี๋ยวอ๊วกสลับกันไป

รถจอดรับผู้โดยสารทุกตำบลทุกอำเภอทุกจังหวัด บางอำเภอผู้โดยสารต้องยืน คนที่ลงใกล้ก็จะถูกเรียกให้มายืนให้คนลงไกลได้นั่งแทน

ฉันเตรียมหนังสือมาอ่านด้วย แต่ไม่ได้มีโอกาสเพราะด้วยความง่วงบ้าง ความมึนเมารถบ้าง คนที่แออัดบ้าง ทำให้หนังสือที่เตรียมมาเป็นหมัน หลายคนที่ไม่เคยเดินทางเส้นทางนี้ โทรไปต่อว่าญาติที่ไม่บอกว่า ถนนต้องข้ามเขาแบบนี้ หลานอ๊วกเหม็นไปหมดแล้ว ดูๆแล้ว ผู้โดยสารโดยรวมไม่ได้มีความสุขสบายเลย คุณป้าที่นั่งข้างๆฉันแนะนำว่า หากมาครั้งต่อไป ให้ต่อรถที่พิษณุโลก หรืออุตรดิษถ์จะได้นั่งรถที่ดีหน่อย ฉันถามว่าแล้วที่เมืองเลยไม่มีเหรอ ดูใกล้กว่าหน่อย ป้าเค้าตอบว่า......ไม่มีหรอก ไม่งั้นฉันก็คงไม่ทรมานมานั่งรถอุดรหรอก คนโดยสารมีทางเลือกน้อยจริงๆ

กำหนดเวลารถออก แปดโมง รถออกจริงๆ เกือบเก้าโมง ฉันไปถึงเชียงใหม่เกือบสี่ทุ่ม ฉันมองหารถที่จะเข้ากรุงเทพในวันถัดไป และมองหารถเข้าเมือง โชคดี ที่น้าอึ่งอ๊อบไปรับไม่งั้น มีหวังคงต้องเดินเข้าเมืองแน่เลย

น้าอึ่งอ๊อบชักชวนไปทานข้าวแต่ฉันก็กินอะไรต่อมิอะไรมาตลอดทาง ทั้งที่รถจอดแวะให้และถือติดรถขึ้นมาด้วย เลยบอกว่า ขอนอนเอาแรง บ้านน้าอึ่งน่าอยู่มาก แพนด้าลูกหมาแสนรักของน้าอึ่งก็น่ารักจัง น้าอึ่งสละที่นอนให้ น่ารักอีกแล้ว เรานั่งคุยกันนิดหนึ่งแล้วฉันก็ขอตัวเข้านอนเพราะเพลียจังและจะตุนความสดชื่นไปสอบให้วันพรุ่งนี้ ที่นอนนึ่งอึ่งนอนสบายดีมาก ฉันหลับสบายทั้งคืน หากไม่คิดว่าจะไปสอบ คงต้องขอนอนตื่นสายๆๆๆ ให้หายเมื่อย

ฉันรู้สึกวา ตัวเองรบกวนน้าอึ่งอ๊อบจังเลย น้าอึ่งต้องไปส่งฉันไปสอบ แนะนำการแต่งกายให้สุภาพ พยายามจะให้ฉันยืมรองเท้าหุ้มส้นแต่โชคไม่ดี ที่ฉันใส่ไม่ได้ ปัญหาอุปสรรคฉันเยอะจริงๆ

อากาศเชียงใหม่หนาวเย็นทีเดียว ห้องสอบของฉันคงเป็นคงเป็นห้องบรรยาย ที่มีที่นั่งเป็นชั้นๆ แสงไฟที่ส่องมาฉันคิดว่าไม่เพียงพอ เพราะฉันมองไม่ค่อยเห็นตัวหนังสือ ฉัน....ทำข้อสอบไม่ทัน......150 ข้อ ฉันใช้เวลา 3 ชม.เต็มตามที่กำหนด

ฉันต้องคิดทบทวนนานมาก เพราะข้อสอบเป็นสิ่งที่ฉันเคยรู้และน่าจะรู้ทั้งหมด แต่ว่า.........ฉันทิ้งมันไปนานมากแล้ว .........องค์ความรู้ใหม่ของฉันเป็นเรื่องใหม่เสียแล้ว ฉันสนใจเรื่องของพยาบาลมากกว่า เรื่องของหมอ ตัวเลขต่างๆที่ฉันต้องรู้ ฉันไม่เคยจดจำ เพราะเวลาปฏิบัติจริงเขามีค่ามาตรฐานมาให้พร้อม ฉันบ่นในใจว่า.........ทำไมไม่ถามเรื่องของพยาบาล ทำไมถามแต่เรื่องที่ไม่ใช่พยาบาล.........แต่จริงๆแล้วพยาบาลก็ควรจะต้องรู้นั่นแหละมั้ง

สอบข้อเขียนเสร็จในตอนเช้า ฉันต้องสอบสัมภาษณ์ต่อในตอนบ่าย ประมาณบ่ายโมงกว่าๆการสอบของฉันก็สิ้นสุด ฉันโทรบอกน้าอึ่งว่า จะไปเดินเล่นเซ็นทรัลทำใจและซื้อกระเป๋าเสื้อผ้าใหม่ด้วย เกรงว่าจะไปแตกที่กรุงเทพอีก

ฉันรู้สึกว่าฉันคงไม่ได้มาเรียนที่เชียงใหม่แล้วละ ไม่ได้มารบกวนกัลยาณมิตรที่นี่แล้ว น้าอึ่งชวนทานข้าวเย็นก็ดูเหมือนจะทานไม่ลง หากจะให้กินก็อยากกินอะไรที่สบายท้อง น้าอึ่ง ทำข้าวต้มกุ๊ย กับ ไข่เจียว ผัดผักโครงการหลวง ยำผักกาดดอง และได้กำลังใจจาก อ.สร้อยที่มาทานเป็นเพื่อน จากที่คิดว่าฉันคงทานอะไรไม่ลง ฉันกินข้าวต้มไปสองถ้วย และ มันสำปะหลังเชื่อม และกล้วยเชื่อม ที่โปรดปรานที่ อ.สร้อยนำมาฝาก ฉันเริ่มมีความสุขกับการได้กินอาหารอร่อย และการเจรจาที่เป็นมิตร ........ฉันลืมเรื่องทุกข์ใจไป.......

อ.สร้อยบอกว่า หากชอบขนมหวาน เมื่อตอนมาเรียนก็จะได้กินประจำ ฉันยิ้ม...........แต่ในใจคิดว่า คงไม่มีโอกาสหรอก...........แต่..........ฉันจะได้กลับไปกินขนมหวานแสนอร่อย อาหารเย็นที่คล่องปาก และวงเสวนาของกัลยาณมิตร ที่ทำให้ไม่รู้เบื่อที่จะฟังและคุยด้วย............

[ธ.วั ช ชั ย]

สวัสดีครับ

ดีใจด้วยนะครับ อ้อ แล้วป้าแดงดีใจหรือเปล่า ไม่เห็นบอก อิๆๆ

เอ ท่าจะเจอยายกาแฟนะครับ

ได้ข่าวว่าเรียนที่นั่นเหมือนกัน ..

[@..สายธาร..@]

มีความสุขในการทำงาน

มีสิ่งดีๆเสมอนะคะ  ป้าแดง

[ครูเก่า]

ดีใจด้วยครับ ได้ไปเรียนเชียงใหม่ ถ้าผ่านลำพูนเอิ้นบ้างเด้อครับ ยินดีต้อนรับครับ

[วัลยา]

ดีใจด้วยค่ะ โอกาสหน้าจะแวะมาเยี่ยมอีก