เมื่อเกิดอาการแฮงค์ชั่วคราว: ว่าด้วยการพูดกับตัวเอง

พลังแห่งการสร้างสรรค์            ผลงาน

วันนี้ไม่เหมือนวันวาน              มันหดหาย

ข้อมูลวางอยู่ตรงหน้า              แต่ไร้ซึ้งหัวใจ

จะหยิบจับมาทำให้มีความหมาย ไม่ไหวจริงจริง

ไอเดียที่เคยบรรเจิด                 เริดหรู

วันนี้ไม่รู้มันมุดรู                      หายไปไหน

เหมือนจะเครียด                     แต่ก็แอบทำใจ

เดี๋ยวมันก็มาใหม่                    เจ้าไอเดีย

หรือนี่คือภาวะ                       หลุมดำ

ที่ตามมาเป็นระลอกกรรม         วิบากแท้

จะหยิบจะจับอะไร                  มันหนัก ไปหมด

เหมือนมีอะไรมาขว้าง            ความคิดแปรปรวน

บางทีก็เหมือนมืด                 แปดด้าน

แล้วเดินไปชนบานประตู        ไม่เข้าท่า

ในมือมีเทียนกำอยู่               เต็มไปหมด

แต่หามีไม้ขีดสักก้าน            สังเวชจริงจริง

ทำอะไรก็ไม่ได้                   ดั่งใจ

จะเขียนบันทึกใหม่ที่ไร          คิดแล้วก็เศร้า

มันกลายเป็นไม่กล้าเขียน      เหมือนรู้ไม่เต็มเอย

อาจเกี่ยวเนื่องด้วยงานเข้า    thesis เจ้ากรรม

อืมภาวะสับสนในตัวเอง        เริ่มแล้ว

หลังจากไปมีวี่แวว               ให้หม่นหมอง

ความกังวลเริ่มคืบคลาน        ขอผู้รู้ บอกที

ทำอย่างไรกับภาวะนี้            คิดแล้วเครียดจริง

เลยมาเขียนเป็นบทกลอน      ดูตัวเอง

เขียนไปเขียนมาจะเป็นเพลง   แอบเศร้า

ต้องขออภัยผู้อ่าน               ทุกท่าน

ที่หามีไม่ความรู้อะไรเข้า       ไปบันเทิงใจ

 

 

15 May 2009

12.38 am.

 

 

ปล. มันคล้ายๆโคลงสี่นะคะ แต่ไม่ใช่ คือแบบว่าๆ ตอนแต่งมันเบลอได้ทีค่ะ แหะๆ