ลุงจำนงค์ ผู้พัฒนาตนเองตลอดเวลา

การที่จะพัฒนาคนนั้น จุดง่ายๆคือ ทำให้เขาอยากพัฒนาตัวเอง สิ่งนั้นจะยั่งยืนที่สุด อย่างที่ลุงจำนงค์เป็นตัวอย่างที่น่าศึกษาสำหรับคำว่า "รักในการเรียนรู้"

สัปดาห์ที่แล้วดิฉันได้มีโอกาสไปเยือนแหล่งศึกษาเก่า คือ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ (ท่าพระจันทร์)

ได้พบคุณลุง นักการเก่าแก่ ที่คุ้นเคย

จำได้สมัยเรียนอยู่คุณลุงยังเคยแยกกล้วยไม้ป่าให้ดิฉันไปปลูกที่บ้าน จนทุกวันนี้ กล้วยไม้กอนั้นก็แตกขยาย แพร่พันธุ์ ....ให้ดิฉันแยกแจกจ่ายให้เพื่อนต่อไปอีก ....

 

คุณลุงถามว่า ดิฉันทำอะไร (ขณะนี้พี่ๆ กลุ่มที่ทำกิจกรรมด้วยกัน หลายท่านก็กลับมาเป็นอาจารย์ในธรรมศาสตร์แห่งนี้) คุณลุงก็จำได้ว่า อาจารย์เหล่านั้น เรียนร่วมสมัยกับดิฉัน  

 

เมื่อดิฉันเกริ่นว่า เคยหาคนเขียนป้ายผ้าประชาสัมพันธ์ และได้จ้างน้องๆ นักศึกษาเพาะช่างทำให้อยู่ แต่ไม่ค่อยพอใจนัก

แกก็มีแซว กลับมาว่า อ้าว ก็เห็นเขียนเองได้นี่หน่า ไปจ้างน้องๆ เขียนทำไม

 

อุแม่จ้า... เวลาผ่านไปยี่สิบกว่าปี แกยังจำได้เลยว่า

ตอนดึกๆ ดิฉันมักจะเป็นลูกมือเพื่อนๆที่อยู่แผนกประชาสัมพันธ์ ขององค์การนักศึกษา หรือ อมธ. เขียนซ้ำป้ายผ้ากลางถนน หน้าตึกกิจกรรม กันบ่อยๆ (แบบว่า เพื่อนที่เก่งศิลปะ เขียนตัวอักษร แล้วดิฉันมีหน้าที่ลงสีย้ำให้ชัด ลำพังตนเองเขียนตัวอักษรเอง คงโย้เย้ ไม่เป็นตัวแน่)

 

โม้เรื่องเก่าๆ เพลิน

ดิฉันตอบแกไปว่า เป็น “วิทยากรอิสระ”  ปกติหากตอบคนทั่วไปดิฉันมักจะใช้คำว่า “กระบวนกร” แล้วก็บอกเล่าเรื่องราวของนพลักษณ์ให้ทราบพอสังเขป

แกฟัง แล้วก็ยินดี แล้วก็บอกเล่าเรื่องราวของตนเอง แลกเปลี่ยนให้ดิฉันฟังว่า

 

ตอนนี้คุณลุงเกษียณอายุราชการได้ประมาณสองปีแล้ว แต่ยังมาช่วยงานขับรถในมหาวิทยาลัยอยู่ ไม่ได้ทำสวนเหมือนสมัยที่ดิฉันสาวๆ แล้ว และก็เป็นวิทยากรด้วยเหมือนกันนะ

 

โอ... คุณลุงเป็นวิทยากรสอนอะไรคะ

แกก็บอกว่า สอนวิธีผูกผ้า ตกแต่งสถานที่ ให้ตามโรงแรม และสถานที่ราชการ ต่างๆ

ระหว่างที่เล่า แกก็มองมาที่กระเป๋าคอมพิวเตอร์กระเป๋าหิ้วของดิฉัน แล้วก็บอกว่า ลุงก็ใช้นะ เวลาไปสอนหน่ะ

 

ว้าว.... ดิฉันทึ่งค่ะ

คนอายุหกสิบสอง ใช้คอมพิวเตอร์ NoteBook  ไม่แปลกหรอก หากว่าเขาคนนั้นเป็นนักวิชาการในมหาวิทยาลัย

แต่คุณลุง เป็นนักการภารโรง (คนดูแลต้นไม้ ตกแต่งสถานที่)

 

แกบอกเล่าด้วยรอยยิ้มว่า

ก็ลุงเรียนรู้ไปเรื่อยๆ หน่ะ เขาเปิดอบรม ก็ไปเรียนกะเขา แล้วก็ได้เอามาใช้งาน

ถ้าเราไม่เรียนรู้ แค่อยู่กะที่ เราก็เหมือนถอยหลังแล้ว เพราะคนอื่นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าตลอดเวลา

 

ว่าแล้วก็แจกนามบัตร

จำนงค์บริการ

รับสอน จัดระบายผ้าเวที และจัดแต่งผ้าโต๊ะต่างๆ

โทร 081 553 7836

***********

เสียดายจริงๆ ไม่ได้ถ่ายรูปคุณลุงไว้

ไม่เช่นนั้นจะลงรูปไว้ให้เป็นที่ประจักษ์ ในความชื่นชมจากดิฉัน

 

สิ่งดีๆ จากการที่ได้พบเจอคุณลุง 

คือ มิตรภาพเก่าแก่ ที่แม้ไม่ได้พบพานนานวัน ก็ยังติดตรึงใจอยู่ ...เจอกันก็ยังจำกันได้

 

การที่จะพัฒนาคนนั้น จุดง่ายๆคือ  ทำให้เขาอยากพัฒนาตัวเอง

สิ่งนั้นจะยั่งยืนที่สุด

ดูได้จากคุณลุงจำนงค์

ความรักในการเรียนรู้.... เป็นการพัฒนาตนเองที่ไม่เคยหยุดนิ่ง  

 

[หยั่งราก ฝากใบ]

สวัสดีค่ะอ.อัญชลี

ชอบเรื่องนี้ค่ะ....

ชื่นชมคุณลุงจำนงค์...ด้วยใจคารวะ

คนเล็ก ๆ ที่สังคมไม่ได้ใส่ใจ ให้ความสำคัญ แต่ก็ได้ใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่าสมกับ "คุณค่าของมนุษย์"

เรื่องของคนเล็ก ๆ เหล่านี้คนไม่มีรากก็มีอยู่ในใจมากเลยค่ะ ตั้งแต่ ยามของสนง. พี่สาวช่างตัดต่อปะชุนเสื้อผ้า ...ฯลฯ

ได้ความคิดว่าน่าจะเล่าเรื่องของ คนที่มีคุณค่า เหล่านี้

ขอบคุณค่ะ

[อัญชลี อุชชิน]

สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

เราสองคนมีอะไรเหมือนกันหลายอย่างเหมือนกันนะคะ อิ อิ