เมื่อแพทย์ชนบทเล็กๆ ต้องต้อนรับท่านอธิบดีแบบไม่รู้ตัว...
สวัสดีครับ
มีประสบการณ์ของชีวิตเล็กๆ...
เป็นการเเบ่งปันของหมอใหม่ (ใหม่เมื่อเทียบกับท่านอาจารย์^_^ ) ที่อยู่บ้านนอก กับอาจารย์ผู้ใส่หมวกอธิบดี..
ขณะที่วันนี้วันอังคาร...ต้องมีแพทย์ 2 ท่าน
และวันนี้ผมอยู่เวรด้วยครับ ได้เตรียมใจรอรับสถานการณ์ไว้ตั้งแต่วานนี้คือ การรักษาสติ เตรียมกำลังกาย....(เพราะวานนี้ผ่าใส้ติ่ง 2 คน ทำเอาล้าเหมือนกัน เจอกรณี retroceacal ครั้งแรกของชีวิตที่ทำยากๆเช่นนี้ ขอบคุณผู้ช่วยพี่ๆพยาบาลผู้ใจดี...)
วางแผนว่าต้องตื่นแต่เช้า...(ให้ได้ ^_^)
เพราะต้องดูคนไข้ในก่อนประมาณ 40 คน.....
และก็ตื่นทันตามแผนคือเช้าๆ เสร็จจากผู้ป่วยในก็ประมาณ 9.00 น ทำให้มาดู OPD ได้ไม่สายเกินไป....
กำหนดรู้..วันนี้อยู่สองคน อยู่คนเดียว.... ต้องอึด...
ด้วยที่ต้องสอน นศพ..ปี 2 ด้วย 2 ท่าน...แต่ทุกอย่างก็ราบรื่นดี...
บอกน้องๆหมอว่า..ช่วงนี้เน้น seeing + obserbving ^_^...
เพราะว่าพี่รีบนิดหน่อย ....(คืนนี้เลยนัดมา สุนทรียสนทนากัน เรื่องความเป็นแพทย์...)
ตอนเช้าวันนี้ก็พยามเน้น Qlality Round เน้นกรณีที่ต้อง...ใส่ใจมากเป็นพิเศษ ภายใต้ข้อจำกัดของเวลา.....
มีอยู่กรณีหนึ่งที่วานนี้ผมติดค้างไว้..... บอกว่าจะมาพูดคุยด้วย แบบเต็มที่
เป็นผู้ป่วยที่มารพ ด้วยอาการ multiple complaint เข้ามานอนหลายครั้งมากในรอบ 2 เดือนที่ผ่านมา แต่ตรวจค้นทุกอย่างก็ยังปกติ ผ่านมือหมอไปหลายคน ได้ยาหลายขนานก็ยังไม่ดีขึ้น ประวัติไปตรวจมาแล้วหลายโรงพยาบาล ทั้งใหญ่ที่สุดก็ไปมาแล้ว.....
ผมพาทีมน้องหมอ และพยาบาลเข้าไปที่ท่านนี้เป็นคนแรก... ก่อนอื่นเลยทักทาย...สวัสดี ยิ้มๆ สบตา
นั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง จับมือของคนไข้ กุมมือเอาไว้...
สิ่งที่ตั้งใจทำตอนแรกคือ การรับฟัง ตั้งใจฟัง ชวนคุณพยาบาลและน้องหมอมาฟังความทุกข์ของเขา....(แต่ดูเหมือนจะเราจะสื่อกันลำบาก เพราะคนละภาษา รู้เรื่องบ้าง ไม่รู้บ้าง ต้องแปลผ่านล่ามคือสามี..)
ต่อมาคือการตอบคำถามผู้ป่วย การอธิบายทุกความสงสัย(เท่าที่ผมจะตอบได้...)
ต่อมาคือการสร้างความเข้าใจในตัวตนของผู้ป่วย กาย กับใจ.... ความป่วยกาย ความป่วยใจ....
ดูเหมือนเขาจะบอกว่า....
หมอเฮาทุกข์ขนาดเลย 2 เดือนนี้ เจ็บนั่น นี่ ทำงานก็บ่อได้ ผัวเฮาก็ทำงานไม่ได้ ต้องมาดูแล...อยากตายๆ ไม่อยากอยู่....(2Q = +Ve ...)...
สุดท้ายคือการฝึกผ่อนคลาย โดยการสอนการหายใจที่ถูกต้อง ดังที่คาด การหายใจนั้นสลับกัน ต้องปลุกปั้นอยู่นานจึงจะถูกต้อง........
และสอนการหัวเราะบำบัด ชวนทั้งคนไข้ และสามีหัวเราะกัน(น้องพยาบาลกับน้องหมอ คงจะแปลกใจ ว่า หมอทำอะไรนะ...555)
.....เมื่อทุกอย่างจบลง...เราได้ข้อสรุปร่วมกันว่า...
....ชีวิตต้องสู้กันต่อไป อย่าท้อถอย กายนั้นไม่ได้ป่วยมาก แต่จิตใจนั้นสิ...เปาะบาง อ่อนแอ... บอกให้เขาดูแลใจของตนเอง ด้วยการผ่อนคลาย เชื่อมั่นในตนเอง ว่าจะหาย.......
...มาเข้าเรื่องหัวข้อกันครับ....
ตกเวลา 14.00 น พี่งานบริหารก็โทรมา
A: หมอๆ.. เดี่ยววันนี้ท่านอธิบดี...กรม... จะเข้ามาตรวจเยี่ยมที่โรงพยาบาล14.30 นะ
B: หรือครับพี่....อืม วันนี้เลยหรือ....อืม ไม่ได้เตรียมข้อมูลอะไรไว้เลยนะครับ...
A: ท่านมาเยี่ยมห้อง LAB และมาเยี่ยมพวกเรา พูดคุยกันธรรมดานะ...
B:.อืมครับ งั้นค่อยยังชั่วหน่อย....(โล่งไป)
ไม่เคยคุยกับผู้ใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลย... จำได้ว่าเขาน่าจะใช้คำเรียกว่าอาจารย์นะ เท่าที่ตนเองรู้ เอาละ ขอเรียกท่านว่าอาจารย์ก้แล้วกัน....
สวัสดีครับอาจารย์...เป็นประโยคเเรกที่กล่าว...
อืมดูท่านใจดี ไม่น่ากลัว ยิ้มแย้ม ดูเป็นมิตร คงไม่ได้มาดุเรามั้ง....
และเเล้ว...การแบ่งปันได้ได้ดำเนินไปอย่างผ่อนคลาย
เป็นกันเอง ได้เรียนรู้.....เรื่องราวมากมายจาก..อาจารย์
....ท่านเล่าว่า..
..ผมไม่เคยมาปายแล้ว 10 ปี...
..เราแบ่งปันเรื่องราวของปาย.....การท่องเที่ยว.
...ผมไม่ค่อยได้เห็นหมอที่จะอยู่จนหลังใช้ทุน..
....งานห้อง LAB ที่นี่ผ่านมาตรฐานขั้น 3 ISO .ดีมาก
.... เรื่องงานกายภาพบำบัด..เป็นสิ่งที่น่ายินดีมาก
....การผ่าตัดที่นี่ ดีจะได้ข่วยเหลือผู้ป่วย เพราะหลายแห่ง เขาไม่ทำกันแล้ว......จะส่งต่อ...
....ฯลฯ..
เป็นการได้เรียนรู้ที่มีค่า จากผู้ใหญ่ที่ใจดี และมีเมตตาสูงครับ.....
ความเห็น (3)
สวัสดีคะ หมอ
ตามมาให้กำลังใจคะ
บรรยากาศที่นั้นเป็นยังไงบ้างคะ...ขอให้หมอกควันจางหายไปไว ไว นะคะ
---^.^---
หัวเราะบำบัดดีนะคะ
ตัวพวกเรา หมอ พยาบาล ก็น่าจะนำมาใช้กับตัวเองก็ได้นะคะ
จะได้ลดความเครียดจากงานได้