มากกว่าคำว่า "บ้าน"
นับตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาและใช้ชีวิตการทำงานในรั้วสีขาวแห่งนี้......ที่ที่มีชื่อว่า โรงพยาบาลรามัน นับเวลานานกว่า 17 ปี ดูมันรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อแต่สิ่งที่ได้รับประสบการณ์มันมากยิ่งกว่า
ความรู้สึกของฉันวันนั้น... ยังจำได้ดีและติดตาฉันจนถึงทุกวันนี้ เป็นเหมือนบ้านหลังเล็ก ๆ เพียงหลังเดียว ตั้งอยู่บนเนินเขาที่รายล้อมไปด้วยป่า มองไปทางไหนก็เจอต้นไม้ปกคลุมไปหมด จะเดินทางไปไหน ก็มีเพียงรถประจำทางคันสีแดงร้ายๆซึ่งมีสภาพไม่ต่างจากซากรถสักเท่าไหร่ นานๆถึงจะผ่านมาสักคัน...นั่นคือความรู้สึกตอนนั้น ราวกับว่า ทำไมอำเภอรามัน มันช่างไกลเสียเหลือเกิน บางครั้ง นั่งไป หลับไป เลยโรงพยาบาลไปก็มี จนเด็กกระเป๋ารถ ต้องมาปลุกฉันอยู่เรื่อย “ บอมอ...บอมอ...ถึงแล้ว...” ช่างน่าอายมาก ๆ
บ้านหลังนี้ เดิมมีเพียงผู้คนไม่กี่ชีวิตที่ได้มาอยู่ร่วมกัน ทุกคนเปรียบเสมือนพี่-น้องมีความรักและความอบอุ่นให้แก่กันและกัน กินข้าวหม้อเดียวกันมีพ่อและแม่คนเดียวกัน ที่เข้าอกเข้าใจลูกๆ ทุกคน ...ยามทำงานเราต่างขยันขันแข็ง ช่วยกันทำงานอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ยามเที่ยว...เราเที่ยวกันอย่างสนุกสนานหลุดโลก ยามกิน...เรากินกันอย่างอิ่มหนำสำราญไม่เคยอด ความรูสึกดี ดี.....ไม่เคยลืมเลือน นึกถึงทีไร สุขใจทุกที
ปัจจุบันบ้านหลังนี้มันเปลี่ยนแปลงไปมาก บ้านหลังนี้ใหญ่โตขึ้น มันกลายเป็นบ้านหลังใหญ่ที่มีผู้คนเข้ามาอาศัยอยู่นับร้อยมากหน้าหลายตา แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลง นั่น...ก็คือ มีพ่อและแม่คนเดิม ที่ยังคงเข้าใจและสามารถดูแลผู้คนที่เข้ามาอยู่ที่นี่อย่างไม่บกพร่อง ทุกคนยังคง ได้รับการเป็นอยู่ที่ดี การกิน การเที่ยว การทำงานที่เป็นหนึ่งเดียว เช่นเดิม ฉันขอยอมรับจริง ๆ กับ ***ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันของคนที่นี่*** จึงทำให้บ้านหลังนี้ พบกับความสำเร็จทุกๆเรื่อง มีทั้งเกียรติยศ ถ้วยรางวัลต่างๆมากมาย จนต้องขยายตู้สำหรับเก็บถ้วยรางวัล และทุกคนในบ้านหลังนี้ก็ได้รับความสุขกันถ้วนหน้า ไม่มีการทะเลาะเบาะแว้ง รักกันฉันท์พี่ ฉันท์น้อง จริงๆ ช่างเป็นบ้านที่น่าอยู่เสียจริง ๆ หากจะเปรียบเสมือนความรู้สึกของผู้เป็นพ่อและแม่ มันก็คงมีความภาคภูมิใจมาก ในการเลี้ยงลูกทุกคนที่เข้าใจกัน สามัคคีกันด้วยใจจริงไม่มีการเสแสร้ง หรือหลอกกันแน่นอน
ฉันเป็นพยาบาลตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งซึ่งเริ่มต้น ตั้งแต่พยาบาลเทคนิค เงินเดือนตอนนั้น เริ่มต้นเพียง 3,210 บาทเท่านั้นเอง เข้ามาทำงาน การอยู่ทั้งเวร จะควบบ่าย-ดึกไม่มีค่าตอบแทนใดๆ แต่พวกเราก็ทำงานกันอย่างเข้มแข็งขะมักเขม้น เหนื่อยแค่ไหนเราก็ทน แถมเวลาอยู่เวรก็อยู่ทั้งโรงพยาบาลเลย ทั้งห้องฉุกเฉิน ห้องคลอด ตึกผู้ป่วยใน รวมกันหมด (ก็อยู่ตึกเดียวเล็กๆ) หากเวรวันไหนยุ่งทุกห้องก็เอากันไม่ทันเหมือนกัน คนไข้ที่นี่...ก็น่ารักตั้งแต่นานนมแล้วหล่ะ คนไข้เยอะมาตลอดทั้งคนไข้ที่อยู่อำเภอใกล้ๆ รวมถึงที่มาจากต่างจังหวัดด้วย เพราะพวกเขาศรัทธาและยอมรับการรักษาของที่นี้จนเป็นที่เล่าขานกัน ปากต่อปาก จนทำให้โรงพยาบาลรามันแห่งนี้ ล้นไปด้วยคนไข้อย่างไม่ขาดสาย เหตุผลนี้ก็อาจจะนับได้ว่าเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ต้องขยายโรงพยาบาลแห่งนี้ให้ใหญ่โต เพื่อรองรับผู้คนที่ต้องการมารับการรักษามากขึ้น
ถึงแม้ว่าโรงพยาบาลจะขยายใหญ่โตสักเพียงใด แต่ก็ไม่อาจทำให้ความมุ่งมั่นของ... ผู้นำองค์กรแห่งนี้ลดน้อยถอยลงเลย ท่านมีแต่ความมุ่งมั่นที่จะนำองค์กรแห่งนี้ไปสู่ความสำเร็จ ถึงแม้ว่ามันจะเหนื่อยเพียงใดก็ตามถึงแม้จะมีอุปสรรคบ้างในบางครั้ง แต่ท่านก็ยังไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ ท่านมีกำลังใจในการที่จะต่อสู้ เพื่อนำองค์กรแห่งนี้สู่ความเข้มแข็งและความสำเร็จในทุกๆเรื่อง ฉันขอเป็นกำลังใจในการทำงานของทุกคน และฉันอยากให้ทุกคนคิดเสียว่า ***เราเหนื่อยเพียงแค่นี้ แต่ผู้นำของเราย่อมเหนื่อยกว่าเราเป็นไหน ๆ *****และขอให้ทุกคนมีกำลังใจในการทำงานต่อไป
ปัจจุบัน...ฉันในตำแหน่งพยาบาลวิชาชีพที่ได้รับการสนับสนุนจากผู้นำองค์กรที่เล็งเห็นถึงความก้าวหน้าและส่งเสริมในคนในองค์กรแห่งนี้ ให้มีความก้าวหน้าในอาชีพ หลังจากกลับมาก็ได้เห็นความเจริญรุดหน้าไปอย่างมาก แม้แต่หน่วยงานก็ได้รับการปรับปรุงให้น่าอยู่กว่าเดิม สวัสดิการก็มีมากขึ้น จนทำให้ฉันมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่าเดิมมากเลย ฉันจะไม่มีวันลืมเลย ว่า...สิ่งที่ฉันได้มาจนถึงทุกวันนี้ ฉันได้มาจากไหน จากองค์กรที่ดี และมุ่งมั่น ให้ทุกคนได้รับสิ่งที่ดี ๆ เช่นเดียวกับฉันและผู้ป่วยที่ได้รับแต่สิ่งที่ดีๆ มีแพทย์ที่เข้าใจและดูแลพวกเขาจนหายจากโรคได้ มีพยาบาลทุกหน่วยงานที่เข้าใจและเอาอกเอาใจจนทำให้พวกเขาพึงพอใจ บางครั้งกลับไป แล้วยังต้องกลับมาเยี่ยมพยาบาล โดยมีของติดไม้ติดมือมาฝากอย่างไม่ขาดสาย ในฐานะที่ฉันเป็นพยาบาลฉันรู้สึกภูมิใจ ถึงแม้ว่ามันจะเหน็ดเหนื่อยเพียงใดแต่กำลังใจไม่เคยจางหาย
ความเห็น (5)
หากได้มาอยู่รามันคงมีความรู้สึกนี้อีกหลายๆคนนี่แหละพันธ์รามัน
สวัสดีค่ะ ..คุณรุ่ง
ชาวรามันยินดีต้อนรับ และขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมพวกเรา
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ
เปนกำลังใจให้ชาวรพ.รามันนะคะ อ่านแล้วรู้สึกดี มีพลังค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ...คุณpaula..ที่ปรึกษาตัวน้อย
ขอบคุณมากมากค่ะ..ที่ส่งกำลังใจมาให้ชาวรามันมาตลอด
ขอบคุณค่ะ
ครั้งหนึ่ง ผมเคยศึกษาดูงาน 5ส. ที่ รพ. เขมราฐ อุบลราชธานี จำได้ว่าประมาณ ปี2539 และพบว่าในวาระเดียวกันนั้นมีพี่น้องจากรามันไปศึกษาดูงานด้วย จนวันนี้ได้อ่านเริ่องราวข้างบน ขอชื่นชมกับพี่น้องชาวรามันที่มุ่งมั่น ยืนหยัดในความดีและพัฒนาอย่างต่อเนื่อง ขอร่วมเป็นกำลังใจให้ทุกท่านครับ ...โรงพยาบาลวังหิน ศรีสะเกษ...