ไม่อยากท้าวความถึงเรื่องเศร้าเมื่อ 3 ปีก่อน ลูกสาวจอดรถจักรยานยนต์ไว้แล้วหายไป เสียเวลาไปแจ้งความ ถูกสอบสวน นานมากๆ แต่ก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไรเลยจากรถคันนั้น แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไป 3 ปี ก็มีเอกสารจากสำนักงานขนส่งจังหวัด ให้ไปติดต่อเสียภาษีรถจักรยานยนต์คันที่หายไป ด้วยความเสียใจที่เราทำรถหายแล้วยังต้องไปจ่ายภาษีอีก ก็ไปขนส่ง ทางขนส่งบอกให้ไปค้นใบแจ้งความที่โรงพัก ลูกสาวก็ อุตสาห์เสียเวลาไปอีก 1 วัน เพื่อไปค้นใบแจ้งความ ปรากฏว่าพอได้ใบแจ้งความแล้วไปขนส่ง คนเยอะมาก ลูกต้องกลับเชียงใหม่เลยบอกว่ามอบอำนาจไว้ให้แม่ก็แล้วกัน อีกวันก็เลยต้องไปขนส่งเอง ต้องเสียค่าอากรติดใบมอบอำนาจอีกหลายสิบบาท แถมยังต้องโดนบังคับให้จ่ายภาษีอีก ทีแรกโมโหมากว่าทำไมตำรวจกับขนส่งก็เป็นหน่วยงานรัฐบาล เมื่อเราแจ้งความรถหาย เสียเวลากับตำรวจที่โรงพักเป็นวันๆ แถมต้องโดนสอบปากคำอีกตั้งหลายครั้ง ทำไมข้อมูลจากตำรวจจึงไม่ออนไลน์มาที่ขนส่ง ทำให้เราไม่ได้รถคืนยังจะต้องเสียภาษีประจำปีพร้อมค่าปรับอีกเป็นเงินเกือบห้าร้อยบาท โมโหสุดขีด กะจะตะโกนให้สุดเสียงแล้วบอกให้ไปฟ้องเอาละกัน แต่วูบหนึ่งนึกขึ้นมาได้ว่ารัฐบาลเก็บภาษีได้ไม่ตรงตามที่ตั้งเป้าไว้ก็เลยตัดใจ ถือว่าเสียภาษีเพื่อให้รัฐบาลจะได้มีรายได้ก็แล้วกัน จ่ายเสร็จแล้ว เจ้าหน้าที่ขนส่งยังแจกกระดาษเล็กๆมาให้บอกว่าให้ไปรับสมุดทะเบียนรถคืนได้ในวันรุ่งขึ้น ก็เลยถามเขาไปว่า จะให้เสียเวลาอีก 1 วัน ไปรับสมุดทะเบียนที่ไม่มีรถเนี่ยนะ โธ่....เว้ย ! อย่างนี้นี่เองที่เขาเรียก เสียซ้ำเสียซ้อน
ใครไม่อยากเสียแบบนี้ เวลาแจ้งความรถหายแล้ว อย่าลืมไปแจ้งขนส่งด้วยละกัน