:::หากันเจอแล้ว - - ก็รักษากันไว้นะคะ:::
เป็นฟอร์เวิร์ดเมลล์ที่เพื่อนส่งมาให้ค่ะ...เศร้าและซึ้งกินใจดี - - เอามาฝากค่ะ
อิอิ...แอบเอารูปที่ชอบมาแทรก ได้อารมณ์ดีเนาะ
หากันเจอแล้วก็รักษากันไว้
มนุษย์ คือนักเดินทางที่โดดเดี่ยวยิ่งสร้างอะไรไว้เยอะ
ก็ยิ่งสูญเสียเยอะ
ตอนที่เราจากไปพลัดพรากจากสิ่งที่รักคือทุกข์อันดับหนึ่งของชีวิต
มันคือเรื่องปกติไม่มีใครไม่โดนทุกคนต้องเจอความสูญเสียแรงที่สุด
อย่างน้อยก็ 1 ครั้ง รู้ว่ามันคือธรรมชาติของโลกใบนี้
แต่พอเกิดขึ้นกับเรา มันก็ทำใจยากเหลือเกิน
ในคืนหนึ่ง ช่วงเวลา 2 ชม.เต็ม
ชีวิตจริงของหลายๆ คนถูกถ่ายทอดสดผ่านสายโทรศัพท์
จากคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
จนยอมรับความสูญเสียได้มากขึ้นเรื่อยๆ
บางคนกำลังจะเป็นเจ้าสาวในวันรุ่งขึ้น
คือเช้าวันเสาร์ทุกอย่างจัดเตรียมไว้หมด
โชคร้าย!! ว่าที่เจ้าบ่าวเสียชีวิตกะทันหันจากอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อวันศุกร์
เธอเสียงสั่นเครือและงงๆ ยังทำใจยากกับสิ่งที่เกิดขึ้น
เธอเล่าให้ฟังว่า
ช่วงเวลาสุดท้ายที่เธอไปหาเค้าที่โรงพยาบาล
จับมือมองตากันเจ้าบ่าวถามเธอว่า
รักเขาบ้างรึเปล่าตลอดเวลาที่รักกัน
จนจะแต่งงาน ผู้หญิงไม่เคยบอก
ได้แต่พูดว่าเห็นแบบนี้ยังไม่รู้อีกเหรอ
ในที่สุด การบอกรักคำแรกก็เลยกลายเป็นคำสุดท้าย
ก่อนที่จะไม่ได้ยินเสียงกันอีกแล้ว
สารภาพตามตรง ไม่รู้จะปลอบเธอยังไง
"ใจเย็นๆอย่าคิดมาก เดี๋ยวก็จะผ่านไปได้"
ดูเป็นประโยคไร้สาระทันที
ในวันที่ความสูญเสียยิ่งใหญ่เกิดขึ้นตรงหน้า
คำถามสุดท้าย
“พรุ่งนี้ตั้งใจจะทำอะไรเพราะตอนแรกจะเป็นวันแต่งงาน”
“พรุ่งนี้ก็คงไปโบสถ์ค่ะ เพราะเราสองคนเป็นคริสต์”
เธอตอบได้แค่นั้น
วินาทีเดียว ชีวิตก็เปลี่ยนแล้ว
วันเดียวกัน สถานที่เดียวกัน
แต่เป้าหมายต่างกันแบบไม่ตั้งใจ
ผู้ชายอีกคนโทรศัพท์ทางไกลมาจากออสเตรเลีย
หนีความสูญเสียไปพักใจไกลอีกซีกโลก
หน้าจอคอมพิวเตอร์ยังมีภาพเธอคนนั้นอยู่
"แฟนผมน่ารักมากนะคับ"
เค้าเริ่มต้นเล่า
"ออกจะโก๊ะๆ หน่อย มีวันหนึ่งผมไปเช่าการ์ตูนมาอ่าน
ตอนเอาไปคืนผมจอดรถแล้วให้เธอลงไปคืนให้
เธอเดินกลับมาแล้วข้ามถนนไปเปิดประตูรถใครก็ไม่รู้
ผมนั่งหัวเราะอยู่ในรถเธอรู้ตัววิ่งกลับมา
แล้วให้รีบออกรถอย่างด่วนเพราะอายมาก"
เค้าเริ่มเล่าต่อ
"ไม่รู้ทำไมครับ มีวันหนึ่งอยู่ๆก็อยากใส่บาตร
เลยชวนเธอไปทำบุญด้วย ตอนจะกลับ
ผมเรียกเธอ แล้วบอกว่า ผมรักคุณนะ
เธอหันมายิ้มขำๆแล้วตอบว่า ไอ้บ้า !!
เป็นภาพที่ผมจำได้ติดตาหลังจากนั้นเธอขึ้นรถไปกับพี่สาวผม
รถประสบอุบัติเหตุผมเสียเธอไปพร้อมกับพี่สาวผม
(กระชากหัวใจคนฟังอย่างมาก)
"คิดถึงเธอเหลือเกินครับ 6-7 ปีแล้ว วันไหนที่ฝันถึง
ผมไม่อยากตื่นเลย ทุกวันนี้ผมยังเขียนไดอารี่ถึงเธอทุกวัน
และลงท้ายเหมือนๆกันว่ารอผมนะ เดี๋ยวเราก็ได้เจอกัน"
บางคนจากกันไม่ทันลาบางคู่มีเวลาให้ค่อยๆนับถอยหลัง
เพื่อให้รู้ว่าความสุขใกล้หมดลงทุกทีเทียบไม่ถูกว่าอันไหนดีกว่า
ทุกคนในโลกนี้และทุกคู่ในโลกนี้จะรักกันมากขนาดไหน
เรามีเวลาอยู่ด้วยกันแค่ช่วงเดียวเท่านั้น
ที่สำคัญเราไม่มีโอกาสรู้ด้วยซ้ำว่าเราพกเวลากันมาคนละเท่าไหร่
วันนี้ยังเห็นหน้ากัน
ดูแลรักษากันไว้ให้อย่างดีที่สุดวันหนึ่งจุดธูปคุยกัน
เคาะโลงพูดกัน มีแค่ไม้กระดานกั้นแต่เราไกลกันเหลือเกิน
วันนั้นเราจะยังได้ยินกันรึเปล่าก็ไม่รู้
ใน (¯`·._.·[Sm¡l¡nG¨fO®¨ÐÂy]·._.·´¯)™
ความเห็น (34)
เดี๋ยวจะมาปรับให้ใหม่นะคะ...ขอเวลาแป๊บนึงนะคะ
จุ๊ฟๆ
ถ้าหายังไม่เจอทำไงดีคะ
อิอิอิ
น้องญ.ปุ้ยค่ะ
อิอิ พี่ก็เหมือนกัน เวลาเอา Fw:mail มาลงบันทึก ทำให้ตัวใหญ่ไม่ได้หลายครั้งแล้วค่ะ
ทำให้เพื่อน ๆ ต้องทนตาเปียกตาแฉะกัน
แต่อ่านแล้ว ก็นึกถึงตัวเอง
พี่ก็เขียนไดอารี่ถึงเค้าทุกวัน แต่ดันมาเขียนในโลกของ gotokhow
คิดว่า เค้าคงจะได้ผ่านมาเจอ
แล้วก็เจอแล้ว แล้วก็จากไปแล้ว
พบแล้วจากกัน ธรรมดาจริง ๆ
ถ้าไม่พบ ก็จะได้ไม่จาก
รู้งี้อย่าพบกันดีกว่า
เหมือนพี่ใยมดกับน้องญ.ปุ้ยก็เหมือนกัน
ไม่เคยเจอกัน แต่เวลาได้อ่านบันทึก ได้ให้กัน ต่อมความสุข มันทำงานของมันเอง อิอิ
แต่เราพบกันก็ต้องจากกันอีกอยู่ดี
จริงมั้ยค่ะ ไม่มีใครที่จะไม่เจอความพลัดพราก ทุกอย่างเราต้องพลัดพรากจากมันไป
เหอเหอ ใยมดน่ะใยมด
ขอให้น้องญ.ปุ้ยมีความสุขน่ะค่ะ
ยิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆสู้ๆๆๆๆโว้ยค่ะ
กุ รัก เมิง น่ะ
เขียนแบบนี้ ถูกต้มมั้ยค่ะ น้องญอ
อ๋อ ลืมไป
จะถามว่า รูปที่แทรกมาให้
มันได้อารมณ์ตรงไหนค่ะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ตายแล้ว สงสัยพี่เป็นคนไร้อารมณ์ส่ะแล้ว
สวัสดีค่ะ
- มาส่งข่าวค่ะ
- http://gotoknow.org/blog/krukim/244708
ถูกต้ม...เอ้ววว - - ถูกต้องค่า
ว่าแต่แหม...ดูให้มันได้อารมณ์หน่อยก้อไม่ได้เนาะคะ
ดูสิๆ
เอ็ดเวิร์ดกะเบลล่าเค้าสวีทกันจะตาย...คุณแวมไพร์ที่อายุกว่าแปดสิบปีอยู่ต่อมาเพื่อพบรักกะหญิงสาว
เค้าหากันจนเจอไงคะพี่ใยมด
อิอิ
ขอบคุณนะคะครูคิม
เดี๋ยวตามไปค่ะ...ขอจัดการกะเจ้าตัวหนังสือเจ้าปัญหานี่ก่อนนะคะ
อ้าวววววววว...ข้ามคุณเทียนน้อยไปได้ไงเนี่ย
ขอบคุรนะคะ - - ยังไงก็ขอให้เจอไวๆ นะคะ...เค้าอยู่ไม่ไกลหรอก สักวันคงได้เจอกัน อาจเป็นเรื่องบังเอิญที่แสนพิเศษก็ได้ใครจะรู้นะคะ
บางทีคุณเทียนน้อยอาจจะเคยเดินผ่านเค้ามาแล้วก็ได้...อิอิ โรแมนติกนึกถึงเพลงๆ นึงเลยค่ะ แต่จำชื่อเพลงไม่ได้อ่ะ เสียดาย ไม่งั้นจะเอาเนื้อเพลงมาให้คุณเทียนน้อยเป็นของขวัญเลย
อำนวย สุดสวาสดิ์
- ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ให้ได้คิดครับ
- เป็นกำลังใจให้นะครับ
อ้าว จริง ๆ เหรอค่ะ
ไม่เคยดูเรื่องนี้ อิอิ
ดูแต่มะหมาสี่ขาครับ ตั๊ดสู้ฟุ้ด
อิอิ อะไรประมาณนี้ค่ะ
เลยไม่รู้ว่ามันหนังรักโรแมนติกขนาดนั้นน้อ
อายจัง เชยแล้วเฉยอีกน่ะใยมดเอ้ย
แหะแหะ ตอนนี้พี่อยู่ในก้านกอ
ยังไม่ได้ถอนตัวออก จากก้านและกอเลยค่ะ
เป็นใคร ก็ใยมด กอก้าน ก้านกอ น่ะค่ะ
สู้ๆ
อ่าวๆ...ทำไมมันไปอยู่ตรงกลางกันหมดเลย
พร้อมใจกันจริงนะ - - ชั้นยังไม่ได้สั่งเลย
--*
ชั้นก็สงสัยค่ะ ว่าคอนโดทำอะไรค่ะ
ถึงได้ย้ายชั้นไปอยู่ตรงกลาง
เปลี่ยนทำเลซะว่างั้น
ไม่ได้สั่งเลยยยยยยยยยยยด้วย อิอิ
งงส่ะสิ
ขอบคุณนะคะ คุณ อำนวย สุดสวาสดิ์
....
พอดีกำลังโมโหกับการจัดการตัวหนังสือเลยตอบช้า
ดีใจค่ะที่ชอบนะคะ...ถ้ามีอะไรดีๆ แล้วจะเอามาฝากอีกค่ะ
อ้าว ย้ายมาอยู่ฝั่งซ้ายแล้วอ่ะ
หลายใจน่ะเราเนี๊ยะ
ลำเอียงด้วยน่ะ หนักข้างไปอะปล่าวน้อง
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เฮ้ย เหนื่อย จริง ๆ แฮะ
555+ พี่ใยมดล่ะก็ - - ตอนนี้มันดีขึ้นมาหน่อย แต่ยังตัวเล็กเหมือนเดิมเลย
ชักจะมีโมโหเลยหยุดพยายามก่อนจะวีนแตก 555+
ขอบคุณนะคะที่เข้ามาเป็นกำลังใจในการสู้รบอันดุเดือดเลือดพล่าน...เว่อร์
ส่วนเรื่องแสนจะโรแมนติกปุ้ยเขียนไว้ในบันทึกแล้วล่ะค่ะ ลองหาดูนะคะ มีหนังสือด้วย เรื่องนี้ขอแนะนำขอหนังสือให้อ่านเลยค่ะเพราะน่ารักมาก
พี่ใยมดไม่เชยหรอก...พูดถึงก็มีแต่คนแอบบ้าอย่างปุ้ยกับพวกอีก (เยอะเหมือนกัน) ที่หลงรักพ่อแวมไพร์ตนนี้ค่ะ
555+
ขอบคุณที่ตามนะคะ...เดี๋ยวไปหานะ
อือ...เหนื่อยๆ - - หงุดหงิด ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวจิตตก
เอ...ปุ้ยว่ายิ่งทำยิ่งหนักกว่าเดิม
--*
ไม่ไหวแล้ว...ไม่เล่นดีกว่า
พอจะอ่านกันได้ไหมคะ???
บอกด้วยนะคะ
อะจึ๋ย อะจึ่ย
ญอ. ทำไรอ่ะ
อิอิ สีสันเจ้าข้าเอ้ย
พักก่อนค่ะ
หมายถึงให้สีพักผ่อนบ้างน่ะน้องน่ะ
ฮ่าฮ่าฮ่า
น่าจะเล่นแม่สีน่ะค่ะ
เหนื่อยแล้ว เดี่ยวก้านคอพับสมชื่อน่ะค่ะ
พักผ่อนบ้างน่ะค่ะ
กินข้าวเผื่อพี่ด้วย พี่กินไม่ได้แล้ว
เพราะกินไปสองจานแล้วค่ะ
ไปนอนแล้วน่ะค่ะ
จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ตายแล้ว สองทุ่มครึ่งแล้วค่ะ
ตายแล้ว สองทุ่มสามสิบเอ็ดนาทีแล้วค่ะ
ตายแล้ว เฉียดไปนิดเดียวเอง
ไม่ตรงน่ะเนี๊ยะ
เอาใหม่อีกที
สองทุ่มสามสิบสองนาทีแล้วค่ะ
เฮ้ย ไม่ตรงอีก
เอาอีกทีนึง
สองทุ่มสามสิบสองนาทีแล้วค่ะ
555+...โอเคๆ เดี๋ยวพักก่อนดีกว่าค่ะ - - บันทึกนี้อนุโลมให้ดูไม่ได้ไปสักระยะจนกว่า จะมีไอเดียดีๆ แล้วกัน สงสัยเพราะมันสองทุ่มกว่าๆ...ถึงได้งงๆ อิอิ
บายค่า
เยส!!!!!!!!!
ตรงแล้ว เย้..ดีใจ
เฮ้ย ตั้งหลายครั้งกว่าจะโดนน่ะค่ะ
อิอิ พี่เช็คเวลาค่ะ
พอดีเวลาในจอคอมกับใน gotoknow มันไม่ตรงกันอยู่ค่ะ
พี่ก็เลยเช็คกับเม้นในบันทึกน้องญ.ปุ้ยน่ะค่ะ
อิอิ เม้นได้ตรงต่อเวลาส่ะที
พี่ใยมดบอกเวลา สองทุ่มสามสิบสองนาที ให้น้องญ.ปุ้ย
ได้แบบเที่ยงตรงเลยน่ะค่ะ
รักนี้ไม่เอนเอียง ไม่เกี่ยงเวลาค่ะ
อิอิ แต่ห้ามบอกด้วยน่ะว่า
แบบเที่ยงตรง หมายถึง 12.00 น.
เดี๋ยวตีก้นให้เลย
ไปแล้วค่ะ อิอิ
ให้ทายว่าไปจริง ๆ รึเปล่า
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อิอิ...ค่า - - ขอบคุณๆ พี่ใยมดนะคะ เวลามีนไม่ตรงเลยอ่ะค่ะ เอาเป็นว่าเอาตามพี่ใยมดละกัน แต่พักนี้เพลงบลอกปุ้ยไม่รู้เป็นอะไรของมันเนี่ย...เปลี่ยนเพลงเองได้ด้วย เล่นเพลงนึงยังไม่ทันจบ อีกเพลงนำหน้ามาซะงั้น เป็นงงกะบลอกเราเลย
เอ...วันนี้เป็นวันอะไรที่มีอะไรแปลกๆ ไปกว่าทุกวันรึเปล่าหว่า
บลอกปุ้ยถึงออกอาการพยศได้ถึงเพียงนี้
งงค่ะ
อิอิ สงสัยน้องญอ. จะมึนแล้วจริง ๆ
คงจะไปนอนแล้ว
อิอิ
คงจะเมาทั้งบล้อคตัวเอง
และเมาพี่ใยมด กอก้าน ก้านกอ ส่ะให้ด้วย
นอนหลับฝันดีน่ะค่ะ น้องญ.ปุ้ย
โชคดีมีความสุขค่ะ
ยังค่ะยัง...ยังอยู่แต่มึนๆ จริงแหล่ะค่ะ
ฝันดีเช่นกันนะคะ
จุ๊ฟๆ
- มาเยี่ยมหลาน ญ.ปุ้ย
- ตั้งชื่อแก๊งค์น่ากลัวจัง...
- ถ้าก้านคอพับซะแล้ว...ทุกอย่างก็จบ...
- อ่ะ...ล้อเด็ก ๆ เล่น
- ขอเข้ามาซึ้งด้วยก็แล้วกัน
- สบายดีนะจ๊ะ
สบายดีค่ะพี่ครูแจ๋วที่รัก - - คิดถึงจังเลย เอ...ปุ้ยไม่ได้แวะไปหาเลย อิอิ พลาดๆ พูดถึงเรื่องแก๊งค์เรา (ปุ้ยกะพี่ใยมด...) เป็นมาเพียไปแล้วค่ะ
อิอิ...ล้อเล่นค่ะ
ขอบคุณมากนะคะครู คิดถึงจังเลย
น้องปุ้ย เรื่องเศร้าจัง
บางครั้ง...เราก็ชอบที่จะจมอยู่กับความเศร้าสักพัก
สักวันเราจะร่าเริง เพราะวัยเรากำลังสวยงามค่ะ
ขอบคุณค่ะพี่แก้ว...มีพี่คนแรกนะคะที่มองในมุมนี้เหมือนที่ปุ้ยมองอยู่
สักวันก็หวังให้มีวันนั้นค่ะ
คิดถึงนะคะ
มอบดอกไม้แทนใจหนึ่งดอกค่ะ แด่พี่แก้วสุดสวย
มาทักยามเช้าครับ
ขอบคุณค่ะคุณฤทธิชัย
วันนี้หัวปั่นนิดหน่อย...ยุ่งแต่เช้าเลยค่ะ - - มีหงุดหงิดด้วยแต่จัดการอารมณ์ตัวเองบ้างแล้ว แย่ค่ะที่มีเรื่องให้ขุ่นมัวแต่เช้าแบบนี้...อาศัยการปลงอนิจจัง ว่าชีวิตเราไม่มีอะไรแน่นอน วันนี้มีสุข วันพรุ่งนี้อาจเป็นอีกอารมณ์นึงที่ปรับตามไม่ทัน รับมือกับมันแทบไม่ได้แต่ก็ต้องจัดการกับมัน ให้เรียบร้อยมากที่สุด
เฮ้อ