วางลง....ก็เป็นสุข
...เช้าของวันวาน ฉันตื่นรับอรุณรุ่งด้วยความรู้สึกนึกคิดของผู้มีความหวัง มีพลัง ของคนคนหนึ่งซึ่งใช้ชีวิตเรียบง่ายสบายๆ แม้ชีวิตจะเผชิญกับความทุกข์ทั้งทางกาย ทางใจ แม้จะรู้สึกเหนื่อย เหนื่อยมากกับความรับผิดชอบ พอฉันได้ยินคำพูดของผู้ป่วยในตึกด้วยคำ-บางคำว่า "ผมขอบคุณมากครับหมอที่ให้กำลังใจผม และช่วยดูแลผม" ...มันเป็นเสียงของความหมายเตือนความทรงจำ มิให้อ่อนล้าและมีเรี่ยวแรงพอที่จะต่อสู้กับสภาพการณ์ที่เป็นอยู่ในปัจจุบันกับปัญหาภารกิจวันต่อวันของฉัน....
ซึ่ง มันก็มีส่วนช่วยชีวิตอีกหลายหลายชีวิตให้หล่อเลี้ยงชีวิตใหม่ที่มีคุณค่าทางจิตวิญญาณของพวกเขาให้มีความสบายใจและมีชีวิตใหม่บนปัญหาทางกาย ปัญหาทางใจในโรคเรื้อรังในกลุ่มผู้ป่วยผู้ติดเชื้อที่ไม่อยากกลับบ้าน เพราะโดดเดี่ยวไม่มีใครดูแล จะว่าไปแล้วเพียงแค่เรารับฟังเขา ระบายปัญหา ผ่อนคลายระบายความรู้สึก และช่วยให้เขาปรับให้เห็นถึงคุณค่าของเขา เสริมสร้างให้เขามีความสุขทั้งทางกายและทางใจเขาก้อรู้สึกตนเองมีคุณค่าพอสำหรับลมหายใจสุดท้ายของวันพรุ่งนี้
แม้ว่าทุก ๆ วันของฉันจะพยายามคิดดี ทำดีเพื่อตอบแทนบุญคุณแผ่นดินอยู่ทุกลมหายใจ แต่ฉันก้อยังจดจำ ความรู้สึกที่ฉันนำตาไหล.... ความรู้สึกตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออก นำตาฉันเอ่อล้นคลอ......ตา ตัวฉันเย็นเฉียบ หูอื้อ ในความรู้สึกนึกคิดของฉันรู้สึกว่า โลกนี้มันช่างหนักเหลือเกิน บ่าทั้งสองของฉันแบกโลกทั้งโลก สีของสายตาฉันที่มองออกไปมันยากที่จะบรรยาย มันถูกกำกับจากการตัดแบ่งโลกเป็นช่วง ๆ โลกที่มองด้วยสายตาออกเป็นสีเป็นช่วงๆ มันช่างหนักมาก ไหนจะปัญหาของระบบงานทั้งทางด้านประสานงานด้านหัวหน้าในลำดับสายงานและระดับในหน่วยงานที่ต้องดูแลลูกน้องในสายงานทุกๆรูปแบบ ทั้งด้านขวัญและกำลังใจ ทุกข์ สุข ในด้านจิตใจ ครอบครัว แม้ว่าในช่วงเวลาของการตั้งรับผู้ป่วยติดเชื้อ H1N1 บนพื้นฐานขององค์ความรู้และความหวาดหวั่นลึกๆในหัวใจ ที่ในหน่วยงานของเรามีน้องพยาบาลซึ่งกำลังตั้งครรภ์ที่พวกเราน้องพี่ตึกผู้ป่วยในต่งก้อต่างดูแลกันเป็นอย่างดี
เพียงแค่เสี้ยวเวลา เพียงเสี้ยววินาทีเป็นนาที จากนาทีเป็นชั่วโมง โลกนี้ช่างว้าวุ่นสับสนอ่อนไหว แต่ถ้าทุกๆคนจำนวนมากคิดอย่างนี้ก้อคงถูกครอบงำด้วยความทุกข์ ซึ่งฉันเพิ่งคิดถึงความทรงจำครั้งหนึ่งที่ฉันเคยมีพฤติกรรมที่บ้ากับการทำงานไม่ปล่อยวางอำไรสักอย่าง ฉันได้คิดก็เมื่อฉันหายจากการล้มป่วย ทำงานมาก พักผ่อนน้อย โดยไม่ได้คิดว่ากลางวันเขามีไว้ให้ทำงาน กลางคืนเขามีให้พักผ่อน ปล่อยวางทุกๆสิ่งทุกๆอย่างเสียบ้าง มันเป็นความทรงจำของคำสอนของท่านพระครูไพโรจน์ผู้ซึ่งพวกเราในอำเภอสองนับถือ ฉันมักไปถวายภัตตาหารและรับพระธรรมคำสอนเสมอ ทุกๆวันพระและทุกครั้งที่ฉันมีทุกข์ในใจ คุณค่าและความทรงจำในคำสอนของท่านพระครู ฉันได้สติ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ผ่อนลมหายใจออกยาวๆ ผ่อนคลาย สบาย เรียกสมาธิ สติให้สงบนิ่ง เยียวยาชีวิตจิตใจของฉันคิดเอาเองว่าบอบช้ำ แท้ที่จริงในโลกของความเป็นจริงแล้ว เพียงแค่ฉันปล่อยวางอะไร อะไร ลง เท่านั้นฉันก้อเป็นสุข บ่าของฉันทีแบกโลกเอาไว้มันก็เบาและชีวิตมันก้อมีความหมาย มีคุณค่าควรกับลมหายใจของวันพรุ่งนี้ เพื่อกการดูแลผู้ป่วยในตึกผู้ป่วยในต่อไป
ซึ่งมันก้อคือการเปลี่ยนแปลงความคิด ความเข้าใจ ความเข้าใจ ความสัมพันธ์ ระหว่างเหตุผล สมองกับอารมณ์ใหม่ เพียงแค่เราวางลง...ก้อเป็นสุข.....
ความเห็น (10)
เป็นกำลังใจให้นะคะ....
หนทางข้างหน้า..อาจมีทั้งถนนลาดยาง..ดินลูกรังหรือดินโคลน.. แต่ถ้าเราเรียนรู้ที่จะไปถึงจุดหมาย โดยใช้ เวลาน้อยที่สุด..เปรอะเปื้อนน้อยที่สุด มันก้อคงคุ้มกับความสำเร็จที่รออยู่ข้างหน้า สู้ สู้ จ้ะ../ juey ER
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ.....ขอให้คิดว่า อุปสรรคที่อยู่ขวางหน้าเรา ก็คือ ครู ที่ทำให้เราต้องสู้ ...และสอนให้เราต้องฝ่าฟันไปให้ได้.....จาก เพื่อนข้าง ๆ
ดีใจที่กำลังใจของพี่ยังมีเต็มเปี่ยม ถ้าวันใดเหนื่อยล้า ถอยมานิดแล้วจะเดินได้อีกไกลนะคะ ยังมีน้องในการดูแลอีกหลายคน สู้ๆ สู้ๆ นะคะ / พัชรินทร์
นคร โรงพยาบาลพะโต๊ะ อ.พะโต๊ะ จ.ชุมพร
ให้กำลังใจนะ สู้ๆๆๆๆๆๆ...ต่อไป เพื่อเพื่อนมนุษย์นะครับ
กับบางเรื่อง บางอย่างที่ยังจัดการไม่ได้ หากว่าเราปล่อยวางชั่วขณะแล้วหวนนึกถึงสิ่งดีงามที่ได้ทำ ก็จะช่วยให้มีพลังที่จะจัดการกับเรื่องเดิมที่คิดว่ายากๆได้โดยง่าย..ขอเป็นกำลังใจให้ก้าวผ่านบทเรียนต่างๆที่จะทดสอบเพื่อให้เราเข้มแข็งและสามารถจัดการปัญหาต่างๆที่อาจยากว่าที่ผ่านมาเสมือนได้รับวัคซีนที่เพิ่มภูมิคุ้มกันให้กับเรานั่นเอง /พี่ต๊ะ
เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆๆๆๆๆทุกอย่างมีหนทางออก ให้รางวัลกับชีวิตบ้าง รักษาสุขภาพด้วยรักและห่วงใยเสมอ/สุวรรณี OPD
คำว่าเวลาเป็นเงินเป็นทองก็ใช้ได้กับกรณีนี้ เวลานี้คนส่วนส่วนมักจะเอาเงินในอนาคตมาใช้ ดังนั้นเวลาหาเงินได้ก็ต้องหาเงินคืนเขา เวลาก็เช่นกัน วันหนึ่งมี 24 ชั่วโมง ถ้าเราใช้เวลาเกินเช่นทำงานข้ามวันข้ามคืนพักผ่อนไม่เพียงพอลงท้ายก็อาจเจ็บป่วยต้องพักงานชดใช้เวลาที่เอาเวลาล่วงหน้ามาใช้ ก็ขอให้ทุกคนรักษาสุขภาพ พักผ่อนให้เพียงพอ /ลุงหมอ
อาจารย์แม่
อาจารย์แม่ขอเป็นกำลังใจให้ ขอให้เดินทางสายกลางขอให้รักษาสุขภาพของตัวเองบ้างในชิวตเรานี้ให้แบ่งเป็นสามส่วนคือ เรื่องงาน เรื่องครอบครัวท้ายสุดคือเรื่องสุขภาพของตัวเราเองต้องให้ความสำคัญเท่าๆกันเราถึงจะอยู่กับมันได้อย่างมีความสุข /อาจารย์แม่
ชื่นชมค่ะ / ประนอม เขียนโพธิ์