เยี่ยมได้แต่อย่านอน
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ผมต้องไปโรงพยาบาลแบบหมอนัดล่วงหน้า..
หลังจากทีหมอได้ถอดเอาเหล็กที่เสียบขาผมอยู่ออก(หมอเรียกว่าออฟ) และเมื่อวานซืน(วันอังคาร)ก็ไปพบหมอตามที่หมอนัด
แปลกเหมือนกัน ที่จริงเวลาไปพบหมอน่าจะดีใจ.. แต่ที่เกิดกับผมกลับตรงข้าม คือวันไหนเป็นวันที่หมอนัดใจไม่ดีเอาเสียเลย บางทีอาจเรียกได้เลยว่าเครียด... ถึงจะเครียดอย่างไรก็ต้องไป ไม่เต็มใจไปแต่ก็อยากไป .. เพราะเป้าหมายใหญ่ของเราทั้งตัวผมและหมอเป็นเป้าหมายเดียวกันเหมือนกัน..คือ..ทำอย่างไรให้หายดี..และเร็วด้วย.. แต่ด้วยวิธีการของหมอทำให้คนไข้อย่างผมเครียดได้
เมื่อวานซืนหมอไม่พูดมาก และคำแนะนำของหมอสร้างความสบายใจแก่ผมและคนเกี่ยวข้องทุกคน หมอบอกว่าช่วงแรกๆนี้ต้องใช้ไม้เท้าก่อน จากนั้นค่อยใช้ไม้เท้าข้างเดียว สำคัญที่สุดหมอไม่นัดแล้วและไม่ได้สั่งยาใดๆ
วันนี้ผมไปโรงพยาบาลตามที่หมอ(อีกคน)นัด หมอคนนี้เป็นหมอกายภาพบำบัด ผมไม่ได้เครียดอะไร เพราะกับหมอคนนี้สามารถพูดคุยกันได้ปกติ ก็สองจิตสองใจว่าจะไปพบตามนัดดีหรือไม่.. เพราะจากการประมวลของผมแล้วไปหรือไม่ไปมีผลเหมือนกัน สุดท้ายผมก็ไปพบหมอตามที่นัดเพราะเพื่อนที่เป็นพยาบาลแนะนำว่าต้องไปก็เลยตามเพื่อนเขาหน่อย ไหนๆเพื่อนคนนี้ก็เป็นคนหนึ่งที่ช่วยชีวิตผม
ผมไปแต่เช้าครับ (เช้ามากสำหรับคนบ้านไกลอย่างผม) ถึงโรงพยาบาลประมาณแปดโมง แต่ก็ต้องรอคิวแบบค่อนข้างโหดมาก เพราะผมต้องรอเกือบเที่ยงถึงจะพบหมอได้ ที่รู้สึกว่าโหดเพราะตอนที่ผมไปยื่นบัตรคิวมีคนไข้รออยู่สองสามคน แต่พอรอแล้วคนไข้ก็ยิ่งเพิ่มขึ้นๆเรื่อยๆ และได้เข้าไปพบหมอก่อนด้วยซิ..เขามาหลังแต่ดันได้พบหมอก่อน.. และผมต้องรอสี่ชั่วโมงกว่าเพื่อพบหมอเพียงสิบกว่านาที
ผลก็ตามที่ผมอยากได้ เพราะตอนนี้ผมอยากทำงานเต็มที่แล้ว ยังไม่อยากเข้าๆออกๆโรงพยาบาลเหมือนหลายเดือนที่ผ่านมา คือ หมอบอกว่าให้ทำต่อที่บ้านได้ ไม่จำเป็นต้องมาทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาลแล้ว มีปัญหาค่อยไปหา..
เลยเป็นว่า..วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ผมต้องไปพบหมอตามนัด
ออกจากห้องหมอ ก็แวะไปเยี่ยม ดร.ดลวนะ (คณบดีบัณฑิตวิทยาลัย) แต่ระหว่างทางไปห้องที่ท่านรักษาตัวอยู่ก็ต้องเดินผ่านข้างๆห้องที่ผมเคยนอนมาเมื่อเก้าเดือนที่แล้ว..
..ตอนที่ผมเข้าห้องผ่าตัดเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เจ้าหน้าที่ห้องผ่าตัดบอกว่าต้องนอนพักที่โรงพยาบาลหนึ่งคืน แต่เมื่อออกจากห้องผ่าตัดแล้วหมอให้กลับบ้านทันที ผมก็งงและดีใจ ที่ดีใจเพราะมั่นใจว่าอาการไม่หนักหนาหมอเลยให้กลับ .. และวันนี้ก็ได้อีกคำตอบหนึ่งถ้าจะให้นอนที่โรงพยาบาลก็ไม่น่าจะให้นอนเพราะคนไข้นอนเต็มห้องแถมล้นออกมาข้างๆห้องจนเต็ม ..
..พอผมเดินผ่านก็เจอพยาบาลที่เป็นรองหัวหน้าตึกกำลังบริการรักษาคนไข้อยู่ เมื่อผมสวัสดีทักทายคุณพยาบาลก็ถามว่า..มาเยี่ยมใคร.. ผมก็ตอบไปว่า ..มาเยี่ยมบ้านเก่า..
.. คุณพยาบาลก็ตอบแบบฟังดูแล้วไม่ค่อยเป็นไปตามวัฒนธรรมบ้านเราเท่าไร แต่เป็นคำตอบที่เป็นคำอวยพรที่ผมอยากได้มาก...
"มาเยี่ยมได้แต่อย่ามานอน"
ความเห็น (5)
สวัสดีค่ะ
เป็นคำบอกเล่า ขอร้อง เชิญชวน ที่พวกเรามักใช้บ่อยๆ
เวลาที่คนไข้จะกลับบ้าน พวกเราจะบอกว่า
ถ้าคิดถึงกัน ก็มาเยี่ยมกันได้ แต่ห้ามมานอนเด็ดขาด ไม่ยินดีต้อนรับเป็นอย่างมาก
ผลคือ ทั้งญาติและคนไข้ โมทนา สาธุ กันเป็นแถวค่ะ
โธ่ .........ใครจะอยากนอนโรงพยาบาล
ขอให้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมเร็วๆ นะคะ เป็นกำลังใจอีกคนค่ะ
เห็นด้วยครับว่า ไปเยี่ยมไม่เป็นไรครับ ไปนอนนี้เรื่องใหญ่
ขอบคุณมากครับคุณพยาบาลทั้งสอง ทั้งคุณ .
กระติก~natachoei ที่ ~natadee
และ คุณมาลัย
ตลอด 10 เดือนที่ชีวิตผมส่วนหนึ่งอยู่กับโรงพยาบาล เห็นการทำงานของหมอ พยาบาล และเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลทุกคนแล้วประทับใจและต่อจากนี้คำสรรเสริญที่มีต่อพวกท่านคงติดปากผมตลอด
ครับ อ.จรุวัจน์ เราสองคนเป็นคนหัวอกเดียวกันย่อมรู้สึกเหมือนกัน โดยเฉพาะผมต้องยิ่งกว่า อ.