ฉบับสุดท้าย จดหมายจากพ่อ : พรวนบันทึกแห่งความเป็นมาของชีวิต
พ่อครับ...
ณ วันนี้จดหมายฉบับสุดท้ายของพ่อในวันนั้น
ในห้วงแห่งความท้อแท้และสิ้นพลังใจ ผมมักจะหยิบมันขึ้นมาอ่านอยู่เสมอ
จดหมายฉบับนี้ไม่ใช่เพียงแค่เป็นพลังแรงใจแรงกายของตัวผมเองเท่านั้น
แต่ คือสิ่งที่ช่วยตอกย้ำ ให้ผมไม่ลืมคุณค่าของความเป็นมนุษย์
คุณค่าแห่งความเชื่อ คุณค่าของสิ่งต่าง ๆ ที่ตัวผมได้ทำและก้าวผ่าน
ที่สำคัญ เป็นสิ่งที่ย้ำให้ผมไม่ลืมคุณค่าของเพื่อนมนุษย์ คุณค่าแห่งสังคมที่พวกเราอยู่
อุดมการณ์ แห่ง การสร้างสรรค์สังคม ให้เท่าเทียมหรืออย่างน้อยเพื่อความยุติธรรมสำหรับผู้ที่ด้อยโอกาส
อุดมการณ์ แห่ง การทุ่มเทและเสียสละ เพื่อพี่น้องของเราที่ยากลำบากและกำลังทุกข์ยาก
คำว่า "อุดมการณ์" จะไม่เลือนลางหรือจางหายไปจากชีวิตของลูกผู้ชายคนนี้อย่างแน่นอนครับพ่อ
ลูกชาย
ฉบับสุดท้าย
บ้านนา ป่าดอน
19 ธันวาคม . . ..
ลูกรัก
พ่อจะไม่ขอเอ่ยคำว่า “ เสียใจ ” กับลูกหรอก หากลูกคิดว่าความคิดของลูกถูกต้องแล้ว
พ่อรู้ว่าลูกโตพอที่จะมีความคิด พ่อไม่มีสิทธิ์จะห้ามความคิดของลูกได้ ลูกรัก....ถ้าลูกอยากจากบ้านนาไปตลอดกาล
จากสภาพป่าดงที่ลูกเคยอยู่ ไปสู่ถิ่นที่ลูกต้องการอยู่ตลอดไป . . . สี่ปีที่ลูกเรียนในชั้นมหาวิทยาลัย . . .
สี่ปีที่ลูกสุขสันต์ในเมืองหลวงมันคงทำให้ลูกเปลี่ยนไป พ่อยังจำได้ก่อนที่ลูกจะจากไปเมื่อสี่ปีก่อน
วันสุดท้ายที่ลูกจะจากไปเข้าสู่สังคมเมืองหลวง . . . วันนั้น ลูกนั่งกับพ่อริมนา มองเพื่อนบ้านของเรา
ที่กำลังตรากตรำทำนากลางตะวันจ้าแรง คำพูดของลูกในวันนั้นยังคงฝังลึกอยู่ในดวงใจพ่อ
“พ่อครับ . . . ผมจะกลับมา ผมจะมาอย่างบัณฑิตที่พร้อมจะช่วยเหลือพวกเขา
อีกไม่นานหรอกพ่อ ได้ดรลูกของพ่อคนนี้จะทำให้หมู่บ้านเราเจริญขึ้น ช่วยชีวิตพวกเขาให้สูงขึ้นและยุติธรรมขึ้น”
พ่อหวังมาตลอดสี่ปีว่าสักวันหนึ่ง เจ้าจะทำอย่างที่เจ้าคิดและพูดในวันนั้น
เวลานี้แม้ว่าจดหมายฉบับสุดท้ายของลูกจะทำลายความหวังของพ่อจนเกือบหมดสิ้นก็ตาม
ความคิดของลูกขณะนี้คงจะไม่มีความคิดเมื่อสี่ปีก่อนเหลืออยู่เลย. . . เวลานี้ลูกเรียนสำเร็จแล้ว
ลูกเป็นบัณฑิต แต่ลูกไม่ได้เป็นบัณฑิตของคนยากอย่างที่พ่อหวัง ลูกกำลังตกอยู่ในความฟุ้งเฟ้อของเมืองหลวง . . .
สังคมเมืองหลวงกำลังเชือดเฉือนความคิดอันมีค่าของลูกไป
ลูกเคยได้ยินไหมว่า “ความใฝ่ฝันหาใช่ความเพ้อฝัน” ถูกแล้ว พ่อหวังอยู่เสมอว่าความใฝ่ฝันของลูกต้องมิใช่ความเพ้อฝัน
พ่อลงทุนลงแรงทุกอย่าง หลั่งเหงื่อทุกเม็ดทุกหยดโดยไม่เคยปริปาก ไม่เคยย่อท้อ
เพียงเพื่อหวังว่าจะส่งเสียลูกให้เป็นบัณฑิตและกลับมาพัฒนาบ้านเกิด . . .
ในชีวิตของพ่อ พ่อต้องการเพียงแค่นี้ ต้องการให้ลูกเป็นคนของมวลชนคนยากให้ได้เท่านั้น
จะมีอะไรอีกเล่าที่พ่อต้องการ นอกจาก . . .ลูกของตนสามารถทำประโยชน์แก่สังคมคนยากได้
ลูกเอ๋ย . . พ่อคิดว่าความหวังของพ่อยังไม่หมดสิ้นไป พ่อคิดว่าลูกคงจะทบทวนความคิดของลูกใหม่
จดหมายฉบับนี้จะเป็นฉบับสุดท้ายที่พ่อจะเขียนถึงลูก
ลูกรัก. . .จงจำไว้นะว่า น้ำตาแห่งความเป็นพ่อของพ่อจะไม่ยอมหลั่งรินเด็ดขาด
หากลูกของพ่อทำผิดความมุ่งหวังที่พ่อได้ตั้งไว้ แต่พ่อจะหลั่งมันอย่างเป็นสุขและภาคภูมิใจ
ว่าในสักวันหนึ่งที่ลูกคิดได้และหวนกลับมาสู่บ้านเกิดเพื่อพัฒนาถิ่นที่ลูกเคยรักและหวงแหน
และนั่นคือ สิ่งที่พ่อต้องการ............
รักลูก จากพ่อ
ความเห็น (9)
จองงงงงงงงงงงงงง
มะเดี่ยวพี่กุ้งอ่านเเล้วจะร้องไห้ จดหมายฉบับนี้ พี่กุ้งรู้เเล้วว่ามันทำให้ลูกผู้ชายต้องตัดสินใจ เเต่คิดว่ามะเดี่ยวได้ทำในสิ่งที่พ่อขอเเล้วหละ
สวัสดีคะมะเดียว
ตอนนี้คุณมะเดี่ยวได้ทำตามที่พ่อขอแล้ว
จงภูมิใจเถอะคะ
เดี่ยวคะ ... เป็นอย่างที่พอลล่าคิดไว้... คนๆนี้ ไม่ยอมจะเปลี่ยนอุดมการณ์ของตัวเอง แน่ๆ ตอนนี้ พ่อคงไม่เสียใจแล้ว แต่คงจะดีใจมากเสียด้วยซ้ำ ที่มีลูกชายคนนี้ คนที่ทำเพื่อสังคม โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนและเขาจะไม่ลืมคุณค่าของความเป็นมนุษย์ อย่างแน่นอน!!!
ขอให้ "อุดมการณ์" จงมั่นคง ตลอดไปค่ะ
สวัสดีค่ะ
มะเดี่ยวทำได้และทำได้ดี
พ่อจะต้องภูมิใจในตัวลูกคนนี้แน่นอนค่ะ
- ขอบคุณครับคุณพรหล้า
- บุญพาวาสนาส่งครับ
- สวัสดีครับพี่กุ้ง
- บางสิ่งบางอย่างเมื่อเราเลือกที่จะทำ เลือกที่จะก้าวเดินแล้ว ต้องทำให้ดีที่สุดอย่างที่ลั่นวาจาไว้
- แต่สุดท้ายมันก็คือความสุข ความสุขเกิดขึ้นในใจของเราครับ
- อดบ้าง ลำบากบ้าง ทุกข์บ้าง แต่อย่างน้อย ความสุขก็อยู่กับเราเสมอครับ
- บ้าง บางที
- รักษาสุขภาพครับพี่
- สวัสดีครับพี่ไก่
- ชีวิตคนเรา "เลือกได้" ครับ
- เราทุกคนได้เลือกแล้วครับ
- ขอบคุณครับ