โรงแรม..โรงพยาบาล
ในการพัฒนาคุณภาพโรงพยาบาล นอกเหนือจากการใช้ตัวมาตรฐานโรงพยาบาลเป็นเครื่องมือ หรือเป็นตัวช่วยที่สำคัญแล้ว ยังมีสิ่งหนึ่งที่ทาง พรพ.ได้เน้น ย้ำให้โรงพยาบาลและทีมงานต้องทำความเข้าใจก่อนอย่างถ่องแท้ก่อนที่เราจะวางกลยุทธ์หรือเป้าหมายการพัฒนา ทั้งนี้ เพื่อให้การพัฒนาของโรงพยาบาลแต่ละแห่ง สอดคล้องกับสถานการณ์ วิถีชิวิต ความเป็นอยู่ ตลอดจน ความเชื่อ ประเพณีต่างๆของประชาชนในพื้นที่นั้นจริงๆ รวมทั้งปัญหาต่างที่เกิดกับประชาชนในพื้นที่นั้นด้วย แม่ต้อยกำลังจะพูดถึงคำว่า” บริบท” นั่นเองคะ
แต่ว่าเรื่องเล่าของแม่ต้อยวันนี้แม้ว่าไม่ได้เป็นเรื่อง”บริบท” ของโรงพยาบาลโดยตรง แต่จะเป็นอีกมุมมองหนึ่งที่แม่ต้อยได้มีประสบการณ์ และจะนำมาเล่าให้ฟังแบบสบายๆ ใจ
ในวันสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาแม่ต้อยได้มีโอกาสไปร่วมงานวันคล้ายวันเกิดหรือที่จริงน่าจะเป็นวันแซยิดมากกว่า ของผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่มีความสำคัญกับแม่ต้อยมาก เอาเป็นว่างานนี้ไม่ไปไม่ได้ ถึงขนาดต้องลางาน ๑ วันเลยทีเดียวเชียว ( อิอิอิ) เพราะต้องขับรถไปไกลมากถึงอำเภอหัวหิน ( อีกแล้วคะ)
แม่ต้อยได้ไปพักที่โรงแรมแห่งหนึ่งเป็นโรงแรมเล็กๆ ที่ว่าเล็กๆคือเขามีห้องพักแค่ ๗๗ ห้องเท่านั้นคะ เหตุผลคือเขาต้องการให้บริการคนที่มาพักให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
ที่แม่ต้อยติดใจ จนต้องเอามาเล่าคือ แนวคิดการเอา “ บริบท” หรือตัวตนความเป็นไทย จากรุ่นบรรพบุรุษ กลับคืนมาสู่รุ่นปัจจุบันนั้นไม่เคยล้าสมัย แต่ตรงกันข้ามกลับเป็นสิ่งดึงดูดให้คนที่มาจากชาติอื่นได้สัมผัส ตัวตนที่งดงามของเราได้ ดังเช่นที่แม่ต้อยได้พบที่โรงแรมนี้
ด้วยการก่อสร้างที่เน้นสถาปัตยกรรมไทย ผสมผสานกับการจัดสวนดอกไม้ที่สวยงาม มีพิพิธภัณท์ที่แสดงประวัติศาสตร์การเสด็จต่างประเทศหลายๆแห่งของล้นเกล้าฯ รัชกาลที่๕ ที่เราภาคภูมิใจ เสียงดนตรีไทยเดิมดังแผ่วๆจากที่ใดที่หนึ่งตลอดเวลา จนแม่ต้อยเคลิบเคลิ้มจนอยากจะลองสวม ผ้าถุงสวยๆใส่เสื้อผ้าแพรสีหวานๆสวมหมวกปีกกว้าง เหมือนที่แม่พลอยในเรื่องสี่แผ่นดินแต่งเสียจริงๆ(โอ้โฮ เป็นเอามากๆ)
สำหรับห้องพักที่มีเพียง ๗๗ ห้องนั้น แม่ต้อยมาทราบทีหลังว่า เขาทำไว้ให้เท่ากับจำนวนจังหวัดของประเทศไทยในขณะนั้น เป็นอันว่าแม่ต้อยกับลูกต้องพักกันคนละจังหวัดคือ”สุราษฎร์ธานี ปัตตานีและจันทบุรี” พวกเราก็รู้สึกสนุกกันใหญ่ คิดในใจว่า เอ้ะ ทำไมต้องนอนสุราษฎร์ละ?ทำไมไม่ใช่กรุงเทพฯ หรือ นนทบุรีนะ เรียกว่าต่อมเอ้ะ แตกกระจาย
ในแต่ละห้องจะมีของตบแต่งตาม” บริบท” หรือวิถีชีวิต ประเพณีของแต่ละจังหวัด เช่น แม่ต้อยพักห้อง”สุราษฎร์ธานี ก็จะมี “กระเป๋าย่านลิเพา “ซึ่งเป็นหัตถกรรมจักสานที่โด่งดังของจังหวัดนครศรีธรรมราชและอาจจะรวมมาถึงสุราษฎร์ธานีด้วย ตั้งโชว์ไว้ในห้อง เพื่อแสดงถึงวัฒนธรรมที่มีมาอย่างยาวนาน ที่ฝาผนังรูปติดภาพการเล่นหนังตะลุงมรสพพื้นเมืองของภาคใต้มีคำบรรยายป็นภาษาอังกฤษประกอบอย่างชัดเจน
หรือห้อง ปัตตานีก็จะมี”เรือกอและ” (สะกดถูกไหมคะ)ซึ่งเป็นเรือหาปลาของชาวประมงของจังหวัดปัตตานีและนราธิวาสจำลองตั้งแสดงไว้ให้คนที่มาพักได้เรียนรู้วัฒนธรรมที่ผสมผสานของไทยและมุสลิม เป็นต้น น่าเสียดายที่แม่ต้อยไม่สามารถเพ่นพ่านได้ทุกห้องจึงยังไม่ทราบว่าห้องที่ตั้งชื่อจังหวัดอื่นๆเขาใช้อะไรที่มาสื่ออีกบ้าง ครั้นจะให้ไปนอนครบทั้ง ๗๗ จังหวัดคงไม่ไหวแน่ๆ
แต่ว่าทุกคนที่มาพักจะรู้จักอย่างน้อยทุกจังหวัดของประเทศไทย เพราะต้องเดินผ่านห้องอื่นๆก่อนถึงห้องตัวเอง ( 555) สำหรับแขกที่พักห้องที่มีชื่อจังหวัดใดก็จะมีรายละเอียดเพิ่มเติม ไม่ว่าจะเป็นหัตกรรม มหรสพ หรือสิ่งที่แสดงวัฒนธรรมไทยของจังหวัดนั้น เรียกได้ว่ามาประเทศไทย แต่ได้แถมอีกหนึ่งจังหวัด
ด้วยความสนใจเป็นพิเศษของตัวแม่ต้อยเอง ในตอนเช้าหลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว แม่ต้อยก็เดินเล่นในสนาม มีความคิดหนึ่งแวบมาในใจ จึงเข้าไปถามพนักงานต้อนรับบริเวณสระน้ำว่า” น้องคะ พี่ขอดูห้องเชียงใหม่” ได้ไหมคะ( เลือดรักบ้านเกิดมาแรง)
พร้อมกับเตรียมตัวเต็มที่ ที่จะได้รับคำปฎิเสธว่า”ไม่ได้ครับ “ หรืออะไรทำนองนี้ เพราะว่าแม่ต้อยวันนี้สวมรองเท้าฟองน้ำแบบเกือบขาด เพราะจะไปตะลุยที่อื่นต่อ แต่ผิดคาด พนักงานแสนสุภาพเชื้อเชิญให้เข้าไปดูได้ ที่ห้องเชียงใหม่นี้ เขาใช้ของตบแต่งภายในเป็นแบบล้านนาทั้งหมด แม่ต้อยไม่ได้ดูรายละเอียดว่ามีการบรรยายอะไรที่เกี่ยวข้องหรือเป็นประวัติของเชียงใหม่หรือ เพราะไม่กล้าเข้าไปเมียงมองนานๆ
แต่ทั้งหมดที่แม่ต้อยเล่ามานี้ เพื่อที่จะบอกว่าสิ่งที่เป็นบริบทของทุกๆแห่งนั้นมีความสำคัญเนื่องจากเป็นส่วนที่เป็นพื้นฐานและปัจจัยหลายอย่างเกี่ยวข้องกับการดำรงชีวิตของผู้คน เมื่อวกมาที่งานในโรงพยาบาล การรักษาพยาบาลเป็นส่วนหนึ่งของการดำรงชีวิต ดังนั้น การดูแลผู้หญิงตั้งครรภ์ หรือผู้หญิงที่มาคลอดระหว่างโรงพยาบาลในจังหวัดเชียงใหม่กับ โรงพยาบาลในจังหวัดปัตตานีอาจจะ มีความเหมือนในเรื่องคุณภาพและมาตรฐานและความปลอดภัย แต่จะมีความต่างในเรื่องลักษณะการบริการ การสื่อสาร ซึ่งเราต้องศึกษาและความเข้าใจในสิ่งที่เขามีเช่นวัฒนธรรม ความเป็นอยู่ วิถีชีวิต การเรียนรู้ในสิ่งที่เขาเชื่อ และเข้าใจในสิ่งที่เขาปฏิบัติ
ก็คงจะคล้ายๆที่โรงแรมนี้พยายามสร้างให้เห็นถึงความต่างระหว่างห้องเชียงใหม่กับห้องปัตตานีนั่นเอง สิ่งที่เหมือนคือคุณภาพการบริการ ความสะดวกสบาย ความเอาใจใส่ของพนักงาน แต่ก็จะเกิดความต่างในด้านความรู้สึก และอารมณ์รวมทั้งการซึมซับวัฒนธรรมความงดงามแตกต่างกันไป ในเวลาสั้นๆที่มาพัก
เพียงแต่ว่า โรงแรมพยายามสร้างจากสิ่งที่ไม่มี แต่โรงพยาบาลต้องหาจากสิ่งที่มีอยู่ในสถานการณ์จริง
นี่แม่ต้อยเกือบจะจบไม่ลงแล้ว งั้นแม่ต้อยขอจบดื้อๆอย่างนี้ละคะ
สวัสดีคะ
ความเห็น (23)
ถ้าเป็นห้องคลอดโรงบาลแถวๆอีสาน ต้องเป็นผ้าขะม้าผูกขื่อไว้ค่ะ..
"บริบท" การคลอดของคนอีสานค่ะ..
เรียนท่านพี่แม่ต้อย
- ทำโรงพยาบาลให้บริการและมีความสุขดังโรงแรมดีครับ
- แต่
- ทำโรงแรมเป็นโรงพยาบาล นี่ แปลกๆนะครับ
มาติดตามแม่ต้อยค่ะ
- เรื่องโรงแรมก็น่าสนใจ จนอยากไปเห็นจัง
- แง่คิดการพัฒนาคุณภาพ ประเด็นนี้ก็สำคัญมากๆ
- มีสีสัน อ่านแล้วเพลิน ได้ความรู้กับแง่คิดด้วยค่ะ
สวัสดีครับอาจารย์แม่ ขออนุญาตเข้ามาเรียนรู้ เรื่องราวเกี่ยวกับโรงพยาบาลซึ่งจะต้องเข้าไปใช้ไม่วันใดก็วันหนึ่ง แต่ภาวนาขอให้ไม่ต้องเข้าจะดีสุด อย่างไรก็ตามหากจำเป็นต้องเข้าก็ดีใจที่จะพบกับความเมตตาของบุคคลากรในโรงพยาบาล ขอบพระคุณครับ
สวัสดีค่ะแม่ต้อย... มาเรียนรู้ รพ. และโรงแรมค่ะ อยากได้วยจังเลยค่ะ
อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ต้อย
...
อ่านแล้วจินตนาการ คงเป็นโรงแรมที่น่ารัก เป็นเอกลัษณ์มากๆ เลยนะคะ ...
อยากเห็นภาพค่ะคุณพี่ต้อย ... (ถ้ามี) ขอบคุณค่ะ
. JJ
สวัสดีคะ อาจารย์ JJ ทำโรงแรมให้เป็นโรงพยาบาลทำอย่างไรดีนะ แต่เชื่อไหมว่า พี่ต้อยเคยไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงแรมที่ธิเบตมาแล้วคะ สบายดีคะ
ขอบคุณที่มาแวะเยี่ยมคะ
วันหลังไปด้วยกันนะคะ พอลล่า ดีไหมคะ
สวัสดีคะ น้องปู มีรูปคะ แต่ว่ายังทำไม่เป็นคะ จะพยายามเอามาให้ดูนะคะ
ขอบคุณมากคะ
แม่ต้อยคะ อยากเห็นจังค่ะ โรงพยาบาลว่าน่ะค่ะ
สวัสดีครับ
คำนี้ได้ยินมาหลายปี...
แต่เมื่อถูกถามว่าบริบทของเรานั้นคืออะไร...
ก็อาจจะต้องนึกนานเหมือนกันนะครับ
แต่พออ่านเรื่องราวที่แม่ต้อยเปรียบเทียบแล้ว...
อืม...ทำให้ผมนึกภาพได้ชัดเจนมาขึ้นนะครับ
แม่ต้อยคะ พอลล่า เอารูปลงให้แล้วค่ะ พอไหมคะ เดี๋ยวจะลงเพิ่มไว้ในอัลบั้มอีกนะคะ
สวัสดีคะ น้องหมอสุภัท ดีใจคะที่มาเยี่ยมแม่ต้อยอีกคะ ตอนนี้แม่ต้อยกำลังเสียใจที่ไม่ได้ไปที่ปายเสียแล้ว เพราะมีคนจองไปเยี่ยมแน่นเอี้ยด แต่ว่าจะมาที่แม่ฮ่องสอนเร็วๆนี้คะ
- แม่ต้อยๆๆ
- ทีกาญจนบุรี
- มีโรงพยาบาลเอกชนชื่อธนกาญจน์
- สวยไม่แพ้โรงแรมครับ
พอลล่า ขอบคุณมากจริงๆคะ ทีนี้เอารูปแม่ต้อยลงชัดๆแบบนี้แล้ว ก้อยากจะถามว่า หน้าตาแบบนี้ อยู่ในข่ายชมรม natadee ได้ไหมละคะ อิอิ
มาอีกรอบค่ะคุณพี่แม่ต้อย
....
รอได้ค่ะ รอได้ค่ะ ... เอาภาพมาฝากค่ะ
อิ่มอร่อยมื้อเย็นนะคะ ขอบคุณค่ะ
น้องปูคะ คราวนี้เอารูปมาลงให้ดูคะ โดยความเอื้อเฟื้อของน้องพอลล่า คะ เพราะแม่ต้อยยังทำไม่เป็นคะ และขอบคุณมากสำหรับรูปสวยๆคะ น่าไปเที่ยวนะคะ
พัฒนา ยิ่งกำแหง (ผู้จัดการฝ่ายต้อนรับส่วนหน้า)
สวัสดีครับ ชมรมคนรักแม่ต้อย ผมเป็นพนักงานของโรงแรมแห่งนี้ แสนประทับใจที่แขกได้รับประสพการณ์ที่ดีและ สามารถบรรยายทั้งภาพและให้ข้อความคิดเห็นต่างๆ
เป็นความภูมิใจ ที่เป็นส่วนหนึ่งของโรงแรม วรบุระ หัวหิน รีสอร์ท สปา ถึงแม้ผมมีโอกาสร่วมงานที่นี้ เพียง 1 เดือน ดีใจที่สิ่งดี ที่เรามีอยู่ได้มีโอกาสถ่ายทอดออกไป ผมรู้สึกขอบพระคุณแขกพิเศษท่านนี้ ที่ได้รับสิ่งดีกลับไปและยังคิดถึงเราอยู่เสมอ ความพยายามของผู้บริหารกับเอกลักษณ์ ของโรงแรม รวมกับความมุ่งมั่นของพนักงานทุกท่านที่จะต้อนรับทุกท่านที่มาเยือน เปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ที่เราดูแล ให้สุดความสามารถ ขอบคุณอีกครั้งครับแม่ต้อย หวังว่าโอกาสข้างหน้าจะได้มีโอกาสต้อนรับแขกพิเศษท่านและครอบครัวอีกครั้ง ขอชมรูปภาพที่นำมาประกอบสวยจับใจ จริงๆ ครับ รวมทั้งนางแบบกิตติมศักดิ์ด้วยนะครับ ขอจบแค่นี้ครับ จะแวะเข้ามาเยี่ยมชมบ่อยๆครับ
- มาติดตามดูรูป....สวยจังค่ะ..แม่ต้อย...