“กำลังใจจากหมอยา”

ท่ามกลางบรรยากาศอันแสนสงบของเช้าวันเสาร์  วันหยุดของคนส่วนใหญ่  แต่สำหรับเราแล้วมันเป็นช่วงเวลาของการปฏิบัติงานกับการอยู่เวรนอกเวลาราชการ  เสียงเพลงชาติแว่วมาแต่ไกล  พร้อมกับการเดินทางมาถึงห้องยาพอดี  ลงมือทำงานด้วยจิตใจที่เบิกบาน  พร้อมให้บริการเต็มที่  เมื่อทำงานบริการผู้ป่วยนอกได้สักพัก  แบ่งเวลาเข้าไปซักประวัติยาเดิมของคนไข้ที่ตึกผู้ป่วยใน  หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจในส่วนนี้  ได้รับรายงานจากพยาบาลให้สอนคนไข้เตียง  11  พ่นยา  ไม่รอช้ากลับมาเตรียมอุปกรณ์ในการสอนพ่นยาครบชุด  เมื่ออุปกรณ์  ความรู้และความมั่นใจถูกเตรียมพร้อม  เดินกลับเข้าไปในตึกผู้ป่วยในอีกครั้ง  มุ่งตรงไปที่เตียง  11  ทันที  เมื่อถึงเตียงผู้ป่วย  พบชายชรานั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าวิตกกังวล  ฉันจำได้ว่าชายคนนี้เป็นคนไข้ประจำของเรานี่เอง  ต้องทำ Reconcile  ทุกครั้งที่มานอนโรงพยาบาล

            “อ้าว  ลุงเงินนี่เอง  เป็นยังไงค่ะ  เห็นพยาบาลบอกหนูว่า  ลุงพ่นยาไม่ถูก”

            ลุงเงินพยักหน้าเจื่อน  ๆ  เพราะการมานอนโรงพยาบาลบ่อยครั้งของลุง  น่าจะทำให้พ่นยาได้ถูกต้องนะ

            “หนูนึกว่าลุงพ่นยาได้ซะอีก  ใช้ยาพ่นเป็นประจำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ  ไหนลุงเงินลองพ่นยาให้หนูดูซิค่ะ”

            ลุงเงินหยิบยาขึ้นมาพ่นให้ดูด้วยความลังเล  ระคนกับความกลัวที่เราสังเกตได้  เมื่อเห็นเช่นนั้นจึงลงมือสอนลุงเงินพ่นยาด้วยกลยุทธ์ที่ได้สั่งสมมาจากการร่ำเรียนเจ้าพนักงานเภสัชกรรมบวกกับประสบการณ์  โดยการใช้แผ่นภาพสอนการพ่นยามาประกอบด้วย  เหลือบเห็นลุงเงินฟังและดูด้วยความตั้งใจ  จากนั้นให้ลุงทำให้ดูอีกครั้ง  ลุงเงินพอจะทำได้แล้ว  ความกลัวกลดลง  แต่ฉันไม่ได้หยุดนั่งเพียงเท่านี้  หมั่นเดินเข้าไปหาลุงเงินที่เตียงเพื่อให้กำลังใจและสร้างความเชื่อมั่นให้กับลุงเงิน  เมื่อถึงเวลาที่จะต้องพ่นยาให้หมอดูอย่างถูกต้อง  ฉันเข้าไปแตะแขนเบา  ๆ  และบอกกับลุงว่า 

“ลุงเงินไม่ต้องกลัวนะ  ลุงทำให้หมอดู  เหมือนเวลาที่ทำให้หนูดูแบบนี้ละจ๊ะ  ลุงเงินเก่งต้องทำได้แน่  ๆ”

เมื่อหมอเดินมาถึงเตียงลุงเงิน

“อ้าวเจ้าหน้าที่ห้องยา  มาสอนลุงเงินพ่นยาเหรอ  ลุงเงินพ่นยาเก่งแล้วละซิ  ไหนลองพ่นให้หมอดูสิ”

ลุงเงินหุบยิ้มลงทันที  หน้าผากเริ่มย่นเข้าหากัน  มือเริ่มสั่น  เม็ดเหงื่อผุดออกมาจากปลายจมูกของลุงเงิน  บ่งบอกให้เรารู้ว่า  ลุงเงินกำลังกลัวหมอ  เอื้อมมือไปแตะมือลุงเงินเบา  ๆ  พร้อมพูดว่า

“ไม่เป็นไรนะ  หนูจะยืนอยู่ข้าง  ๆ  ลุงเงิน  ไม่ต้องกลัวนะค่ะ  หนูมั่นใจว่าลุงทำได้แน่  ๆ”

สีหน้าลุงเงินเริ่มดีขึ้น  หันมาสบตา  รอยยิ้มเริ่มปรากฏที่มุมปากของลุงเงิน  พร้อม  ๆ  กับรอยยิ้มที่เราส่งกลับไปให้กำลังใจลุงอีกครั้ง  ค่อย  ๆ  ยื่นอุปกรณ์พ่นยาให้ลุงเงิน  ลุงเงินรับมันมาแล้วทำการพ่นยาให้หมอดูทันที  มือลุงเงินยังสั่นอยู่นิด  ๆ

“ลุงเงินลุงทำได้นี่นา  แล้วทำไมวันแรกลุงพ่นยาไม่ได้ละ”

ลุงไม่ตอบได้แต่ยิ้มให้หมอ  หมอเดินไปยังเตียงข้าง  ๆ  เหลือเพียงเรากับลุงเงินเพียงลำพัง

“เฮอ!  ค่อยสบายใจหน่อย  หมอบอกลุงทำได้  ลุงกลัวแทบแย่  ขอบใจนะอีหนูที่ช่วยสอนลุง  และให้กำลังใจลุง  ต่อไปนี้ลุงจะไม่กลัวหมออีกแหละ  ลุงมั่นใจแล้วว่าลุงทำได้”

รู้สึกอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก  สอนลุงพ่นยาได้ถูกต้องแถมยังทำให้ลุงเลิกกลัวหมอได้อีกด้วย  ต่อไปนี้ไม่ว่าหมอจะให้ลุงเงินทำอะไรลุงเงินคงให้ความร่วมมือในการรักษาอย่างเต็มที่  เพื่อสุขภาพของลุงเอง

หากวันนั้นเรามองแค่เพียงว่า  ลุงพร่องความรู้  เราคงได้แค่เพียงเติมเต็มความรู้โดยไม่ได้มองลึกไปถึงจิตใจเหมือนเช่นในวันนี้ที่เราได้รู้แล้วว่าความกลัวที่มีอยู่ในความรู้สึก  อาจส่งผลเสียต่อสุขภาพของพวกเขาได้  แต่เมื่อใดที่เรามองจนครบทุกด้าน  เราจะสามารถดูแลทั้งกายและใจของเขาได้เป็นอย่างดี  ยาเพียงอย่างเดียวไม่อาจช่วยให้หายดีได้  ถ้าขาดการเยียวยาที่จิตใจ