สวัสดีค่ะ ชาว G2K วันนีี้้องศามีโอกาสเข้ามาเขียนบันทึก
เป็นบันทึกที่เขียนให้กับสุนัขตัวหนึ่ง ที่แสนจะสกปรก มอมแมม
จะว่าไปแล้วสุนัขตัวนี้น่าสงสารนะ มันชื่อ เจ้าก๋างก้วย แต่องศาและหลายๆคน
จะเรียกมันว่า "ไอ้เหม็น" องศารู้จักกับมันเมื่อ ประมาณ 2 ปีที่แล้ว
ตอนแรกที่เจอกันมันก็น่ารักดี มีขนปกคลุมเต็มตัว
แต่ต่อมา มันเป็นขี้เรื้อน ทั้งเหม็น สกปรก มันไม่ยอมให้จับตัวมันเลย
คงกลัวเราจะทำร้ายมั้ง ... ไม่รู้เหมือนกัน
แต่...ถึงมันจะเป็นแบบนั้นองศาก็ยังรักมันนะ สงสารมากๆด้วย
มันเป็นสัตว์ แต่ก็ยังรักชีวิตของมัน มีหนาว ร้อน มีความรู้สึกหิว เหมือนกับคนเรา
เวลาองศาจะกลับบ้านมันก็จะมาหาที่รถ และทุกครั้งองศาก็จะบอกกับมันว่า
"เหม็น ครูจะกลับบ้านก่อนนะ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ"
พอกลับมาที่โรงเรียน ก็จะพบกับไอ้เหม็น มันก็จะส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ
มือของมันก็จะพยายามยื่นมาแตะเรา มันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ...
แต่แล้ววันหนึ่ง...มันไม่สบาย คงจะถูกกัดจนหูของมันมีหนอนเจาะจนขาด
ตาเริ่มมองไม่เห็น สงสารน่ะ แต่ทำอะไรไม่ได้ มันไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้มันได้เลย
แล้ว...บ่ายวันพุธ...มันก็ได้จบชีวิตที่น่าสงสารของมันลง
มันได้จบชีวิตลงอย่างน่าสงสาร ชีวิตของไอ้เหม็นจบลง
แต่มันกลับเป็นจุดเริ่มต้นของความสำนึกผิดในจิตใจขององศาที่ไม่สามารถช่วยอะไรมันได้เลย
น้ำตา ความสำนึกผิด หรืออะไรต่างๆ ไม่อาจจะทดแทนค่าของชีวิตได้ ไม่ได้เลยจริงๆ
...ทุกอย่างสายเกินไป....
ทำดีที่สุดแล้วล่ะ ลูกศิษย์ฯ ...
แอบตามท่านข้างบนมาด้วยครับ :)
สวัสดีค่ะ อ.ขจิต ฝอยทอง
ขอบคุณสำหรับสุนัขที่นำมาฝากนะคะ
สวัสดีค่ะ อาจารย์ Wasawat Deemarn
อาจารย์สบายดีมั้ยคะ
อาจารย์คะหนูขอบพระคุณอาจารย์มากๆเลยนะคะ
ที่ทำให้หนูเห็นคุณค่าของการเขียนบันทึก
ขอบพระคุณจริงๆค่ะ.....
สวัสดีค่ะ คุณ ♥< lovefull >♥
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้นะคะ
สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมครับ
ที่จากไปแล้วก็สบายไป
ที่ยังอยู่ก็ต้องต่อสู้ดิ้นรนกันต่อไปครับ
สวัสดีค่ะ ฟ้าห่มดาว
ว่างๆโทรมาคุยกันบ้างนะ
สวัสดีค่ะ คุณรินทร์
ขอบคุณสำหรับข้อความดีๆนะคะ
แต่...ทำไม
ทุกครั้งที่ย้อนกลับไปคิดถึง
ภาพแห่งความสำนึกผิด ชัดขึ้นทุกที...ทุกที