ช่วยชีิวิต vs. ยื้อชีวิต

วันก่อนลองแลกเปลี่ยนความเห็นเรื่องการตายดีกับการยื้อชีวิตผ่านกระทู้ในเว็บบอร์ดสาธารณะ

น่าสนใจที่ว่า หลายคนบอกว่าหากเป็นตัวเอง ไม่อยากจะให้ยื้อชีวิตด้วยเครื่องปั๊มหัวใจ เครื่องช่วยหายใจ ฯลฯ

น่าสนใจที่ว่า หลายคนบอกว่า หากเป็นญาติและคนใกล้ชิด ก็พร้อมจะทำทุกอย่างให้เขาเหล่านั้นมีีชีวิตอยู่ต่อ แถมย้ำว่า หากไม่เจอกับตัวเองคงไม่รู้

น่าสนใจเรื่องสองมาตรฐาน (ฮ่า) มุมมองที่เรามีกับตนเองมักเป็นแบบหนึ่ง แต่มุมมองต่อคนอื่นกลับเป็นอีกแบบ ทั้งที่เป็นเรื่องเดียวกัน

บางคนสับสนระหว่างคำว่า "ช่วยชีวิต" และ "ยื้อชีวิต"

ไม่มีมนุษย์คนไหนปฏิเสธการช่วยชีวิต แต่หากนิยามคำว่ายื้อชีวิตเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับการยื้อชีวิตแล้ว - ตัวเราและสังคมไทยคงมีปัญหาแน่ๆ

 

 

 

 

[หมอสุข]

ขอบพระคุณที่เปิดประเด็น และ อนุญาตแลกเปลี่ยนครับ

 

การจะบอกว่า "ช่วยชีวิต" และ "ยื้อชีวิต" คงจะวินิจฉัยได้ยาก

ความเห็นของผมประเด็นสำคัญอยู่ที่ "การประเมินสถานการณ์ที่แม่นยำ" และ "เจตนา" ครับ

 

ห.ม.อ.สุ.ข.

ให้กันผ่านมิตรภาพ

[ThaiLivingWill]

เห็นด้วยกับคุณหมอเป็นอย่างยิ่ง ว่าเรื่องของการวินิจฉัยแยกแยะระหว่าง "ช่วยชีวิต" และ "ยื้อชีวิต" นั้นค่อนข้างยากมากทีเดียว

และรู้สึกเห็นใจแพทย์เป็นอย่างมากในฐานะผู้ที่ต้องตัดสินใจในภาวะวิกฤติ

ในบางสถานการณ์นั้นทั้งแพทย์และผู้ป่วยอาจจะไม่มีเวลาเตรียมตัวหรือสื่อสารกันด้วยซ้ำ

[นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี]

• บ่อยครั้งมากครับ ความเห็นแบบนี้ ถ้าเป็นตัวเองไม่เอา แต่ถ้าเป็นคนอื่นเอา
• ผมว่าต้องมีคนช่วยเตือนว่า ขอให้ตัดสินใจเหมือนเราเป็นคนไข้
• อยากให้ดูเหตุการณ์ข้างล่างนะครับ

ขณะคนไข้กำลังเหนื่อยหอบมากจากโรคระยะสุดท้าย หมอเข้าไปถามลูกคนไข้ว่า จะให้หมอใส่ท่อช่วยหายใจมั๊ย

ลูกคนไข้สวนกลับทันทีว่า ถ้าหมอเป็นลูก หมอจะใส่มั๊ยล่ะ

• ช่วงเวลาแบบนี้ ช่วงที่เห็นคนที่เรารักกำลังทุกข์ทรมาน มันไม่เหมาะเลยที่จะเข้าไปถามเรื่องทำนองนี้ มันเป็นเรื่องที่ควรสอบถามไว้ก่อน แล้วเข้าไปแจ้งว่า คุณพ่อเคยบอกไว้ หรือเราเคยคุยกันไว้แล้วว่า ถ้าอาการแย่ลงจะไม่ใส่ท่อช่วยหายใจ ถึงตอนนี้คิดเรื่องนี้ยังไงครับ  ซึ่ง เป็นการขอคำยืนยัน มากกว่า การให้แสดงเจตจำนงในสถานะการณ์ที่มีอารมณ์ความรู้สึกค่อนข้างรุนแรง