[SPI©Mië™]~natamaidee - - But narak..(แก๊งค์ก้านคอพับ)
น้องญ.ปุ้ยของพี่ใยมดกอก้าน ก้านกอ ครับผม
เก่งน่ะเรา มีความรู้ด้วยน่ะ
ท่าทาง หน้าตาไม่น่าน่ะ
อิอิ แซวเล่นค่ะ
ขอบคุณน่ะค่ะ อ่านเม้นน้องปุ้ยอันนี้แล้ว
ได้ความรู้เพิ่มค่ะ
จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
Coming Ma Home - - G2K
หลังจากหายไปเป็นครั้งที่สอง...
นานเป็นเดือนมั้งที่ปล่อยวันเวลาผ่านไปกับชีวิตประจำวัน โดยปราศจากชีวิตจิตใจอย่างที่เคยเป็น ไม่มีความทรงจำ ไม่มีความรู้สึกให้สัมผัสได้ จำไม่ได้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ที่ไม่ได้เข้ามาที่นี่เลย
บ้านแห่งนี้ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน...เกือบหาทางเข้าบ้านไม่เจอ
(^-^)
วันนี้เป็นวันแรกที่พูดกับแม่ยาวๆ โดยจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายนั้นเมื่อไหร่ - - แม่เองก็ไม่รู้ว่าลูกสาวเป็นอะไร เป็นครั้งแรกที่ยอมพูดไปร้องไห้ไปว่าคิดถึงพ่อมาก ไม่อยากเชื่อเลยว่าพ่อไม่อยู่แล้ว
แม่บอกว่า...คงเป็นอาการของคนอารมณ์ค้าง ค้างในที่นี้หมายถึงช๊อคค้าง - - เพราะเมื่อต้นปียังดูเป็นผู้เป็นคนอยู่เลย และเมื่อไม่นานมานี้ปุ้ยดันทำตัวเป็นหุ่นยนต์ "เด็กมีปัญหา" คือไม่พูดไม่จา ไม่มองหน้า สิ่งที่ยังทำเหมือนเดิมคือ กินและนอน เช้าก็ทำงาน
ที่ว่าเป็นหุ่นยนต์ "เด็กมีปัญหา" เพราะบางครั้งดันพูดจาคล้ายเด็กที่เพิ่งเข้าวัยรุ่น - - กวนประสาทหน่อยๆ หาเรื่องนิดๆ ใครพูดผิดหูเป็นจ้องหน้า
เพิ่งรู้ตัววันนี้เอง...แม่สงสัยว่าอะไรเป็นตัวกระตุ้นให้ปุ้ยจิตตก และประสาทกลับได้ขนาดนั้น
ตอบไม่ได้เหมือนกัน
รู้แต่ว่าวันนี้ที่สามารถมาเขียนบันทึกอยู่นี่ได้เพราะ คนคนหนึ่ง...ซึ่งที่ผ่านมา ปุ้ยไม่เคยใส่ใจเค้าเหมือนที่เค้าห่วงใย ดูแลปุ้ย แต่วันนี้เค้าพูดอะไรบางอย่างที่ไม่เคยได้ยินจากที่ไหน และไม่เคยรอคำๆ นั้น
อย่าเข้าใจผิด ไม่ใช่คำว่า "รัก" ที่มักจะฮอตฮิตติดชาร์ทคำพูดในวันนี้นะคะ
เป็นประโยคเล็กๆ น่ารักๆ ขอเก็บไว้ละกัน
เพราะประโยคนี้ทำให้ปุ้ยหัวเราะออกมาจากใจจริงๆ อย่างที่เคยเป็น
และทำให้รู้สึกตัวเองว่ากำลังทำอะไร ที่ไหน และวันนี้วันอะไร
ตามหาตัวตนที่หายไปของตัวเองเจอเสียที...
ไม่รู้ว่าสองสามเดือนก่อน วิญญาณปุ้ยไปเร่ร่อนที่ไหน เพิ่งกลับมาเอาคืนนี้ แม่เองก็ยังแปลกใจไม่หาย ที่เห็นลูกสาวเปิดคอมตอนกลางคืนอีกครั้งหลังจากไม่ได้ทำมานานเป็นเดือนๆ แล้ว
ถ้าจะบอกด้วยคำง่ายๆ พอให้ใครๆ เข้าใจมันคงเป็นประโยคนี้
"ไม่มีอารมณ์..."
เหมือนเด็กมีปัญหาจริงๆ นั่นแหล่ะนะ
ก่อนหน้านี้เหมือนสมองว่างเปล่า...ไร้ความคิด - - ไร้ความทรงจำ...ก็ไม่เข้าใจว่าเป็นไปได้อย่างไร
จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า เมื่อเช้ากินอะไรเป็นอาหาร - - หรือเมื่อวานเจอใครบ้าง...แปลก
วันนี้ได้กลับมาบ้านที่เคยขลุกขีดๆ เขียนๆ ได้ทั้งวัน... มันคือความคุ้นเคย แต่ยังรู้สึกแปลกๆ ไม่ชินเหมือนที่เคยเป็น อารมณ์ดิ๊ด๊าไม่รู้ไปซุกไว้ที่มุมไหนของใจ
เดี๋ยวขอเวลาไปค้นก่อนนะคะ
เอาอารมณ์ดิ๊ด๊ากลับมาได้เมื่อไหร่...สภาพปุ้ยคงดีกว่าที่เป็น
คิดถึงพี่ๆ เพื่อนๆ ทุกคนมากมายเลย
เขียนใน GotoKnow โดย [SPI©Mië™]~natamaidee - - But narak..(แก๊งค์ก้านคอพับ)
ใน The Diary...of Me - - Myself
ใน The Diary...of Me - - Myself
คำสำคัญ (Tags): #บันทึกของชีวิต
หมายเลขบันทึก: 242246เขียนเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2009 23:05 น. ()ความเห็น (42)
-
- เอาความรักและกำลังใจมาฝากหนูปุ้ยจ๊ะ
-
ขอบคุณนะคะพี่ครูแจ๋ว...คิดถึงจังเลย
(^-^)
คิดถึงมากๆ
ไม่อยากเชื่อเลยว่าพ่อไม่อยู่แล้ว............
ผมว่า คุณพ่อของน้อง ก็คงยังอยู่ในดวงใจน้องตลอดเวลาละครับ ก็ช่วยดูแลคุณแม่แทนคุณพ่อ
ขอบคุณมากนะคะคุณพันคำ
ขอบคุณมาก...พ่อยังอยู่ในใจเสมอค่ะ
แต่เหมือนชีวิตว่างเปล่า...พยายามอยู่ต่อไปให้ดีที่สุดเพื่อแม่
แต่ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะใช้เวลานานมากกว่าจะกลับมาเป็นตัวของตัวเองจริงๆ
รู้สึกเหมือนไม่รู้จักตัวเอง...เอ นี่มันชีวิตจริงหรือนิยายเนี่ย
เฮ้อ...ไม่เข้าใจตัวเอง
ตอนพ่อพี่จากไป พี่ยังคิดถึง ฝันถึงตลอด เกือบทุกวัน
มาถึงวันนี้ น่าจะเกือบ 4 ปี พี่ยังคิดและคำนึงว่า พ่อไปอยู่ไหน
เราต้องใช้เวลาค่ะ
ขอบคุณค่ะพี่แก้ว...ปุ้ยเองก้อยังคิดถึงพ่อทุกวัน เหมือนที่พี่แก้วว่า...ยังคิดว่าพ่อไปอยู่ไหนนะตอนนิอยู่ตลอดเวลาเลย - - บางเวลารู้สึกพ่ออยู่ใกล้ แต่เรามองไม่เห็น
แต่สิ่งที่ทำให้เจ็บปวดก้อคือ...การที่ปุ้ยไม่ได้เห็นหน้าพ่ออีกแล้ว - - ใบหน้า เสียงเดินหนักๆ เสียถามว่ามีอะไรกินเอ่ย? บางทีพ่อจะถามว่า...ปุ้ยเจียวไข่ให่พ่อกินหน่อยได้ไหมลูก?
พ่อเป็นคนที่ค่อนข้างเกรงใจไปเสียทุกอย่าง แม้แต่กับลูก...พ่อเป็นคนน่ารัก และดีที่สุดในโลกสำหรับปุ้ย นี่คือสิ่งที่ทำให่ปุ้ยเจ็บปวดกับการจากไปของพ่อ เพราะขณะนั้นปุ้ยยังเรียนไม่จบอย่างที่พ่อหวัง อย่างที่พ่อรอคอยมาตลอดชีวิต
ปุ้ยอยากดูแลพ่อมากกว่านี้...ตอบแทนในสิ่งที่พ่อทำเพื่อลูก
คิดถึงพ่อเหลือเกิน
- ดีใจที่น้องปุ้ยกลับมา
- มาให้กำลังใจ
- สู้ๆๆครับ
- พี่Tiya หายไปเนอะ
ขอบคุณค่ะอาจารย์ขจิต...อยากเข้ามาบ่อยๆ แต่ไม่ค่อยมีเวลาเลยค่ะ
นี่ก้อพยายามแวะเข้ามาดูบ่อยๆ พี่นัดคงงานยุ่งเหมือนกันมั้งคะ
รายนั้นต้องดูและน้องๆ เยอะเลย - - พี่นัดสู้ๆ
- ครั้งที่แม่เสีย ไม่ได้ร้องไห้อะไร ทั้งที่เสียใจมาก ผ่านมาสักเดือนเห็นจะได้ ตื่นขึ้นมากลางดึก เหงามากๆ คิดถึงแม่มากๆ แบบงงๆตัวเองเหมือนกัน แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาแบบหยุดไม่ได้ จนแฟนสงสัย..ขนาดอายุมากๆแล้วนะเนี่ย นึกแล้ว อารมณ์คงคล้ายกับหญิงปุ้ยครับ
- เหนื่อย เบื่อ เซ็ง ในบางครั้ง บางอารมณ์ น่าจะเป็นปกติของชีวิต เหนื่อยนักก็หยุดบ้าง ขี้เกียจบ้าง ทำอะไรอย่างใจเราบ้างหายเหนื่อย หายขี้เกียจ เมื่อใด ค่อยทำต่อ..ถูก ผิด ชั่ว ดี เรารู้อยู่แล้ว ไม่มีอะไรเสียหายดอกครับ ธรรมดาของชีวิต!
- เป็นกำลังใจ..เพื่อให้หญิงปุ้ยทำประโยชน์ให้กับใครต่อใคร ต่อไปครับ
เวลา เศร้า เครียด เบื่อ
พี่กระติก พยายามไม่อยู่คนเดียว
เพราะรู้ว่าตัวเอง ไม่แกร่งพอ
ต้องอาศัย คนรอบข้าง แม้ว่าเขาจะไมรู้ว่าเรามีอารมณ์อะไร
แต่อย่างน้อย การฟังคนอื่นๆพูด ก็ทำให้เราดีขึ้นได้
ยินดีต้อนรับ การกลับมาสู่ชุมชนอีกครั้งค่ะ
คิดถึงมากมาย^_^
เราต้องเชื่อว่า...
ชีวิต เปลี่ยนได้เสมอ...
นะครับ
สวัสดีค่ะ น้องญ.ปุ้ย
พี่ไม่ได้เข้าบันทึกใยมดมาหลายวันเลยค่ะ
พี่เลยไม่รู้ว่าน้องญ.ปุ้ยเข้ามาเม้นให้ตั้งหลายบันทึกแล้วน่ะค่ะ
น้องญ.ปุ้ย กลับมาเขียนบันทึกแล้ว
พี่ดีใจมากเลย เพราะน้องญ.ปุ้ยคืออาจารย์คนที่สองของพี่เลยน่ะ
คนแรกคือ น้องพระเอก
น้องพระเอกสอนให้พี่ได้รู้ว่า ตัวอักษรไม่ใช่พิมพ์แต่ตัวเล็ก ๆ น่ะ พิมพ์ตัวโตหน่อยก็ได้ คนอ่านจะได้อ่านชัด ๆ
คนที่สองคือ น้องญ.ปุ้ย
สอนวิธีลงบันทึกด้วยเสียงเพลง ชอบมากเลยค่ะ
คนที่สามคือ พี่ประกาย สอนแต่งบล้อค
คนที่สี่คือ อาจารย์ขจิต สอนทำให้เมาส์เป็นลูกหมาด้วยน่ะ
คนที่ห้าคือ ครูอ้อย สอนให้พี่สามารถเอารูปตัวเองมาแต่งบล็อกได้
แล้วพี่ก็ตกแต่งจนบล้อคพี่เลอะเทะไปหมดแล้วน่ะค่ะ
ล่าสุดพี่ก็กลายเป็นใยมด และไปสมัครก้านกอคลับเพิ่มอีกคนนึง
ทำไมทำมาพี่ว่ามันเละหมดแล้วค่ะน้องญ.ปุ้ย
คิดถึง คุณครูตัวน้อยคนนี้เสมอน่ะค่ะ
ขอให้มีความสุข ทุกอย่างยังต้องเรียนรู้อีกมากมายค่ะ
แม้กระทั่งพี่เองก็เถอะ เหนื่อยเหมือนกันน่ะค่ะชีวิตคนเราเนี๊ยะ
ยุ่ง ๆ น่ะค่ะ แต่ก็มีความสุขกันไปค่ะ
เรื่องความทุกข์มันมีกันทุกคน ไม่มีใครที่ไม่เจอความทุกข์ ไม่มีใครที่ไม่เจอเรื่องให้ต้องร้องไห้น่ะค่ะ
แต่อยู่ที่ว่า เราจะร้องไห้กับมันนานสักแค่ไหน
ระหว่างที่พี่ได้มาบันทึกเรื่องราวใน gotoknow นี้
เรื่องเศร้าเรื่องแรกที่รับรู้ก็คือ คุณพ่อของน้องญ.ปุ้ย
วันนั้น พี่เศร้า จนไม่สามารถตอบเม้นในบันทึกตัวเองได้
เพราะคิดถึงตัวเอง คิดถึงครอบครัวตัวเอง
ครั้งที่สอง ก็คุณพ่อของน้องพอลล่า
พี่ก็รู้สึกเสียใจ วันนั้นก็เขียนอะไรขำ ขำ ไม่ออกเลยเหมือนกัน
ในขณะที่พ่อและแม่ของพี่ยังมีชีวิตอยู่ทุกวัน
พี่จะคิดว่า วันนี้พี่จะตายมั้ย วันนี้พ่อและแม่จะตายมั้ย
ทุกเช้าที่ตื่นมาคิดแบบนั้นเสมอ ความตายจะพลัดพรากไม่ให้พวกเราได้เจอกันอีก
ทุกวันในชีวิตของพี่ ไม่เคยมีวันไหนเลยที่พี่จะไม่รักพ่อและแม่
พี่บ้างบางครั้งที่เกิดน้ำโห เกิดแล้วพี่ก็หยุดมัน หยุดมันส่ะก่อนที่ทุกอย่างมันจะหยุดเรา
หยุดไม่ให้เราได้เจอกับท่านอีก
ตอนนี้ที่บ้านน้องปุ้ยอยู่กันกี่คนค่ะ ทราบว่าคงจะมีคุณแม่
และคนอื่นในครอบครัว
แม่เกิดเรามาเอง แม่ก็ยังไม่เข้าใจเราเท่าไหร่
พี่เราก็คลานตามมาเราก็ไม่ค่อยจะเข้าใจ
ไอ้น้องก็คลานตามเรามามันก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเรา
อย่าปล่อยให้ความไม่เข้าใจ ทำให้เกิดความเหินห่างน่ะค่ะ
มีอะไรที่เราอยากจะพูดให้คนในครอบครัวได้รับรู้ความรู้สึกของเรา
เราอยากจะบอกอะไรเราก็บอกไปเถอะค่ะ
ต่อไปที่เหลือคนในครอบครัวเราจะเข้าใจเราหรือไม่ ก็ไม่เป็นไรแล้ว
เพราะเราได้บอกไปแล้ว เค้าได้รู้แล้ว ดีกว่าเค้าไม่ได้รับรู้ความในใจของเราเลยน่ะ
หากสิ่งที่เราบอกไป เค้าไม่เข้าใจ เราก็เข้าใจว่า เค้าไม่เข้าใจ แปลกดีที่เค้าไม่เข้าใจ เหมือนกับเราเลย เราก็ไม่เข้าใจเค้า
หากสิ่งที่เราบอกไป เค้าเข้าใจ เราก็เข้าใจว่า เค้าเข้าใจได้ยังไง ขนาดเราเองยังไม่เข้าใจตัวเรงเองเลย
ขำขำค่ะ พี่คิดว่า ความเข้าใจที่ทุกคนต่างเรียกร้องให้ใคร ๆ เข้าใจในตัวเรา มันไม่ได้สำคัญมากกว่าการที่เราจะเข้าใจตัวเราเอง และพยายามรับในสิ่งที่คนอื่นไม่เข้าใจเราว่าเราก็ไม่เข้าใจเค้าเหมือนกัน แค่นี้ก็พอแล้ว
แต่เราไม่เข้าใจกัน เราก็รักกันได้เสมอแล้วน่ะค่ะ
เพราะพรุ่งนี้พี่อาจจะตื่นมาแล้วตาย หรือคนที่พี่รักตื่นมาแล้วตาย
แบบว่าไม่ทันตั้งตัวสะงั้น เราจะได้ไม่ต้องนึกว่า ตอนที่เค้าอยู่เราผิดอะไรกับเค้าบ้างมั้ยน้อ
อยากให้วันที่เราพลัดพลากจากกัน วันนั้น เรารู้สึกได้เลยว่า เราได้รักกันอย่างเต็มที่ และมันก็เพียงพอแล้ว ที่ความรักของเราได้จบลงด้วยความตายที่นำเค้าไปสู่อีกภพนึง เราได้รักกันอย่างเต็มอิ่มแล้วจริง ๆ
พี่ก็คิดไปแบบนั้นแหละน่ะค่ะน้องญ.ปุ้ย พอถึงเวลานั้น จริง ๆ พี่ก็คงร้องกันใจจะขาดนั่นแหละ แต่ทุกอย่างมันก็ต้องดำเนินต่อไปจริง ๆ มันไม่เคยหยุดเลย ไม่มีอะไรหยุดนิ่งเลยน่ะ
พี่เม้นยาวมาก ๆ เนื่องจากไม่ได้เข้ามาทักทายกันส่ะนานเลยน่ะค่ะ
อ่านจบแล้ว ยิ้มให้พี่ด้วยน่ะ
นั่นแน่ ว่าแล้วยิ้มจริง ๆ ด้วย อิอิ ว่าแล้วยังยิ้มอีกน่ะ
ขอให้พี่ความสุขน่ะค่ะน้องปุ้ย
ถ้าคิดถึงพ่อ เราก็ทำดีเพื่อพ่อ พ่ออยู่ใกล้ๆเรานี่เอง เป็นกำลังใจให้เราเสมอ ถ้ามีเวลาตักบาตรและอุทิศส่วนกุศลให้พ่อก็ได้นะคะ
ขอบคุณครูธนิตย์มากนะคะ...เป็นความรู้สึกเดียวกันเลยค่ะ
เหงามากๆ รู้สึกว่าเราเสียบางอย่างที่สำคัญมากๆ ไปจากชีวิต ไม่อาจทำตัวให้เหมือนวันเวลาก่อนหน้านั้นได้แม้ว่าจะพยายามทำแล้ว
ปุ้ยขอบคุณครูมากนะคะ...สำหรับกำลังใจที่ช่วยได้มากเหมือนกันที่รู้ว่ายังมีคนที่มีอาการแปลกเหมือนกับปุ้ย - - ปุ้ยนึกว่าจะเป็นคนเดียวที่งงๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นเสียอีก
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณพี่กระติกนะคะ...ดีใจที่มาต้อนรับกลับบ้านจังเลย
แปลกที่ปุ้ยไม่สามารถชอบการอยู่ร่วมกับคนเยอะในตอนนี้ได้...เหมือนผิดที่ผิดทางยังไงไม่รู้ มันอึดอัด - - แต่ยิ่งปุ้ยอยู่คนเดียวมากเท่าไหร่ อาการก็ยิ่งแย่ลง รู้ตัวนะคะว่าแย่ไปเยอะเลย
แต่ไม่สามารถฟังเรื่องที่เขาพูดกันได้ตลอดรอดฝั่ง... แต่ในบางครั้งอย่างที่อยู่ในชุมชนแห่งนี้ที่ปุ้ยจะได้อ่านเรื่องของทุกคน โดยเฉพาะของพี่ใยมดมันทำให้ปุ้ยอบอุ่นมาก หัวเราะได้ และสามารถนั่งอ่านเรื่องราวของหลายๆ คนได้นานมาก
จะบอกว่าที่นี่เป็นยาใจอย่างหนึ่งก็ถูกค่ะ
ขอบคุณพี่ก้อยมากนะคะ...คิดถึงมากมายเหมือนกันเลย แต่ยังไม่แวะไปหาเพราะ เมื่อวันก่อนหมดความอดทนกับอาการปวดตาเสียก่อนเลยต้องรีบไปนอนพัก
คิดถึงนะคะ
ขอบคุณพี่แผ่นดินค่ะ...
ชีวิตเปลี่ยนได้เสมอ - - เมื่อก่อนมีคำนี้อยู่ในหัวตลออดเวลาค่ะ...เพราะชีวิตที่ยืนยาวมาเพียงยี่สิบกว่าปีนี้นั้นมีเรื่องของความเปลี่ยนแปลงมากมายเหลือเกิน
มากเสียจนบางครั้งคิดว่าจะรับไม่ไหวเสียแล้ว แต่เราก็ผ่านมันมาได้โดยไม่ขาดใจไปเสียก่อน
แต่การสูญเสียพ่อนี้เป็นเรื่องที่ใจไม่ยอมรับว่าวันหนึ่งคนเราก็ต้องตายจากโลกนี้ไป...ปุ้ยเพียงหวังว่าเราจะได้อยู่กันไปนานกว่านี้ - - มาถึงวันนี้เป็นเวลาเกือบสี่เดือนแล้ว...แต่ในเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงต้องมีความคิดที่ทำให้ยังทำใจไม่ได้ผุดขึ้นมาไม่มากก็น้อย
แต่ขอบคุณสำหรับข้อคิดนี้ที่ได้มาเตือนสติกันอีกทีนะคะ...เพราะวางมันทิ้งไว้ในอดีต เดี๋ยวต้องกลับไปเก็บมาเสียแล้ว
ขอบคุณพี่ใยมด...มากนะคะ
ตอบไม่ถูกเลยนะเนี่ย - - บรรยายไม่ได้เลยว่ารู้สึกอย่างไรในตอนนี้หลังจากตั้งใจอ่านเม้นของพี่
ยิ้มค่ะ...ยิ้มแล้วนะ - - แต่ความไม่หยุดนิ่งนี่แหล่ะที่ทำให้ปุ้ยปวดใจมากเลย เพราะปุ้ยอยากหยุดเวลาไว้จริงๆ นะ ไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว ทนไม่ไหวแล้ว คราวนี้คงบ้าแน่ ใครจะว่าปุ้ยเป็นคนยึดติดก็เถอะ ถึงแม้ปุ้ยจะรักทุกคนได้อย่างอิ่มใจแล้ว แต่มันก็ยังเป็นเรื่องที่ทำร้ายให้อกโหวงเหวงได้เสมอ การเสียพ่อไป ปุ้ยคิดว่าปุ้ยจะดีขึ้นสักวัน เดี๋ยวอีกหน่อยก็คงทำใจได้ ถึงแม้จะเสียใจแต่คงไม่หว้าเหว่แบบนี้แล้ว
แต่ตอนนี้ขอจมอยูกับความรู้สึกนี้ไปเรื่อยๆ ก่อน...สัญญาเลยว่าจะทำชีวิตประจำวันให้ดี และไม่ผิดพลาด พยายามแยกแยะความรู้สึกออกจากหน้าที่ค่ะ ทำได้แล้วด้วย
ที่พี่ใยมดถามว่าบ้านปุ้ยมีกันกี่คน...ปุ้ยมีแม่ มีน้องชายอีกคนนึงค่ะ (เครือญาติทางแม่ก้ออยู่ละแวกเดียวกันหมด แถมวันอาทิตย์ปุ้ยต้องไปหาอาตลอดเลย...ไม่น่าเหงาเนอะ) ความรู้สึกโหวงเหวงในอกจะไม่รุนแรงเลยจนกว่าจะถึงเวลากินข้าวเย็น...เพราะปกติเราจะมีจานสี่ใบ ปุ้ยจะต้องตักข้าวให้พ่อเยอะๆ (จนมาอาการป่วยหนักขึ้นพ่อทานอะไรไม่ค่อยได้) มาวันนี้ไม่มีภาพนั้นอีกแล้ว ก็คงจนกว่าน้องจะหาคนเข้าบ้านมาให้จานข้าวครบสี่ใบเหมือนเดิมมั้งคะ ถึงจะช่วยคนโรคจิตนิดๆ อย่างปุ้ยได้ 555+
ขอบคุณพี่ใยมดนะคะ...ว่าแต่ก้านคอคลับนี่อะไรเหรอคะ - - หายไปนานจนตามข่าวไม่ทันเลย ชมรมคนใช้ความรุนแรงรึป่าวเอ่ย ประมาณว่าฝึกใช้หน้าแข้งเราหวดก้านคอคู่ต่อสู้ (คิดไปนั่น)
คิดถึงนะคะ
ขอบคุณพี่แก้วมากๆ ค่ะ...พยายามหมั่นทำค่ะ เพราะอาบอกว่าพ่อจะได้กินและได้บุญนั้น ปุ้ยอยากรู้ว่าตอนนี้พ่ออยู่ดีในโลกของพ่อหรือไม่ - - คิดถึงพ่อเหลือเกิน
ขอบคุณนะคะ
ว่าจะไปนอนแล้วค่ะ
พอดีมาเห็นน้องปุ้ยกำลังตอบเม้นพี่ ๆ อยู่
พี่เคยเสียคุณปู่คุณย่าไปค่ะ
แต่ด้วยความผูกพันที่คงจะไม่มาก
ไม่เหมือนพ่อกับแม่ เลยไม่ได้ร้องไห้และคิดถึงท่านมาก
แต่พี่เสียคนที่รักไป คนนี้รักมากเท่ากับพ่อ แม่ พี่ชาย และพี่สาว
ไม่ใช่การพลัดพรากกันด้วยความตายน่ะค่ะ
พลัดพรากกันเพราะไม่มีวันได้อยู่ร่วมกัน ได้เจอกันอีกแล้ว
สองปีผ่านไปแล้วค่ะ เป็นคนที่พี่รัก และเป็นคนที่มีบุญให้ เรียกได้ว่า เป็นผู้ให้ชีวิตพี่อีกครั้งนึงเลยน่ะค่ะ รักมากจริง ๆ
ตื่นเช้ามาก็คิดถึงค่ะ พอจะนอนก็คิดถึงค่ะ ความคิดถึงทำให้พี่ทรมานใจมาก
ป่านนี้เค้ากินข้าวกับอะไร แล้วเค้ายังดื่มเหล้ามั้ยน้า แล้วยังปวดหลัง ปวดกระเพาะรึเปล่า ดื่มเหล้ามาก ๆ ปวดหัวอย่างหนักมั้ย
พี่คิดถึงเค้าทุกวันค่ะ ไม่เคยมีวันไหนเลยที่ไม่คิดถึงเค้าน่ะ เป็นห่วงเค้ามาก ๆ
เค้ายังไม่ตายน่ะค่ะ ยังมีชีวิตอยู่ พี่เลยต้องเป็นห่วงและคิดถึงเค้ามาก ไม่รู้ว่าเค้าจะเป็นอยู่อย่างไร
แต่สำหรับพ่อของน้องญ.ปุ้ย น้องญ.ปุ้ยก็คิดถึงท่านเหมือนกัน คิดถึงมาก ๆ ด้วย ท่านถามน้องญ.ปุ้ยว่าทำกับข้าวอะไร
ทุกอย่างเป็นความรัก เป็นความทรงจำที่น้องญ.ปุ้ยมีให้กับพ่อ เป็นความทรงจำที่ดีเหลือเกิน น่าเสียใจมาก ๆ ที่ท่านไม่ได้อยู่กับเราแล้ว ทั้ง ๆ ที่ท่านน่าจะอยู่กับเราไปอีกหลาย ๆ ปี
แต่อยากให้น้อง ญ.ปุ้ย คิดว่า ท่านได้มอบความรักกับน้องญ.ปุ้ยอย่างเต็มที่แล้ว และท่านก็จะได้มีความสุข หมดทุกข์ส่ะที พวกเราต่างหากที่มีแต่ความทุกข์
น้อง ญ.ปุ้ยก็ทุกข์ที่ต้องทนคิดถึงท่าน ท่านคงรับรู้ว่าน้องญ.ปุ้ยทุกข์มาก สี่เดือนผ่านไปแล้ว ท่านคงมองดูอยู่น่ะค่ะ
ช่วยยิ้มให้ท่านเห็นหน่อยน่ะ เรียนจบมาแล้ว มีงานทำแล้ว ตั้งใจทำงานให้ดีที่สุด วันนึงวันที่น้องได้มีครอบครัว ได้มีลูก เราจะได้รักลูกเรามาก ๆ รักเท่ากับที่คุณตารักหลานคนนี้มาก ๆ
พี่เพิ่งกลับมาจากลังกาวีค่ะ ซื้อช็อกโกเลตมาตั้งเยอะแยะ เสียดายที่คอมพิวเตอร์มันส่งช้อคโกแลตไปให้กำลังใจน้อง ญ.ปุ้ยไม่ได้น่ะค่ะ
น้อง ญ.ปุ้ย ถือว่า พี่ได้ส่งไปให้แล้วได้มั้ยค่ะ สมมุติว่าส่งไปให้แล้ว พรุ่งนี้ความรักก็จะไปถึงแล้วค่ะ
น้องญ.ปุ้ยช่วยไปซื้อช้อกโกแลตสักแท่งนึงน่ะค่ะ ซื้อมาแล้วกิน แล้วนึกด้วยน่ะ ว่าพี่ใยมดเป็นคนส่งมาให้
อยากให้ความรัก ความสุขทุกวันที่น้อง ญ.ปุ้ยมี เป็นความรักและความสุขที่น้องปุ้ยสร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง แต่ขอให้รู้ไว้เสมอว่าเป็นความรักที่ตกมาจากฟากฟ้า เป็นความรักความห่วงใยที่พ่อของน้อง ญ.ปุ้ย ส่งลงมาให้เสมอทุก ๆ วันน่ะค่ะ
โชคดีมีความสุขน่ะค่ะ
ขอบคุณพี่ใยมดมากนะคะ
ได้รับช๊อคโกแลตแล้วนะคะ...เอาไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้รีบไปซื้อเลนยนะ รับไว้ทั้งน้ำตาด้วย
แทบจะปล่อยโฮเสียให้ได้ แต่ยิ้มแล้วนะนะ...ขอบคุณพี่มากจริงๆ
เพิ่งเห็นน้อง ญ.ปุ้ยตอบเม้นให้กลับพี่ค่ะ
เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ หากหาคนให้ครบสี่จานไม่ได้ส่ะที
ให้พี่กินจานนั้นก็ได้น่ะค่ะ ช่วงนี้พี่ทำงานหนักมากเลย กินข้าวอย่างเดียวสงสัยไม่อิ่มค่ะ หากมีโอกาสพี่จะไปกินจานที่สี่ที่บ้านของน้องให้เกลี้ยงเลยก็ได้น่ะค่ะ
น้องจะได้รู้ว่า พี่ใยมดกินเกลี้ยงแล้วน่ะ
ส่วนก้านคอคลับ พอดีพี่กอค่ะ ไม่ใช่คอ ถ้ากอ มันก็ไก่กุ๊กๆ แต่ถ้าคอมันก็ควายมอๆ อ๋อ ว่าทำไมน้องปุ้ยถึงว่ามันหวดก้านคอกัน อ๋อ มันควายนี่เอง คงหวดชนกันหนุกน่ะค่ะ
พักผ่อนมาก ๆ น่ะค่ะ
555+
ขอบคุณพี่ใยมดค่ะ - - เดี๋ยวทำกับข้าวรอเลยดีกว่า...อยากให้พี่ใยมดกินฝีมือปุ้ยอ่ะ แต่ว่าคิดว่าอย่าดีกว่า เดี๋ยวเกิพี่ใยมดเข็ดไม่ยอมมาอีกยุ่งเลย 555+
เรื่อก้านกอคลับกระจ่างแล้วค่ะ...ไปขำๆ มาเมื่อกี้นี้เอง - - ขำความโก๊ะเอ๋อของตัวเอง ว่าไปไหนไม่รู้หลุดโลกไปเลย ยิ่งคิดยิ่งขำ สองอารมณ์ในเวลาเดียวกันเลย น่าไปเช็คประสาทเสียหน่อยแล้วเรา
ว้า...เอาเตียงติดกะพี่ใยมดนะ วันนั้นพี่แอ๊ดเขาจองเตียงฝั่งไหนเหรอคะ ซ้ายหรือขาว 55 เดี๋ยวปุ้ยเอาอีกฝั่งนึงนะ
จุ๊ฟๆ
อะไรกันค่ะน้องปุ้ย วันนั้นพี่จำได้ว่าพี่แอ้ดจองเตียงติดกับพี่น่ะค่ะ
พี่แอ้ดไม่ได้บอกว่าว่าจองซ้ายหรือขาวค่ะ
พี่ว่าพี่แอ้ดคงจะจองดำ ขวา มั้งค่ะ
แต่จริง ๆ พี่ไม่ได้จองเตียงหมอน่ะค่ะ พี่แอ้ดเข้าใจผิดค่ะ
พอดีที่บ้านพี่มีเตียง นอนมาหลายปีแล้วเบื่อค่ะ
พี่เลยขอหมอว่า ขอเป็นปูเสื่อน่ะค่ะ
ธรรมชาติ ได้บรรยากาศดีค่ะ
ทีนี้เสื่อของพี่กว้างหลายเมตรเลยค่ะ
น้องปุ้ยจะนอนซ้ายหรือขาว หรือ ดำ ขวา หรือจะกลิ้งไปกลิ้งมา สลับที่กับพี่แอ้ดก็ได้น่ะค่ะ ไม่มีใครเค้าว่าหรอกค่ะ เพราะสุภาษิตเค้าว่าไว้ว่า อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา
พอดีพี่มันทั้งบ้าทั้งเมา(รัก) อิอิ อาการเมาแบบก้านคอพับไปเลยน่ะค่ะ
ดีใจจังที่เห็นน้องป้ย 5555+ แล้วน่ะค่ะ แสดงว่า เมา(รัก) เหมือนกัน
งั้นเรามาตั้งแก้งค์ ก้านคอพับ กันดีกว่า
อยากให้น้องปุ้ยได้หาเวลาว่าง ๆ มาเขียนบันทึกอีกน่ะค่ะ
น้องญ.ปุ้ยพร้อมตั้งแก้งค์เมื่อไหร่ บอกกันด้วยน่ะค่ะ
พี่จะให้น้องปุ้ยเป็นหัวหน้าแก้งค์ ในฐานะเป็นครูตัวน้อย
เป็นน้อง ญ.ปุ้ย(ก้านคอพับ)
ส่วนพี่ ก็เป็น ใยมด(ก้านคอพับ)
สะโลแกนมีอยู่ว่า ก้านคอพับเพราะ(รัก)เมา เอ้ย เมา (รัก)
ดีใจมากเลยที่น้องปุ้ยหัวเราะน่ะค่ะ ทำให้พี่หัวเราะไปด้วยค่ะ
ไปนอนจริง ๆ แล้วน่ะค่ะ คุยกับกิ๊กปุ้ยจนเหนื่อยแล้ว
นั่นแน่ ยิ้มอยู่ได้ อ้าวๆๆๆๆๆๆๆว่าแล้วยังยิ้มอีกน่ะ
จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
เฮ้ย งง ตัวเองจังเลย
เมื่อกี้ว่าเม้นไปสั้น ๆ แล้วน่ะ
ทำไมยังออกมายาวเป็นหางว่าวอีกล่ะเนี๊ยะ
วาย...รีบเผ่นดีกว่า
ไปแย้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โชคดีน่ะค่ะ
มาอีกรอบนึงค่ะ น้องปุ้ย
ด้วยความเป็นห่วง
พี่ลืมบอกน้องปุ้ยไปว่า
ที่น้องปุ้ยได้ไปอ่านบันทึกล่าสุดของพี่ใยมด
ในบันทึกนั้น ได้เขียนถึงอาการเห็นภาพหลอน
ซึ่งพี่คิดว่ามันอาจจะเกิดจากภาพติดตา
พี่เริ่มเป็นมาตั้งแต่ปลายปี 49 น่ะค่ะ
ซึ่งตอนนั้นอาจจะเกิดจากความเศร้าและเสียใจอย่างหนัก หลังจากที่ย่าเสียชีวิต
และพี่ต้องเจอเรื่องอะไรแปลก ๆ มากมาย แบบว่าตั้งรับกันไม่ทันเลย
เสียใจจนร้องไห้ทุกวัน หลังจากนั้นพี่ก็มีอาการเห็นภาพหลอนภาพติดตา มาตลอดน่ะค่ะ
เป็นห่วงน้องปุ้ยมาก ๆ ยังไงก็ขอให้น้องปุ้ยยิ้ม และรู้ว่าเสมอว่า พ่อไม่ได้ไปไหนไกล
เพียงแต่ไม่ได้มากินข้าวกับน้องปุ้ยอีกแล้ว
ท่านยังมองดูน้องปุ้ยกินข้าวอยู่เสมอเลย ขอให้ยิ้มกับแม่และน้องชายเวลาที่ทานข้าว
และพูดถึงความประทับใจที่มีต่อพ่อว่า ทุกวันที่เรากินข้าว เราคิดถึงพ่อน่ะ
พี่ไม่อยากให้น้องปุ้ย เอาสมองไปใช้ในการคิดถึงพ่อ และร้องไห้คิดถึงท่านทุกวัน
จนต่อไปน้องปุ้ยอาจจะได้เห็นภาพติดตาเหมือนพี่ก็เป็นได้
พี่ไม่อยากให้น้องเป็นแบบนั้นน่ะค่ะ มันไม่ดีต่อสุขภาพเลยจริง ๆ
พยายามหน่อยน่ะ ช่วยยิ้ม เวลาทำงานก็ตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่
มีเวลาก็เข้ามาเขียนบันทึกก็ได้น่ะค่ะ พี่จะรออ่านน่ะ
พี่ใยมดปุ้ยเข้าแก๊งค์แล้ววววววววววววววววว...555+
แต่ขอเป็นรองหัวหน้าแก๊งค์แล้วกันค่ะ...ให้พี่ใยมดเป็นหัวหน้านะ เราเมา (รัก) ทั้งคู่ - - เหอะๆๆๆ
ตอนนี้เวลาเสียใจมากๆ ปุ้ยจะฝันค่ะ...ฝันว่าพ่อมาหา และได้กอด ขอร้องให้พ่ออย่าไปไหนอีก ในฝันนี้ไม่ได้มีความจริงที่ว่าพ่อเสียไปแล้ว แต่เหมือนพ่อไปไหนมานานมาก แล้วกลับมาหาปุ้ย เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ร้องไห้หนักๆ และคิดถึงพ่อ บางคืนถ้านอนไปทั้งน้ำตานอกจากจะตาบวมเป็นปลาทองแล้ว ยังมีอาการจิตตกตามมาในตอนเช้า จริงๆ ก็พยายามที่จะไม่คิดมากแล้วนะคะ แต่มันเป็นไปเอง ตอนนี้ยังคงรู้สึกตัว 100 % ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะพี่ใยมด ปุ้ยจะพยายามทำตามที่พี่บอก เพื่อจะได้ไม่มีอาการอย่างที่พี่บอก ปุ้ยเองก็กลัวว่าจะเป็นเหมือนกัน แต่มันคงใช้เวลามากกว่านี้ก่อนมันจะเกิดขึ้น งั้นตอนนี้จะดูแลจิตใจตัวเองให้ดีๆ นะคะ
กินช๊อคโกแลตไปแล้ว...ขอบคุณนะคะ
จุ๊ฟๆ
น้องปุ้ยเข้าแก้งค์แล้ว
ตามไปเลย
ไปๆ ไปไหนเหรอคะ...อิอิ - - ไปหาที่บ้านมาแล้วที่เจ้าของบ้านยังไม่รุไปอยู่ที่ไหน
จ๊ะเอ๋...ไม่มี
สวัสดีค่ะ น้องปุ้ย
เมื่อตอนเที่ยง ลุง ผอ. พาพวกพี่ ๆ ไปเลี้ยงส้มตำ ไก่ยาง ไอติม
อิอิ เลยไม่ได้อยู่บ้านค่ะ
เราอยู่แก๊งค์เดียวกันแล้วน่ะค่ะ
เอาเป็นว่า เราเป็นแก้งค์มาเฟียน้อย (ก้านคอพับ) เหล้าไม่ต้อง น้องเมาเอง อิอิ
หากไม่สบายใจคิดถึงพ่อเมื่อไหร่
ต้องมารีบเคาะประตูที่บ้านพี่ด้วยน่ะ พี่จะได้คอพับเป็นเพื่อนกันค่ะ
อิอิ แต่หากสบายใจ ก็รีบเคาะประตูที่บ้านพี่ด้วยน่ะ พี่จะได้คอพับอีกที
สวัสดีค่ะน้องญ.ปุ้ย
ตอนนี้พี่อยู่ในบ้านก้านกอคลับค่ะ
ยังไม่ได้ไปบ้านใยมด แต่คิดถึงน้องญ.ปุ้ย
เอาน้องเพนกวิน ถ่ายภาพจากไปเที่ยวลังกาวี ลีกาวั้ง มาน่ะค่ะ เอามาเป็นกำลังใจให้น้องค่ะ สู้ ๆ
สวัสดีครับ..น้องปุ้ย..
ทำอะไรอยู่ครับ, ..รออ่านบันทึกอยู่นะ
ฝากลมร้อนมาทายทัก
เหนื่อยนักก็พักบ้าง
รอมแรมตามสายทาง
หาใช่อ้างว้างเพียงลำพัง...
ค่ะพี่ใยมด...เด๋วมีอะไรจะไปหาพี่ใยมดให้คอพับกันไปเลย
555+...เราเป็นมาเฟียกันไปเสียแล้วเฮะ
เมื่อคืนฝันเห็นผีด้วยแหล่ะค่ะ...แบบว่าปุ้ยหลุดเข้าไปในอีกช่วงเวลา
--*
เป็นเรื่องเป็นราวเสียด้วย
เพนกวินน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก...ที่นั่นหนาวไหมคะ
อยากไปมากๆ แต่คงยากสักหน่อย เพราะคงไม่มีใครอยากไปด้วย
ถ้านับจากที่นี่ก็ไกลมากเลย...
คิดถึงพี่ใยมด ในบ้านก้านกอคลับนะคะ
ขอบคุณค่ะพี่แผ่นดิน
ไม่ได้เข้ามาสองสามวัน...ดีใจที่เห็นพี่มาทักทายนะคะ เช็คเมลล์แล้วเลยแวะเข้ามาเสียหน่อย แต่เดี๋ยวต้องไปทำ งานต่อค่ะ - - เอาไว้จะมาเขียนบันทึกนะคะ เพราะมีเรื่อง ไว้ในหัวแล้วแต่ยังเรียบเรียงไม่ได้เท่าไหร่
ขอบคุณมากนะคะสำหรับกลอนดีๆ อยากพักแต่วิถีชีวิตเราจำป็นต้อง เดินต่อไป คงจะมีสักวันที่หาเวลา ให้กับตัวเองได้ แล้วหยุดพักสักที
ดอกไม้สวยๆ ค่ะ
ดอกไม้จากกู เป็นกำลังใจให้มึงน่ะ
โห..น้องปุ้ยค่ะ อ่านแล้ว ไม่ไพเราะเลยเนอะ อิอิ
ดอกไม้จากพี่ใยมด เป็นกำลังใจให้น้องญ.ปุ้ยจ้า
หุหุหุ...ขอบคุณค่ะพี่ใยมด - - 555+
รู้ไหมคะปุ้ยขำอะไร
รูปนี้มันสะท้อนนัยบางอย่างค่ะ
ดอกทิวลิปดอกนี้...สีแบบนี้ - - น่าจะไปทำขายแถวๆ สนามหลวงนะคะ เผื่อพวกกลุ่มเสื้อเหลืองเสื้อแดงจะเห็นแล้วนึกอะไรขึ้นมาได้มั่ง
ไม่ว่าจะเป็นสีไหน ฝั่งไหน อย่างไร...สุดท้ายก็มาอยู่ในดอกไม้ดอกเดียวกัน - - ถึงจะแยกสีเสื้อ ตีกันให้ตาย ขายกันให้ขาด...ก็ยังยืนอยู่บนแผ่นดินเดียวกัน ชาติเดียวกัน
ไม่รู้เอาหัวสมองไปทำสากกะเบือไรกันหมดนะคะ...แหม ขอโทษที่ไม่สุภาพนะคะ แต่มันสุดจะทน
โห....น้องญ.ปุ้ยของพี่คิดได้ไง
แสดงว่าอาการหนักกว่าพี่ ใยมด กอก้าน ก้านกอ อีกน่ะเนี๊ยะเรา
ไป ไป เราไปปูเสื่อ เรียงตัวหาหมอกันดีกว่าค่ะ
สงสัยเตียงจะเอาไม่อยู่จริง ๆ
อิอิ สงสัยพี่ใยมด จะรักคนไม่รู้จักกันมาก่อนแล้วค่ะ
ตายแล้ว ไม่น่าเชื่อ
จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ
แล้วอันนี้กอขอบคุณน้องปุ้ยญอ มากเลยน่ะค่ะ
น้องปุ้ยไม่มาเล่า ไม่รู้จริง ๆ น่ะเนี๊ยะ
555++...หัวเราะดังๆ ตอนนี้ท่าทางจะถูกจับไปเรียงตัวต่อหน้าหมอแน่เลยเรา
โดนหมายหัวไว้ซะแล้วอ่าค่ะ - - 555+
เอาเนาะ...นิดนึง ปุ้ยไม่ได้โก๊ะเอ๋อไปวันๆ นะจะบอกให้ 555+
ขอบคุณค่าพี่ใยมด
จุ๊ฟฟฟฟฟฟๆๆๆๆๆ...คิดถึง
ด.ช.วงศกร เสน่ห์วงศ์สกุล
ชื่อต้น ต้นชอบเล่น
มีอีเมล[email protected]
พ่อชื่อชัยรัตน์
แม่ชื่อเดือง
บ้านเขลที่23/421
ถ.ประชาอุทิศ
โทร02-8739670
เมื่อ พ. 25 ก.พ. 2552 @ 17:13
1153049 [ลบ]
มาจากเรื่องเล่าในพระคัมภีร์ค่ะ...แต่ปุ้ยจำไม่ได้ว่าอยู่ในบทไหน เรียนมาตั้งแต่เด็ก พอจบมัธยมมาก็ไม่ไดอ่านอีก มีบ้างที่ได้ฟังเวลาไปเข้าโบสถ์
ของศาสนาคริสต์น่ะค่ะ...จริงๆ ลอร์ด ก็คือพระเป็นเจ้า (อย่าเอ่ยนามพระเป็นเจ้าโดยไม่จำเป็น...ครั้งนี้ขอนะคะ) ภาระหรือไม้กางเขน คือสิ่งที่เราควรแบกรับไว้ตามน้ำพระทัยของพระเป็นเจ้า เหมือนที่พระเยซูทรงยอมแบกกางเขนไปยังลานประหารโดยความสมัครพระทัย เรื่องนี้เป็นสิ่งเตือนใจเราค่ะว่าจงยึดมั่นในความดีและน้ำพระทัยของพระเจ้า เพราะในที่สุดหากเราเชื่อมั่น เราจะก้าวข้ามไปหาพระองค์เมื่อวันสุดท้ายของเรามาถึง เราคนคริสต์จึงมีความเชื่อว่าหากทำทุกสิ่งในชีวิตให้ดีและเชื่อว่านี่คือสิ่งที่พระเจ้าประสงค์ให้เราพบ ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข หนักหรือเบาก็จงยินดีทำ
ถ้าเราทำอย่างชายคนนั้น... เท่ากับว่าเราไม่ศรัทธา สุดท้ายเราจะถูกทอดทิ้ง แต่ก็เป็นเพราะการกระทำของเราเอง
เรื่องนี้ถูกดัดแปลงไปให้เป็นข้อคิดในเรื่องความก้าวหน้าในการทำงานก็ดีค่ะ...จะได้เห็นชัดขึ้น แต่อยากให้ทราบเรื่องเดิมจริงๆ ที่ว่ามีความเป็นมาอย่างไร
ขอบคุณนะคะ