เมื่อนั่งคุยกับผู้เขียน"เดินสู่อิสรภาพ"(ข้อคิดในวันพระ)
ผู้เขียนได้มีโอกาสนั่งคุยกับดร.ประมวล เพ็งจันทร์ ผู้เขียนหนังสือ"เดินสู่อิสรภาพ" เรื่องราวการเดินทางด้วยเท้าจากเชียงใหม่ไปสุราษฎร์ธานี โดยไม่มีเงินติดตัวเลย ซึ่งท่านเป็นอาจารย์สอนปรัชญาของผู้เขียนที่ม.ช. นั่นเอง เนื่องจากท่านได้มาบรรยายที่มหาวิทยาลัยของผู้เขียน และโอกาสดีเป็นอย่างยิ่งที่ท่านได้พักอยู่อีกหนึ่งคืนในมหาวิทยาลัย ผู้เขียนและเพื่อนอาจารย์จึงได้แวะไปสนทนากับท่านในยามเย็นแบบนอกรอบ นั่งคุยกันแบบห้อยขาที่ม้านั่งหินอ่อน(มีรถหลายคันผ่านไปแล้วก็มองด้วยความแปลกใจว่าใครกันนะ)
ผู้เขียนรู้สึกตื้นตันใจเพราะท่านไม่ได้เป็นเพียงแค่วิทยากรแต่ท่านเป็นครูต้นแบบในใจของผู้เขียนทีเดียว....วันนี้จึงขอมาบันทึกข้อคิดเล็กๆน้อยๆระหว่างคุยกับครูในดวงใจ ...(ขอไม่อธิบายอยู่ที่ผู้อ่านลองตีความกันเองค่ะ)
#ควรเป็นครู ที่บอกให้นักศึกษารู้ด้วยตัวเอง
#ปรารถนาจะทำหน้าที่ครูให้ดีที่สุดตามธรรมชาติ(ท่านจึงเดิน เพื่อ หาคำตอบให้ศิษย์ เพื่อให้เกิดกำลังและแรงบันดาลใจ)
#ขอบน้ำและขอบฟ้าอยู่ในใจของเราเอง
#ความผูกพันในใจของมนุษย์ซ่อนอยู่ในใจเราแต่ละคน
#เรามีสิ่งดีๆอยู่รอบตัว อยู่ที่เราสัมผัสได้หรือเปล่า
#ควรมีความปรารถนาดี โดยไม่มีเหตุผล ควรเริ่มกับคนที่ผูกพันก่อน
#มีความสุขที่ได้รับใช้ใครที่ผ่านเข้ามา
#มีพลังกับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ แม้ในยามที่เราต้องนั่งรอคนรักเป็นเวลานานๆ ให้คิดว่า" ชีวิตนี้ยังมีโอกาสได้นั่งรอ คนที่เป็นที่รัก"
และ....สุดท้าย
#เดินทางสู่ความว่างของหัวใจ หนทางอันยาวไกล อยู่ในใจของเราเอง
ธรรมะสวัสดีค่ะ
ความเห็น (10)
ตามมาดู อดดูภาพเลย ไม่ได้พบอาจารย์นานมากๆๆๆ น้องหว้าสบายดีไหมครับ
สวัสดีครับ อาจารย์ลูกหว้า :)
วันนี้ ... ผมเขียนบันทึก รางวัลชีวิตของ "คนเป็นครู" ก็มีเท่านี้ ... ไม่เคยคิดอยากได้อะไรมากมาย
เกี่ยวข้องกับ ... ควรเป็นครู ที่บอกให้นักศึกษารู้ด้วยตัวเอง
พอดีเลยครับ :)
หวัดดีจ๊ะหว้า คิดถึงจัง!
ขอบคุณมากจ๊ะสำหรับข้อคิดที่แสนจับใจก่อนนอน อาจารย์ประมวลท่านเป็น"ครูในดวงใจ"ของพี่เช่นกันจ๊ะ
การพิสูจน์ชีวิต...ด้วยชีวิตของตนเองนี้ ช่างเป็นความกล้าหาญจริงๆ สัจธรรมที่ท่านได้ค้นพบ ก็ลึกซึ้งจับใจ พี่อ่านประโยคแรกก็ซาบซึ้งนัก "ควรเป็นครู ที่บอกให้นักศึกษารู้ด้วยตัวเอง"
ขอบคุณที่หว้านำสิ่งดีมาฝากก่อนนอนนะจ๊ะ ถึงแม้พี่จะไม่ค่อยได้แวะมาที่นี่ แต่ก็ยังคิดถึงน้องสาวคนสวยของพี่เสมอนะจ๊ะ
ขอบคุณครับอาจารย์ลูกหว้า
เคยเห็นหนังสือของท่านอาจารย์ประมวล หลายครั้งหลายหน
แต่ไม่เคยหยิบมาอ่านซะที
จำได้ว่าหนาพอสมควร
แต่ได้ฟังอาจารย์เล่าอย่างนี้แล้ว
สงสัยต้องไปเอามาอ่านแล้วครับ
น่าสนใจ และน่าค้นหามาก
ว่าทำไม คนๆ หนึ่ง
จึงตัดสินใจใช้การ "เดิน"
เพื่อค้นหา "อิสรภาพ"
- ขอยืมอันนี้ครับ...ประทับใจมาก..
- #ขอบน้ำและขอบฟ้าอยู่ในใจของเราเอง
- ธรรมสวัสดีเช่นกันครับ
-
พี่ขจิตคะ... - ดีใจจังที่พี่ได้คุยกะอาจารย์ท่านด้วย ถ่ายภาพท่านด้วยมือถือค่ะ แต่ตอนนั่งคุยกันก็คุยเพลินจนรู้สึกว่าการบันทึกภาพไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร
- คิดถึงนะพี่
-
หวัดดีค่ะอาจารย์ - ควรเป็นครู ที่บอกให้นักศึกษารู้ด้วยตัวเอง
- หว้ากำลังทำอยู่เช่นกันค่ะ แต่นักศึกษาบางคนก็ไม่ค่อยชอบค่ะ ชอบบ่นเราว่า...ทำไมเราไม่สอนไปเลย
- แต่ก็จะค่อยๆเรียนรู้แล้วทำต่อไปค่ะอาจารย์ คิดว่าสักวันนักศึกษาคงจะเข้าใจเรา
-
พี่แอมป์คะ - พวกเราคงต้องมาช่วยกันค่ะพี่ เพื่อลูกศิษย์ของเรา
- หว้าคิดว่าอาจารย์ประมวลท่านก็พยายามค้นหาอยู่ตลอดเวลา
- จากการได้คุยกันก็...รู้สึกได้เลยค่ะ ว่าเรายังไม่เข้าถึงลูกศิษย์เท่าอาจารย์เลย...
- คิดดูนะคะ นักศึกษาที่นั่งฟังไม่มีใครแอบลุกออกไปเลยตลอดเวลาสองชั่วโมง(ทั้งๆที่ถูกบังคับมาฟัง) เป็นที่แปลกใจของอาจารย์ทั้งหลาย
- อาจารย์สามารถหยุดเวลาให้ทุกคนคล้อยตามไปกับเรื่องที่ท่านเล่า ก็พยายามบันทึกสิ่งที่ท่านเล่ามา ก็แล้วแต่คนตีความนะคะ ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ว่าฟังแล้วเชื่อเลย แต่เราต้องฟัง ตีความแล้วนำมาปรับให้เหมาะสมกับตัวเราเองค่ะพี่
- ดีใจจังที่นานๆเขียน ก็ยังมีพี่สาวที่น่ารักมาทักทายเสมอ
-
คุณณภัทร - หนังสืออาจารย์ประมวลต้องค่อยๆอ่านค่ะ
- อ่านแล้วก็ต้องรู้จักคิด เพราะมีบางคนอ่านแล้วก็จะทำตามท่านบ้าง อยากเดินทางอย่างท่านบ้าง ซึ่ง..เรื่องแบบนี้แล้วแต่คนจริงๆค่ะ
- แต่สำหรับตัวเอง อ่านเพื่อเรียนรู้ประสบการณ์จากอาจารย์ที่ตัวเองก็คงไม่คิดจะเดินอย่างท่านหรอก ศึกษาสิ่งที่ท่านค้นพบ สิ่งที่ท่านคิด
- ถ้าให้หว้าตีความก็คิดว่า....การเดินทางทั้งหมด สุดท้ายก็อยู่ที่ใจของเราเอง อันนี้สรุปเองนะคะ
- บอกแล้วว่า...ทุกอย่างอยู่ที่เราคิดค่ะ
- ลองแวะไปอ่านนะคะ
-
คุณเกษตร(อยู่)จังหวัด - ขอบน้ำและขอบฟ้าอยู่ในใจของเราเอง
- หว้าก็ชอบค่ะ ชอบจน...ถ้ามีเวลาว่างๆจะแต่งกลอนซะหน่อย
- ขอเวลาตีความกะประโยคนี้ซะหน่อย
- ธรรมะสวัสดีเช่นกันจ้า