อ่านดู แล้วจะคิดถึงแม่
เมื่อคุณเกิดมาในโลกนี้ แม่อุ้มคุณไว้ในอ้อมอก คุณขอบคุณแม่ด้วยการเปล่งเสียงร้องไห้
เมื่อคุณอายุ 1 ขวบ แม่ป้อนข้าวและอาบน้ำให้คุณ คุณขอบคุณแม่โดยการร้องไห้งอแง
เมื่อคุณอายุ 2 ขวบ แม่สอนให้คุณหัดเดิน คุณขอบคุณแม่ด้วยการวิ่งหนีทุกครั้งที่แม่เรียกหา
เมื่อคุณอายุ 3 ขวบ แม่ทำอาหารทุกอย่างให้คุณด้วยความรัก คุณขอบคุณแม่ด้วยการโยนจานลงบนพื้น
เมื่อคุณอายุ 4 ขวบ แม่ให้ดินสอสีแก่คุณ คุณขอบคุณแม่ด้วยการระบายสีเลอะเต็มบ้าน
เมื่อคุณอายุ 5 ขวบ แม่แต่งชุดสวยๆ(หรือหล่อๆ)ให้คุณไปเที่ยว คุณขอบคุณแม่ด้วยการทำชุดเลอะโคลน
เมื่อคุณอายุ 6 ขวบ แม่ไปส่งคุณที่รร. คุณขอบคุณแม่ด้วยการร้องไห้ตะโกนว่า 'ไม่ไป... ไม่ไป... ไม่ไป...''
เมื่อคุณอายุ 7 ขวบ แม่ซื้อไอศกรีมให้คุณ คุณขอบคุณแม่ด้วยการทำมันหกเลอะเทอะไปทั่ว
เมื่อคุณอายุ 8 ขวบ แม่ซื้อลูกบอลให้คุณ คุณขอบคุณแม่ด้วยการทำกระจกเพื่อนบ้านแตก
เมื่อคุณอายุ 9 ขวบ แม่สอนให้คุณเล่นเปียโน คุณขอบคุณแม่ด้วยการไม่เคยแม้แต่จะซ้อม
เมื่อคุณอายุ 10 ขวบ แม่พาคุณไปเรียนพิเศษและพาไปงานวันเกิดเพื่อน คุณขอบคุณแม่ด้วยการกระโดดลงจากรถโดยไม่คิดที่จะหันกลับมามอง
เมื่อคุณอายุ 11 ขวบ แม่พาคุณกับเพื่อนไปดูหนัง คุณขอบคุณแม่ด้วยการขอที่นั่งคนละแถว(หรือขอให้แม่ไม่ต้องดู)
เมื่อคุณอายุ 12 ขวบ แม่เตือนคุณว่าอย่าดูทีวี คุณขอบคุณแม่ด้วยการรอให้แม่ไปข้างนอกแล้วดูต่อ
เมื่อคุณอายุ 13 ปี แม่บอกให้คุณตัดผม คุณขอบคุณแม่ด้วยการด่าแม่ว่า 'แม่นี่...ไม่มีรสนิยมเลย ไม่ต้องกะหนู(ผม)หรอก'
เมื่อคุณอายุ 14 ปี แม่จ่ายเงินซัมเมอร์แคมป์ ที่แพงแสนแพงเพื่อให้คุณได้เรียนสิ่งที่ดีๆ คุณขอบคุณแม่ด้วยการไม่เขียนจดหมายหาแม่ซักฉบับ
เมื่อคุณอายุ 15 ปี แม่กลับบ้านหลังงานเลิกอยากกอดคุณสักกอด คุณขอบคุณแม่ด้วยการขังตัวเองอยู่ในห้อง
เมื่อคุณอายุ 16 ปี แม่สอนคุณขับรถ คุณขอบคุณแม่ด้วยการขับรถหนีแม่ไปเที่ยว
เมื่อคุณอายุ 17 ปี แม่จ่ายค่าเรียนกวดวิชา คุณขอบคุณแม่ด้วยการให้แม่ส่งข้างนอกเพื่อจะได้ไม่อายเพื่อน
เมื่อคุณอายุ 18 ปี แม่ร้องไห้ในวันที่คุณจบชั้นมัธยม คุณขอบคุณแม่ด้วยการฉลองยันเช้า
เมื่อคุณอายุ 19 ปี แม่รอโทรศัพท์สายสำคัญ คุณขอบคุณแม่ด้วยการใช้สายตลอดคืนนั้น
เมื่อคุณอายุ 20 ปี แม่ถามว่าคุณมีแฟนรึยัง คุณขอบคุณแม่ด้วยการตอบว่า 'แม่อย่ามายุ่งกะหนู(ผม)เลย'
เมื่อคุณอายุ 21 ปี แม่แนะนำอาชีพของแม่ให้คุณทำในอนาคตของคุณ คุณขอบคุณแม่ด้วยการพูดว่า 'หนู(ผม)ไม่อยากเป็นอย่างแม่'
เมื่อคุณอายุ 22 ปี แม่อยากกอดคุณในวันรับปริญญา คุณขอบคุณแม่ด้วยการกอดกับเพศตรงข้ามกับคุณ
เมื่อคุณอายุ 23 ปี แม่ซื้ออพาร์ตเม้นท์และเฟอร์นิเจอร์ให้แก่คุณ คุณขอบคุณแม่ด้วยการว่ากับเพื่อนๆลับหลังว่า 'มันช่างเชยและน่าเกลียดเสียนี่กระไร'
เมื่อคุณอายุ 24 ปี แม่บอกให้คุณพาแฟนของคุณมาหาแม่ เมื่อคุณพามา แม่ถามพวกคุณว่าอนาคตวางแผนไว้ว่าอย่างไร คุณขอบคุณแม่ด้วยการจ้องเขม็งและพูดว่า 'แม่จะมายุ่งอะไรกะหนูอีกเนี่ย'
เมื่อคุณอายุ 25 ปี (สำหรับผู้ชาย)แม่ช่วยออกค่าสินสอดให้กับคุณ และบอกกับคุณว่าแม่รักคุณมากขนาดไหน คุณขอบคุณแม่ด้วยการพูดว่า'อายคนอื่นเขาน่า แม่'
(สำหรับผู้หญิง)แม่ช่วยออกค่าใช้จ่ายในงานแต่งงานให้คุณ และบอกว่าแม่รักคุณมากขนาดไหน คุณขอบคุณแม่ด้วยการพูดว่า'หนูอยากไปอยู่ต่างประเทศเพื่อจะได้สวีทกับแฟนโดนไม่มีแม่'
เมื่อคุณอายุ 30 ปี แม่โทรมาหาและแนะนำวิธีเลี้ยงเด็ก คุณขอบคุณแม่โดยการบอกว่า 'สมัยนี้มันเปลี่ยนไปแล้วล่ะค่ะแม่'
เมื่อคุณอายุ 40 ปี แม่โทรมาชวนคุณไปงานวันเกิดญาติ คุณขอบคุณแม่และญาติว่า 'ตอนนี้ไม่ว่างเลย'
เมื่อคุณอายุ 50 ปี แม่ชราและไม่สบาย อยากให้คุณดูแล คุณขอบคุณแม่ด้วยการบอกว่า 'มันเป็นภาระนะแม่ หนูมีงานอีกเยอะแยะ'
และแล้ววันหนึ่ง แม่จากคุณไปอย่างสงบ และทุกอย่างที่คุณไม่เคยทำมาก่อน จะเหมือนฟ้าผ่าในใจคุณ
โปรดใช้เวลาสักนิด แสดงออกถึงความลึกซึ้งแด่'แม่'
ไม่มีอะไรมาแทนแม่ได้ แม้ว่าบางคราวแม่จะไม่ใช่คนที่เข้าใจคุณมากที่สุด หรือเห็นด้วยกับคุณ แต่ก็คือ'แม่ 'ของคุณ และเชื่อได้ว่าจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ รับฟังคุณ ความกังวลของคุณ
ลองถามตัวเองดู คุณมีเวลาที่จะฟังความเศร้า ความกังวลใจไม่ว่าจากการงาน จากงานบ้าน หรือจากงานในครัวของแม่ไหม คุณเคยนึกถึงความทุกข์ของแม่ที่ต้องทำทุกอย่างเพื่อคุณและทุกคนไหม
รักแม่ให้มาก แม้ว่าจะคิดเห็นแตกต่างการ เพราะเมื่อแม่จากไป จะเหลือเพียงความเสียใจและความทรงจำเท่านั้น
อย่าเพิกเฉยกับคนที่ใกล้หัวใจคุณที่สุด รัก'แม่'ให้มากกว่ารักตัวเอง แสดงให้แม่รู้ว่าคุณก็'รัก'ก่อนที่จะทำได้เพียงบอกรักกับ'รูป'ของแม่เท่านั้น
อนุโมทนาขอบคุณข้อมูลจาก Fw mail
ความเห็น (6)
- กราบนมัสการท่าน เตวิชโช ด้วยความเคารพ
- เป็นข้อคิดข้อเขียนที่ตรงใจมากค่ะ
- อ่านแล้ว พิจารณาแล้ว หลายข้อก็เคยปฏิบัติมา
- นับเป็นบาปอย่างมหันต์
- แต่ก็แอบอภัยให้ตัวเอง เพราะการกระทำนั้นไม่ได้ถาวร และไม่ได้เป็นประจำ
- และหยุดมานานเกือบครึ่งชีวิตแล้ว
- คนเราก็เป็นเช่นนี้นะคะ พยายามที่จะมองผ่านความไม่ดีของตัวเอง
- บันทึกของท่านเปิดทางสว่างได้มากทีเดียว
- ขออนุญาตนำไปเป็นการเตือนอนุสติแก่นักเรียนที่สอนนะคะ
- ครูวรางค์ภรณ์สอนนักเรียนระดับม.1-ม.3
- กำลังวัยรุ่น การได้รับการสั่งสอนในทางที่ถูกที่ควร จำเป็นอย่างยิ่ง
- และถ้ามีคำสอนที่เป็นถ้อยคำโดนใจเช่นบันทึกของท่านเช่นนี้
- คิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์เป็นอย่างยิ่ง
- กราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูงค่ะ
เดชา โยธารักษ์
ความรักที่แม่ให้กับลูกไม่มีสิ่งใดมาเปรียบได้ แต่ทำใมลูกแค่เป็นคนดีของสังคมยังทำไม่ได้ แล้วสังคมประเทศไทยจะไปทางใหน จะทำอย่างไรขอร้องให้คนไทยเป็นคนดีมองความตายอยู่เบื่องหน้าแล้วรีบทำความดี รีบตอบแทนบุญคุณผู้มีพระคุณด้วยการทำดีเป็นเบื้องต้น และอย่าลืมมองหาพ่อแม่เหมือนตอนที่เรายังเป็นเด็กๆพ่อแม่รักเรามองหาแต่เรากระทั้งเราแก่พ่อแม่ก็ไม่เคยลืม ขอให้ทุกคนดูแลท่านยามแก่เฒ่า และดูแลประเทศไทยด้วยนะครับเพื่อลูกหลานได้อาศัยต่อไป
ธรรมสวัสดีโยม เดชา โยธารักษ์
อนุโมทนาสาธุกับความคิดเห็นของโยม
ที่ช่วยปลุกจิตสำนึกดีให้กับหลายๆชีวิต
ขอให้โยมประสบสุขในชีวิตยิ่งๆขึ้นไป
ธรรมรักษา
กราบนมัสการพระคุณเจ้า ท่านเตวิชโช ด้วยความเคารพ ขอรบกวนท่านช่วยชี้แนะพ่อแม่ปัจจุบัน เพื่อเป็นวิธีการที่สามารถผูกมัดใจลูกได้ดีที่สุด เพื่อจะให้ลูกเป็นผู้รู้ ผู้เบิกบาน และเป็นผู้ที่ไม่ลืมบุญคุณคน และเป็นคนดีที่สุดได้อย่างไร คำต่อไปนี้กล่าวว่า"เริ่มที่แม่ แก้ที่พ่อ ก่อที่ลูก ผูกที่ประชาชน และทุกคนจะเป็นคนดี " หากทำได้ความสุขย่อมเกิดขึ้นในโลกเสมอ ในความคิดทางธรรมท่านคิดว่าน่าจะช่วยให้พ่อแม่ช่วยปลูกฝังลูกได้อย่างไร ขอกราบขอบพระคุณพระคุณเจ้าเป็นอย่างสูง ครับ
ธรรมสวัสดีโยมเดชา
ก็ต้องศึกษาเรื่องศีลธรรมในศาสนา
แล้วนำไปปฏิบัติในชีวิต ในครอบครัว
อย่างจริงๆให้เหมาะสมสอดคล้องกับ
วิถีชีวิต..ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนัก..แต่ก็สามารถทำได้
อนุโมทนาสาธุ..ธรรมรักษา..