เรื่องที่ (๓๙) หมาผู้ใจดี
นานมาแล้ว มีหมาผู้ใจดีตัวหนึ่ง อาศัยบ้านแห่งหนึ่ง ทุกวันผู้เลี้ยงมันจะนำนมมาให้ดื่ม ๑ ชามใหม่
อยู่มาวันหนึ่งมีแมวผอมโซ ซัดเซเข้ามาในบ้าน เห็นนมชามโต อยู่หน้าหมาผู้ใจดี ถึงแม้ว่าหิวและยากจะกินเพียงใดก็ไม่กล้ากิน ได้แต่นั่งแอบมอง
วันต่อมา เจ้าแมวทำใจกล้า ลองแอบเข้าไปลิ้มชิมเลียนิดหนึ่ง เจ้าหมาผู้ใจดีก็ไม่ว่าอะไร
วันต่อมา เจ้าแมวใจกล้า จึงเข้าไปดื่มกินอึกใหญ่ เจ้าหมาผู้อารีก็ไม่ได้ว่าอะไร และหมาก็ได้กินนมน้อยลง
และวันต่อ ๆ มา เจ้าแมวเริ่มได้ใจ ก็ดื่มกินเป็นการใหญ่ และในที่สุดก็เข้าครอบครองเป็นเจ้าของนมชามนั้นในทุกทุกวัน หมาผู้อารีก็ซูบผอมลง ซูบผอมลง และตายไปในที่สุด
บันทึกหลังเรื่องเล่า
คุณครูครับ
ครูที่ไม่โกรธ เป็นคนเก่ง
ครูที่โกรธไม่เป็น เป็นคนโง่
ความจริงแล้ว เมื่อเราเป็นคนครู เราไม่ควรจะโกรธเด็กหรอกครับ เราควรที่จะตำหนิและติเตียนโกรธตัวเอง ในการอบรมสั่งสอนของเรา แต่ในบางกรณีถ้าครูโกรธไม่เป็น ครูจะเป็นคนโง่ครับ และสุดท้ายครูจะตาย เหมือนกับหมาผู้อารี ดังนั้นไม่โกรธได้ จะเป็นคนเก่ง แต่ถ้าโกรธไม่เป็น โง่สิครับ
เมฆที่ดวงอาทิตย์สร้างขึ้นนั้น ทำให้ดวงอาทิตย์มืดลง
จงพยายามระงับความโกรธอย่าให้เกิดขึ้นได้เลย ถ้าระงับไม่ไหวจะต้องโกรธจริง ๆ ก็ขอให้อยู่แต่ในใจ อย่าได้ปรากฏทางสีหน้า ท่าทางหรือวาจา เพราะถ้าแสดงออกมาจนปรากฎชัดก็เป็นการประจานหรือโฆษณาความชั่วของเราเอง