เคือง ระคายเธอ ฉันเจ็บปวด
เย็นยวด กล้ำกลายเธอ ฉันเหน็บหนาว
โศกเศร้า ล่วงล้ำเธอ ฉันปวดร้าว
สุขก้าว ย่างเยือนเธอ ฉันยินดี
ฉัน...ปัดให้ หัวใจเธอ หลุดพ้นทุกข์
ฉัน...เป่าให้ เธอมีสุข เศร้าหลีกหนี
ฉัน...ป้องให้ หัวใจเธอ ห่างโศกี
ฉัน...ปรามให้ ใจเธอมี สุขสดใส...ไม่เลือนราง
แต่ทำไม ฉันกลับเป็นคนทำ ให้เธอช้ำ
แล้วทำไม ฉันกลับเป็นคนทำ ให้เราบาดหมาง
และทำไม ฉันกลับเป็นคนทำ ให้รักเราจืดจาง
สุดท้ายทำไม ฉันกลับเอ่ยอ้าง ว่ารักมากเกินไป
ควรแล้วหละ ที่เธอ จะลงโทษ
ควรแล้วหละ ที่เธอ จะผลักใส
ควรแล้วหละ ที่เธอ จะลาไกล
ควรแล้วหละ ที่หัวใจ โดนลงทัณฑ์
ต่อไปนี้...จะเป็น กวีข้างถนน
ที่รักคน บางคน อย่างสร้างสรรค์
เก็บเกี่ยวรัก เอื้ออาทร ซึ่งกันและกัน
ร่วมสร้างฝัน "รักของเรา" ตลอดไป ......ขอสัญญา
รพี กวีข้างถนน
สวัสดี ครับ คุณ รพี
ถ้าเป็นบทกลอน...ที่ถ่ายทอด อารมณ์ และความรู้สึกจากชีวิต จริง
ผมเป็นกำลังใจ ให้ นะครับ
กำลังใจ...สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด....
ตอบแทนมิตรภาพ ด้วยหัวใจ
สวัสดีค่ะ แวะมาอ่านบทกวีค่ะ
การปล่อยหรือทำให้สิ่งที่ดีๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตหรือหลุดลอยไปนั้น บางครั้งเราไม่สามารถหวนคืนกลับมาเริ่มต้นใหม่ได้
การเก็บไว้ในใจให้ระลึกถึงสิ่งที่ดีงาม บางครั้งก็ทำให้เราดีขึ้น
มิตรภาพเป็นสิ่งที่ดีและมีอยู่ตลอดไปค่ะ
เข้ามาช้าดีกว่าไม่มาใช่มั๊ยคะ ดีใจและขอบคุณที่ได้อ่านบันทึก ถ้าเราหลุดพ้นความเศร้าได้ ชีวิตเราก็จะเดินต่อไปอย่างเข้มแข็งค่ะ จะเป็นกำลังใจให้ตลอดไป นะคะ
บันทึกรักของคนวัยดึกลึกซึ้งจัง
ความรักสดสวยเสมอ
ไม่มีความแตกต่างระหว่างวัย
สังคมรับได้เสมอกับความรักที่รังสรรค์
คุณลีลาวดีครับ
ดีใจที่คุณชอบและขอบคุณที่มาเยือนครับ
รพี
คุณแสงแห่งความดีครับ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้เสมอมา
ขอบคุณที่สุดครับ
รพี
คุณตุ๊กตาครับ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีดี และมิตรไมตรีที่หยิบยื่นให้ครับ
รพี
คุณผู้ไม่เอ่ยนามครับ
ใช่ครับถ้าเราหลุดพ้นความเศร้าได้ เราก็จะดำเนินชีวิตได้อย่างมีความสุขครับ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้มาและจะขอเป็นกำลังใจให้คุณตลอดไป เช่นกันครับ
รพี
ครูคิมครับ
เขียนจากความรู้สึกครับ และดีใจที่ครูชอบด้วยครับ
ขอบคุณที่ให้กำลังใจมาโดยตลอดครับ
รพี
คุณคนเมืองพลครับ
ใช่ครับ ผมก็เช่นกัน ความรักไม่สามารถแยกแยะคำว่ามากกว่าน้อยกว่าได้เลยครับ ไม่ว่าจะเป็นอายุ หรือ ฐานะ ฯลฯ
ขอบคุณและยินดีที่มาเยือนครับ
รพี
คุณ rucha
ดีใจที่คุณชอบครับ
ยินดีที่มาเยือนครับ
รพี
"เย็นยวด กล้ำกลายเธอ ฉันเหน็บหนาว
คุณSila Phu-Chayaครับ
ขอบคุณและยินดีครับที่เข้ามาให้กำลังใจครับ คงมีโอกาสได้รับคำชี้แนะจากท่านอีก ต่อไปเรื่อยๆนะครับ
ขอบคุณครับ
รพี
อ.ขจิตครับ
อย่าทำงานจนลืมเวลานะครับดูแลสุขภาพด้วยครับ
(คำมิ่งซูนได้อ่านรวมเล่มแน่ๆครับ555)
คิดถึงครับ
รพี
"...สุดท้ายทำไม ฉันกลับเอ่ยอ้าง ว่าฉันรักมากเกินไป"
เปรียบเสมือนการปลอบใจตัวเองเลยนะคะ โดนใจมาก ๆ เลยค่ะ
คุณ kiki ครับ
ขอบคุณที่คุณชอบและยินดีที่มาเยือนครับ
รพี
สำหรับคนเขียนกลอนแล้ว...บทกลอนคือสื่อแห่งความรู้สึกอย่างแท้จริง .... ขอบคุณที่เข้าไปทักทายกันนะครับคุณ รพี
สวัสดีครับ รพี กวีข้างถนน แหมใช้ชื่อ กวีข้างถนน แต่บทประพันธ์แต่ละบทเป็นถนนที่โรยด้วยเพชร ไปเยี่ยมคราใด ก็ให้แต่สิ่งดีงามทุกครา อยากให้ไปเยี่ยมบ่อยๆ ซาบซึ้ง ซาบซึ้ง ครับ ขอบพระคุณท่านเป็นอย่างยิ่งครับ ขอให้ท่านสุขภาพแข็งแรง มีความสุขครับ
"พ.ที่สี่ อีกยาวนาน ขอขานไข
คงคู่ไว้ คุณภาพ ที่เปี่ยมล้น
พ.พักผ่อน แต่ยังเป็น ตัวอย่างคน
ปัญญาชน ผู้ปูทาง สร้างความดี "
นายก้ามกุ้งครับ
เป็นอย่างที่คุณว่าจริงๆครับ
ขอบคุณและยินดีที่มาเยือนเช่นกันครับ
รพี
ท่าน(ลุง)ผอ.ประจักษ์ครับ
เขียนตามความรู้สึกที่มีต่อท่านจริงๆครับ
และดีใจที่มีโอกาสได้เขียนให้ครับ
รพี
คิดถึงมาชื่นชมบทกลอนที่ไพเราะลึกซึ้ง ยังติดใจวัยดึก.......แบบผม พ.4 สงสัยวัยรุ่งเช้า.......อิอิ.อิ ถึงจะเศร้าแต่ก็เหมือนหนุ่มขึ้น....5555 ขอบพระคุณ
มอบดอกไม้จากดอยตุงครับ
(ลุง)ผอ.ครับ
ขอบคุณที่มอบดอกไม้ให้ครับ
ดีใจที่ได้รับคำชื่นชมจากท่านมากครับ
กราบขอบคุณครับ
รพี
ฮืม...ความรักมันก็เป็นเช่นนี้แหละนะ ....ก็เราเป็นมนุษย์..ที่ยังคงมี รัก,โลภโกรธ, หลง ....ก็ต้องอยู่กับปัจจุบันให้ได้.... ยังไงแล้วเราก็ขอเป็นกำลังใจให้นะแต่อ๊ะ....ปรกติแล้วเป็นจอมยุทธในเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ แล้วงัยเป็นแบบนี้ไปได้ล๊ะ
คุณหนุ๋ยครับ
ความรักมักเป็นแบบนี้จริงๆ...ขนาดจอมยุทธที่มีวิทยายุทธแก่กล้า เมื่อถึงเวลา ยังต้องกลายเป็นขี้ผึ้งลนไฟเลยครับ...5555
ยินดีที่มาเยือนครับ
รพี
ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ อ่านแล้วมันโดนใจคะ แต่การให้สัณยิง สัญญากับใคร
มั่นใจแล้วหรือว่าทำได้
คุณไร้นามครับ
เป็นอย่างที่คุณว่าครับ ส่วนในความคิดของผม ความสำคัญของการให้คำมั่นสัญญา มันอยู่ที่การกระทำของผู้ให้คำมั่นสัญญานะครับ ว่าจะรักษาสัญญานั้นได้หรือไม่ ผมเขียนไปตามที่ได้พานพบมาครับ
ดีใจที่คุณมาเยือนและขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้ครับ
รพี
อ่านแล้วซึ้งกินใจดีค่ะ
หมวยออกตอนใหม่แล้วนะคะ ตอนที่ 2.4 แล้ว ไม่ทราบอ่านทุกตอนยังคะ มีตั้งแต่ตอนที่ 1,2.2,2.2,2.3,2.4 อ่านแล้วฝากคอมเมนท์ด้วยนะคะว่าอ่านแล้วเป็นไงบ้าง ขอบคุณค่ะ
คุณหมวยบูรินครับ
ดีใจที่คุณชอบครับ แวะไปอ่านแล้ว ขออวยพรให้ประสบความสำเร็จนะครับ
รพี
ย่งอ่านยิ่งเข้าใจความรู้สึกของคนเหงา หนูว่าคุณอาต้องเขียนจากเรื่องจริงแน่ๆเลย ถึงได้ลึกซึ้งขนาดนี้(ขอโทษนะคะแซวเล่น)ต่อไปนี้หนูจะอ่านเรื่องของคุณอารพีประจำเลยค่ะ
คุณนรีครับ
มันเป็นการเขียนจากความรู้สึกจริงๆที่มีให้กับผู้หญิคนหนึ่งงที่อารักครับ
ขอบคุณที่ชอบครับ
รพี
เข้ามาอ่านรอบที่สองแล้ว ครั้งแรกไม่กล้าเม้นท์ แต่ครั้งนี้เข้ามาอวยพรให้คุณกวี ประสบความสำเร็จในความรักนะคะ
สวัสดีค่ะ
ด้วยความชื่นชอบ และชื่นชมค่ะ
คุณปัทมาครับ
ขอบคุณเป็นที่สุดสำหรับคำอวยพรและยินดีที่มาเยือนครับ
รพี
ด้วยรู้ตัวว่าคิดผิดเพราะว่ารัก
จึงประจักษ์ความอาวรณ์และห่วงหา
กลับเป็นเหตุให้ถึงกับเลิกและร้างลา
โอ้อนิจจา ช่างร้างได้ไม่ปราณี
ด้วยแรงใจที่เหลืออยู่จึงมอบให้
เป็นกำลังใจให้ตลอดไม่หน่ายหนี
ถ้าหากว่ามีกลอนเศร้าในดวงใจคุณรพี
ให้เร็วรี่ไปหาสุผู้อาวรณ์
ดีใจ ได้รับ มิตรภาพ
ปลื้มปลาบ เพิ่มเพื่อน กวีศรี
ส่งสาร ถ้อยความ ปราถนาดี
จากมหา- วิทยาลัยชีวี ที่ไม่มีวัน ปิดทำการ
ยินดีที่มาเยือนครับ
รพี
แหะ แหะ อยากจะตอบเป็นกวีบ้าง
จนใจและจนปัญญา
จะถามว่า
เรื่องราวนี้ มาจากชีวิตจริงหรือเปล่าครับ
หนานเกียรติครับ
ก็ทั้งหมดทั้งมวลเป็นความทรงจำที่เกิดขึ้นระหว่างการดำเนินชีวิตครับ แต่งเติมเสริมไปบ้างตามอารมณ์ขณะเขียนครับ
ได้อ่านบทความของคุณแล้ว เรียบง่ายแต่ทำให้เห็นภาพได้ชัดเจนนี่แหละครับบทกวีที่เรียงร้อยจากถ้อยของหัวใจ
ยินดีที่มาเยือนครับ
รพี
แวะมาอ่านคำประพันธ์ร่วมสมัยครับ กินใจดีครับ
คุณโสภณพันธ์ครับ
ขอบคุณและยินดีที่มาเยือนครับ
รพี
คุณรพี...
คุณกิ่งไผ่ใบหลิวครับ
ดีใจที่คุณชอบครับ
ขอบคุณและยินดีที่มาเยือนครับ
รพี
