หลังจากที่ได้ไปอ่านบันทึกของพี่แดง..."พลังใจพลังชีวิต"
ก่อให้เกิดแรงบันดาลใจในการหันมาทบทวนตนเอง ต่อทัศนะแห่งการงาน
ชีวิตของข้าพเจ้าเป็นพยาบาลที่ไม่ได้ให้การดูแลผู้ป่วยโดยตรงเท่าใดนัก แต่เมื่อไรที่ได้สัมผัสต่อผู้คนข้าพเจ้าไม่ที่จะละเลยต่อการเยียวยา นั่นอาจเป็นเพราะเรื่องนี้ถูกฝังในรากเหง้าแห่งจิตใจ
เจตนาแห่งการก้าวออกมาสู่กระบวนการทำงาน ที่ให้หลุดพ้นออกจากทัศนะอันเห็นแก่ตัวที่เพียงแสวงหาชื่อเสียง ด้วยการที่ก้าวกระโดดไปมุ่งเน้นเพียงความเจริญในหน้าที่การงาน แต่ข้าพเจ้าเลือกที่จะดำรงอยู่บนพื้นที่เล็กๆ แห่งบ้านเกิด และอาสา...ร่วมขับเคลื่อนในการพัฒนาศักยภาพแห่งภายในของผู้คนคนหน้างานตัวเล็ก ยิ่งโดยเฉพาะในแวดวงสาธารณสุข ไม่แยกว่าใครคือ ใคร...ไม่ว่าอยู่ในตำแหน่งใดใด ข้าพเจ้ายึดถือแต่เพียงว่า "บุคคลที่อยู่เบื้องหน้าข้าพเจ้านั้น คือ เพื่อนมนุษย์ ผู้ร่วมเกิด แก่ เจ็บ ตาย" ที่สิ่งใดที่ข้าพเจ้าช่วยเหลือสิ่งใดได้ ข้าพเจ้าไม่รีรอ...
เมื่อวาน...อ.แต้มถามข้าพเจ้าว่า ไปขับเคลื่อนเพื่อคนหน้างานแถวภาคใต้ โดยเฉพาะสี่จังหวัดชายแดนภาคใต้...ข้าพเจ้าจะไปไหม...
ข้าพเจ้าตอบอย่างไม่ลังเลย... ว่าไป
แบบไม่ต้องคิดหรือไตร่ตรอง...ในความคิดความเชื่อของข้าพเจ้า ไม่ว่าพื้นที่ใดใด ต่างมีความปลอดภัยได้เท่าเทียมไม่มากน้อยภายใต้เงื่อนไขของดวงตะวันและท้องฟ้าอันงดงาม และจักรวาลที่ยิ่งใหญ่นี้ ไม่มีอะไรที่ใจแห่งความมุ่งมั่นนี้จะหยุดทำงาน
อะไร...ทำให้เป็นเช่นนั้น...
ข้าพเจ้าไม่อยากที่จะค้นหาเหตุผล เพียงแต่ข้าพเจ้านิ่งฟังเสียงแห่งภายในของตัวเอง ที่ให้ขยันและตั้งใจต่อการดำรงชีวิต ไม่ว่าการดำรงนั้นจะสุขหรือทุกข์ก็ขอให้ตั้งใจดำรงอยู่ในหน้าที่ อันเป็นหน้าที่เดียว คือ หน้าที่ของความเป็นผู้ที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์นี้เท่านั้น
นี่คือ ... หน้าที่ที่ยิ่งใหญ่...ในความรู้สึก นึกคิด ของข้าพเจ้า
ขอบคุณบันทึกพี่แดง...ที่ทำให้ข้าพเจ้าตกผลึกแห่งใจในเรื่องนี้ยิ่งขึ้น
พี่แดงเป็นพยาบาลที่ทำงานและให้การพยาบาล ดูแล และเยียวยาผู้ป่วยมะเร็ง...และที่สำคัญผู้ป่วยเหล่านั้น คือ เด็กตัวน้อยๆ...ทุกๆ วันแห่งการงาน ไม่ว่าเช้า บ่าย ดึก...ไม่เคยหยุดหรือละเว้นที่จะตั้งใจให้การเยียวยาหนูน้อยเพื่อเฝ้ารอการเติบโตของพวกเขาให้ผ่านพ้นแห่งสภาวะความทุกขเวทนาแห่งกาย และใจให้ผ่านพ้นไปได้ในแต่ละวินาที
แววตาเด็กๆ...ที่ใส ...
บางคราก็หมองเศร้าเพราะทนต่อภาวะคุกคามแห่งการเจ็บปวดนั้นไม่ไหว...
ผู้ที่อยู่เคียงข้างหนูน้อยเหล่านั้น นอกจาก...พ่อแม่..แล้วยังมีพยาบาลอีกหลายๆท่านที่ตั้งใจทำงาน อันเป็นการงานแห่งความกรุณา...
หลายครั้งที่ข้าพเจ้าแวะเวียนไปอ่านวิถีแห่งการงานของคนหน้างานต่าง ๆ หลายๆ ท่าน ยิ่งทำให้เกิดเป็นความมุมานะต่อการขัดเกลาจิตใจตนเอง เพราะเมื่อใดสภาวะแห่งการขัดเกลาดวงจิตนี้ยิ่งกระจ่างมากพลังแห่งการเติมเต็มและกำลังใจต่อผู้คนคนหน้างานจะยิ่งมีมากเท่าแห่งการสัมผัสกันได้...