ไปวัดใครบอกน่าเบื่อ

ไปวัดได้อะไร

ไปวัดใครบอกน่าเบื่อ

ช่วงระยะเวลาห้าวันของการเข้าวัดปฏิบัติธรรม ที่วัดโพธิ์บ้านโนนทัน จังหวัดขอนแก่น คำถามจากพระอาจารย์ “ เข้าวัดได้อะไร” ผู้เข้าปฏิบัติก็ต่างค้นหากัน สุดท้ายพระอาจารย์ภาวนาโพธิคุณ ก็เฉลยว่า “ได้กำไร” (คือกำไรที่ทำจากด้ายมงคล) ขำกลิ้งกับแทบทุกคน

ห้าวันของการปฏิบัติธรรมนั้นสนุกได้สาระ และอิ่มบุญ วันแรกของการปฏิบัติธรรมก็รู้สึกว่าอิ่มบุญมาก เราก็ต่างตั้งใจปฏิบัติตั้งแต่เช้าต้องตื่นมา

ทำวัตรเช้า นั่งวิปัสสนา ตีสาม และพระอาจารย์ก็อบรมจนถึงเวลา เจ็ดโมงเช้า พักรับประทานอาหารเช้ามื้อแรกเวลาแปดโมง อบรมช่วงเช้าแปดโมงเช้าถึงห้าโมงเช้า พักรับประทานอาหารมื้อที่ 2 บ่ายก็เริ่มปฏิบัติธรรมอีกครั้งจนถึงเย็น เราจะปฏิบัติอย่างนี้ทุกวัน

วันที่ 29 มีนาคม เราเดินทางไปปฏิบัติธรรมที่วัดงูเหลือมและต้องนอนพักที่วัด โดยจะต้องกางกฏใน ป่าช้า ทุกคนต่างตื่นเต้นมาก หลังจากการทำวัตรเย็นเสร็จก็ล่วงเวลามาถึงสามทุ่ม พระอาจารย์เห็นว่าผู้มาปฏิบัติธรรมยังไม่ง่วงนอน ก็เลยถือโอกาสเล่าประสบการณ์ที่ท่านเดินธุดงค์ตามป่าต่าง ๆ มาตั้งแต่เริ่มบวชเจอสิ่งที่คิดว่าไม่มีในโลกนี้มากมาย ที่ทุกคนเรียกว่าวิญญาณ จนทำให้เรา ๆ ชาวผู้ปฏิบัติธรรมกลัวกันถ้วนหน้า ได้เวลาเข้านอนตามกฏต่าง ๆ ของใครของเรา บางคนนำพระแขวนที่คอซึ่งนำมาจากที่บ้านก็มี บางคนไม่มีพระแต่ก็ได้กำไรพระอาจารย์ ก็ต่างอุ่นใจกันอยู่บ้าง พอตกดึกทุกคนต่างหลับ ตัวผู้บันทึกเองก็หลับได้ไม่นาน ก็รู้สึกตัวขึ้นอีกที่ไม่รู้เวลาว่าเป็นเวลาเท่าไหร่ แต่รู้สึกว่าร้อนมากเจนเสื้อที่สวมอยู่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ที่แท้ก็นอนในถุงนอนนี่เองที่ทำให้ร้อนแต่ก็ไม่กล้าที่จะคลายซิบออกเพราะกลัวมากไม่รู้ว่าตื่นทำไมก็ไม่รู้ ตอนนั้นผู้เขียนก็หลับตาไม่กล้าลืมตารู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา และหูก็คอยฟังว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตังเองบ้าง เพราะเวลานั้นบรรยากาศเงียบมากเสียงจักจั่นร้องระงม ปวกที่อยู่ใต้เสื่อที่ปูนอนก็กัดอยู่นั้นแหละ แต่มีอีกเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยดี แต่ก็ไม่น่าจะมีคนมาเดินเวลานี้เพราะเป็นเวลาดึกมากแล้ว เสียงเหมือนคนเดินรอบ ๆ กฏ คุณพระคุณเจ้า ผู้เขียนเองก็เริ่มสวดอิติปิโส สวดอย่างไรก็ย้ำแต่ประโยคเดิม หลังจากที่ท่องทุกวัน ภายในคืนนั้นลืมหมด จะสวดแผ่เมตตาก็ลืม ก็เลยตั้งสติสวดมนต์ใหม่อีกรอบก็ไม่จบ สุดท้ายผู้เขียนก็ไม่ท่องอะไรเลย ก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ มาเรื่อย เริ่มตัวสั่นหูอื้อ และก็รู้สึกว่ามีคนมาเล่นผมยิ่งเพิ่มความกลัวเป็นเท่าทวีคูณ ดังนั้นจึงตั้งสติสวดมนต์อีกครั้งพร้อมกับมุดศรีษะเข้าถุงนอน ร้อนก็ร้อนกลัวก็กลัว แถมยังต้องคดตัวอยู่ในถุงแบบไม่กระดุกกระดิก อีกระยะต่อมาก็มีลมพัดทำให้ดอกไม้ที่อยู่ด้านบนล่นลงมาถูกกฏเหมือนฝนตกอีก ในใจก็นึกอยู่ว่าเมื่อไหร่นาฬิกาที่ตั้งไว้จะดังสักที ทุกวันทำไมดังเร็วจังใจคิดไปเรื่อยๆ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงอาจารย์ท่านหนึ่งพูดขึ้นมา ผู้เขียนดีใจมากพร้อมกับเอาตัวออกจากถุงนอนอย่างรวดเร็วเพราะร้อนมาก ทั้งๆ ที่อากาศด้านนอกเย็นมาก ๆ และกฏอื่น ๆ ก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย คล้ายกับไม่ได้นอน พอมีคนพูดขึ้นมา อีกคนหนึ่งก็รีบพูดคุยกันทันที แต่ผู้เขียนไม่ได้เอ่ยอะไรเลย ได้ยินผู้ร่วมปฏิบัติพูดคุยและถามกันว่าเวลาเท่าไหร่แล้ว และอีกคนก็บอกว่าตีสอง เท่านั้นแหละค่ะผู้เขียนมีความรู้สึกสบายใจยังมีเวลานอนได้อีกตั้งชั่วโมงครึ่ง โดยไม่สนใจใคร จึงหลับตาและถือโอกาสหลับได้อย่างสบายใจ แต่ได้สักพักรู้สึกว่า “ฝันว่าเห็นเด็ก และผอ. สุนทร ทันใดนั้นผู้เขียนเดินเข้าไปหาแล้วถามหาคนที่เล่นผมของผู้เขียนโดยที่บ่นว่า “ใครมาเล่นผมนะรู้ไหม๊คนจะนอน” อีกสักพัก หลังจากนั้นก็รู้สึกตัว ตื่นจากฝันก็เป็นเวลาที่จะต้องทำวัตรเช้าพอดี

ช่วงทำวัตรเช้าทุกคนต่างมองหน้ากันแล้วก็ยิ้มเท่านั้นเพราะยังไม่กล้าจะเล่าอะไรที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ใครฟังเพราะเราตื่นมาทำวัตรเช้ากันประมาณตีสามทุกคนต้องรอให้สว่างก่อนจึงจะพูดคุย เหมือนทุกคนรู้โดยปริยาย โดยไม่ต้องเอ่ยคำใด ๆ ออกมาเลย

หลังจากทำวัตรเสร็จก็ต่างพากันเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองให้คนอื่น ๆ ฟัง เป็นอันว่าเหมือนกันเกือบทุกอย่าง คือไม่มีใครได้นอนเลยคืนนั้น และรู้สึกมาคนมาเดินรอบ ๆ กุฏ และได้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ ตอนเช้าเราก็เลยถามพระอาจารย์ว่าเกิดอะไรกันแน่ พระอาจารย์ก็ยิ้มแล้วก็บอกว่าสงสัยเขามาขอส่วนบุญกับเรา ก็ให้ทุกคนแผ่เมมตาให้เขาก็แล้วกัน เรื่องคืนที่ 29 ยังไม่จบแค่นี้ทุกคนต่างก็แลกเปลี่ยนกันเล่าเหตุการ์ที่ตนเจอจนต้องเดินทางมาที่วัดพระธาตุขามแก่น

หลังจากนั้นเราก็เดินธุดงค์พอมาถึงพระธาตุขามแก่นทุกคนบอกสวยมากเหมือนได้มาสวรรค์เลย คืนวันที่ 30 มีนาคม52 ทุกคนไม่เจออะไรเลยต่างก็ได้นอนหลับกันถ้วนหน้าอย่างสบายใจ

เหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมาจากการที่ได้เข้าปฏิบัติไม่น่าเบื่อเลยสักนิดมีแต่ความสนุกและตื่นเต้นที่สุด ทุกคนมาจากมหาวิทยาลัยเดียวกันไม่เคยรู้จักกันกับสนิทสนมกันเหมือนรู้จักกันมานาน และก็มีความรู้สึกดี ๆ ให้กันและดูแลกันและกันช่วงปฏิบัติ สนุกและสุขมากค่ะ

ประมวลภาพ

เขียนใน GotoKnow โดย แดนไท
ใน แดนไท

คำสำคัญ (Tags): #วัดโพธิ์บ้านโนนทัน

หมายเลขบันทึก: 254547เขียนเมื่อ 9 เมษายน 2009 00:08 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 20:34 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน