หลังจาก wk ที่ 36 มา คุณหมอก็นัดตรวจครรภ์ทุกๆสัปดาห์แล้วค่ะ
ครั้งนี้ก็เหมือนๆทุกครั้งคือ ปัสสาวะปกติ ไม่มีโปรตีน ความดัน 105/64 น้ำหนักขึ้นมาครึ่งกิโลกรัม
คุณหมอคลำพุงโต ดูตำแหน่งแหละขนาดของเจ บอกว่าเจหัวลงแล้ว แต่ยังไม่สุดๆ
ตัวโต 3 โลกว่าแล้วด้วย พุงแม่โตมากจนหมอเริ่มไม่แน่ใจว่าจะคลอดได้เองรึเปล่า แต่หมอบอกว่า
ไม่ต้องรีบตัดสินใจ รอดูไปก่อน ยังมีเวลา วันก่อนมีคนไข้ตัวเล็กมาแต่ลูกออกมา 4,300 ก็ออกเองได้
วันนี้เจดิ้นตอบตอนที่หมอฟังหัวใจอีกแล้ว ดิ้นแรงดีจริงๆ ทุกวันแม่นั่งดูท้องโย้ซ้ายขวาเวลาเจขยับตัว
แปลกดีเนอะ อยู่ดีๆก็มีสิ่งมีชีวิตมาอยู่ในท้องแม่ได้
อ่อ....จะบอกว่าจริงๆแม่เริ่มมีอาการเจ็บแปล๊บๆเวลามดลูกบีบตัวมาได้สี่วันแล้วนะ แต่มันแค่วันละสองสามรอบ
แล้วก็ไม่ regular ยังไม่ใช่เจ็บคลอดจริงๆ แค่มาให้ลองดู เซิ้บๆ
ตอนนี้แม่พัก ไม่ต้องไปที่ทำงานแล้ว มีเขียนหนังสือนิดๆหน่อยๆ ได้พักมากขึ้นเยอะ ยกขาขึ้นพาดเก้าอี้ที่บ้านยายกับตา ไม่ได้นั่งเก้าอี้ออฟฟิศ ข้อเท้าแม่เลยบวมน้อยลงมาก (หมอบอกวันนี้) แถมได้นอนกลางวันด้วย ที่ผ่านมาแม่ไม่ได้นอนกลางวันเลย
วันนี้ขอจบว่า....
วันนี้พ่อคุยกับเจ บอกเจว่า เจตมัยออกมาเร็วๆ พ่ออยากเล่นด้วยแล้ว!
หวัดดีจ้าป้าแอมป์
นั่นสิเนอะ ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าแทนตัวว่าแม่กับพ่อวันไหนอ่ะค่ะ : P
มัทก็แปลกใจที่เจษฎ์เค้าแทนตัวเองว่าพ่อ เพราะเค้าไม่ได้เรียกพ่อเค้าว่าพ่อ
(เค้าเรียก ดี๊) แต่มัทก็แอบดีใจ : )
บางทีเราก็เรียกกันเองเล่นๆว่า ปาป้า กับ มาม่า เหมือนกันค่ะ แล้วแต่อารมณ์
เรียก ปาป้า กับ มาม่า (ไม่เหมือนปะป๊า หม่าม้านะ) เป็นคำที่เรียกตามลูกเล็กๆของเพื่อนญี่ปุ่นที่ยิงธนูด้วยกัน เค้าจะเอามาฝึกยิงด้วย แล้วเจ้ายูมินี่ก็ตะโกนเรียกพ่อแม่ตลอดจนเราชินแล้วก็ติดเสียงเรียกนี้ไปด้วย
แต่โดยมากก็จะแทนตัวเองว่า พ่อ กับ แม่ นี่แหละค่ะ เป็นมาตรฐานที่สุด บ่อยที่สุด และเป็นธรรมชาติที่สุด : )