สักกี่คนมองก้อนหินว่าเป็นเพชร ดุจได้เด็ดดอกขมบ่มยาหอม
แรกปรากฎไร้ค่าน่าดมดอม แสนซอมซ่อมอมแมมไร้ราคา
ต่อเมื่อมองลึกลงไปในก้อนหิน จักได้กลิ่นวานิลลายารักษา
สักกี่คนจักเข้าใจภาพมายา เห็นกับตายังไม่แท้แน่จริง
ผู้หยั่งรู้รู้ลึกฝึกฝน ฝึกตนจนเชี่ยวชาญรู้นิ่ง
เห็นค่าแท้กระแสไหลในสิ่ง กิ่งเพชรพรากจากหินเพชรมณี
โดยทั่วไปไม่เข้าใจแก่นสาร วิธีการสภาพการณ์พาลหลีกหนี
ดูว่าแย่ดูว่าเลวก็มีดี ประโยชน์มีกี่คนเห็นเป็นปราชญ์เอย
.....ลองคิดมองดูให้ดีสักหน่อย แล้วค่อยบอกลาจากกันไป........
ไม่มีความเห็น