คุณตา.....เรา.....ขอโทษ
การเข้าออกโรงพยาบาลดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ปัญหาที่ทำให้คุณตาสุวัฒน์วิตกกังวลเลย เพราะคุณตาวนเวียนแต่อยู่ในโรงพยาบาล ไม่ว่าจะเป็นห้องตรวจโรคข้อ ห้องตรวจโรคหัวใจ และยังมีห้องตรวจอื่นๆอีกตามอาการแต่ละครั้งของคุณตา ไปห้องไหนคุณตาก็คุยกับใครต่อใครด้วยน้ำเสียงอันดังและชัดเจน
และแล้ววันหนึ่งก็ทำให้คุณตาพูดไม่ออก หลัีงจากที่คุณตาถูกวินิจฉัยว่า้เป็นโรคกระเพาะอาหารทะลุ ต้องผ่าตัดด่วน แล้วคุณตาก็ไม่สามารถถอดท่อช่วยหายใจได้
"พ่อสูบบุหรี่จัด.....เหมือนกัีนค่ะ" ละไมลูกสาวให้ข้อมูลกับคุณหมอ
"คงต้องคาท่อและใช้เครื่องช่วยหายใจไปก่อน จนกว่าคุณตาจะหายใจได้เอง" คุณหมอชี้แจงกับลูกๆของคุณตา
ปัญหาของตาไม่เพียงเท่านั้น เพียงแค่หายใจไม่ได้ แต่สัญญานชีพของคุณตาก็ไม่ดีด้วย คลื่นหัวใจคุณตาเต้นผิดปกติ ความดันโลหิตต่ำ คุณหมออายุรแพทย์ ย้ายคุณตาเข้าไอซียู หลังจากที่คุณตาหัวใจหยุดเต้น ทีมหมอและพยาบาลช่วยกันอยู่นาน
พอมาอยู่ไอซียู คุณตาก็อาการดีขึ้น คุณหมอก็ย้ายกลับไปตึกผู้ป่วยเดิม เพราะต้องให้เตียงแก่ผู้ป่วยที่หนักกว่า กลับไปก็ต้องกลับมาอีก
"หากพ่อหัวใจไม่เต้นก็ไม่ต้องช่วยอีกแล้วนะคะ..คุณหมอ" ลูกสาวบอกพยาบาลด้วยอาการตาแดงๆ
"สงสารพ่อ พ่อถูกปั๊มหัวใจอีกแล้ว ปล่อยแกไปตามกรรมเถอะ" ลูกสาวน้ำตาไหล
คุณหมอเจ้าของไข้ตั้งใจว่าจะไม่ย้ายคุณตาออกจากไอซียูอีกแล้ว
คุณตานอนนิ่งไม่ได้สติ ความดันโลหิตต่ำบ้างสูงบ้าง ปัสาสาวะ ออกน้อยบ้าง ออกเยอะบ้าง คุณหมอต้องปรับแผนการรักษาบ่อยครั้ง ยาราคาแพงที่ดีที่สุดในโรงพยาบาลถูกนำมาใช้กับคุณตา พยาบาลช่วยกันนำเตียงลมมาให้คนไข้ เพราะเกรงว่าจะเกิดแผลกดทับ
"คุณหมอ......... คงไม่ไหวแล้วละค่ะ ขอกลับบ้านจะได้ไหม" ลูกสาวคนเดิมต่อรองกับพยาบาล
"รอปาฎิหารย์ค่ะ คุณตาอาจจะกลับมาเป็นปกติก็ได้ ลองดูต่ออีกจะดีกว่าไหม" พยาบาลปลอบลูกสาว
แล้วปาฏิหารย์ก็มีจริง สี่วันผ่านไป คุณตาเริ่มลืมตาได้เอง ยกมือทักทายลูกๆเมื่อมาเยี่ยม ขยับตัวเองได้ หัวใจเิ่ริ่มต้นเป็นปกติ ปัสาสาวะออกปกติ
"คุณตาดีขึ้นแล้ว หมอจะลอง ค่อยๆเอาเครื่องช่วยหา่ยใจออกให้คุณตา" คุณหมอผู้่ดูแลบอกกับลูกสาว
"แล้วแต่คุณหมอจะช่วยค่ะ แต่ขออยู่ที่นี่นะคะ ไม่ออกไปข้างนอกอีกแล้ว" ลูกสาวขอร้อง
คุณตาก็ยังหายใจเองไม่ได้ หมอขออนุญาต ญาติ ทำการเจาะคอให้คนไข้ เพื่อให้ขับเสมหะได้ดี เพราะใส่ท่ออยู่นานแล้ว ญาติยอมตามคุณหมอทุกอย่าง
หลายวันกว่าที่คุณตาจะหายใจได้เอง และไม่ต้องอาศัยเครื่องช่วยหายใจ มีเพียงอ๊อกซิืเจนปริืมาณต่ำที่จะช่วยให้คุณตาสบาย
"หากผลเลือดและอาการคุณตาดีแล้ว หมอจะเปลี่ยนท่อเหล็กให้ แล้วก็คงกลับบ้านได้" คุณหมอบอกลูกสาว ขณะที่มาเยี่ยม
"กลับบ้านต้องทำอย่างไร หนูทำอะไรไม่เป็นนะ" ลูกสาวบอกกับหัวหน้าตึุก
"ไม่ต้องกังวลจ๊ะ เราจะบอกและฝึกให้น้องดูแลคนไข้ก่อนกลับบ้าน" พยาบาลบอกกับลูกสาว
"ที่นอนลม ราคาเท่าไรคะ" ลูกสาวถามต่อ
"ห้าพันกว่าบาท แต่น้องทำเองก็ได้นะ เย็บฟูกแล้วเอาลูกโป่งเป่าลม ยัดเข้าไปแทนนุ่น ถามคนทำที่นอนว่าราคาจะประมาณเท่าไรค่ะ" หมู่บ้านที่เราอยู่กัน เป็นหมู่บ้านทำฟูก(ที่นอน)ด้วยนุ่น
อาการคุณตาดีขึ้นเรื่อยๆ นักกายภาพบำบัดบอกกับเราพยาบาลว่า คุณตาน่าจะฝึกเดินได้แล้ว พรุ่งนี้จะลองฝึกเดิน "พี่ช่วยหนูด้วยนะ ฝึกกันข้างเตียงเนี่ย..ละ" นักกายภาพบำบัดบอก
"พี่ก็จะฝึกญาติ ดูแล เรื่อง ท่อเจาะคอ การดูดเสมหะ" พยาบาลบอกต่อ
เช้าวันรุ่งขึ้น วันนี้ดูสงบเงียบบอกไม่ถูก ญาติที่หน้าตึกมีน้อยไม่เหมือนทุกวัน เตียงของคุณตาสุวัฒน์เปลี่ยนเป็นคนไข้คนใหม่ที่นอนนิ่งภายใต้เครื่องช่วยหายใจ
"คุณตาสุวัฒน์ ไปไหนแล้ว" ฉันถามน้องเวรดึก
"กลับบ้านแล้วค่ะ" น้องพยาบาลตอบ
"กลับได้ไง เตรียมผู้ป่วยยังไม่พร้อมเลย" ฉันเริ่มกังวลใจ
"เตียงไม่มีค่ะ คุณหมอเห็นว่าบ้านอยู่ใกล้โรงพยาบาล ไปมาสะดวก หากเป็นอะไร รถโรงพยาบาลไปรับก็ได้"
ฉันโทรถามญาติดูน้ำเสียงกังวลไม่น้อย "เดี๋ยว...พี่จะฝาก แผนกเยี่ยมไปดูให้นะ พี่ยังออกไปหาไม่ได้ตอนนี้" ฉันบอกญาติไป เพื่อให้กำลังใจ
เราได้รับการ feed back จาก home health care ว่าไม่ได้วางแผนจำหน่าย ไม่พร้อมในการให้คนไข้กลับ
เรายอมรับโดยดุษฎี เราแนะนำ ให้คนไข้มาทำกายภาพที่โรงพยาบาล ก็บอกว่าไม่สะดวก ญาตินำคนไข้กลับมาโรงพยา่บาล แม้...จะถูกฝึกการดูแลให้แล้ว.......ขอเข้านอนรักษาในไอซียูเหมือนเคย.......แต่เราก็ไม่มีเตียงว่างพอ......
คุณตา.......เรา...ขอโทษ... ที่เตรียมคุณตาไม่พร้อมกับการกลับไปอยู่บ้านอย่างมีคุณภาพ เตรียมญาติญาติให้มีความมั่นใจในการดูแลช่วยเหลือและไม่เป็นภาระ
คุณตา....จะเป็๋นบทเรียนให้เรา.........ไม่หลุดเรื่องของการวางแผนจำหน่ายคนไข้ เราขอคุณตา เป็นครูให้เรา.......ขอบคุณคุณตาค่ะ.........
"ฉันเอง"
บันทึกจากข้างเตียงไอซียู
ความเห็น (4)
- มาให้กำลังใจค่ะ
- หายไวไวค่ะ
เป็นพยาบาลนี่ งานเยอะจริงๆเลย มาให้กำลังใจค่ะ
สวัสดีค่ะ
ไม่เป็นไรค่ะ ยอมรับและปรับปรุง ให้กำลังใจค่ะ
ไม่เป็นไรค่ะ จะเป็นกำลังใจให้ค่ะ