ชุดขาว...ที่อยู่ในใจ

          แผนกอุบัติเหตุและฉุกเฉินเป็นที่ทำงานตั้งแต่วันแรกที่ฉันมาทำงานจนถึงทุกวันนี้ นับรวมก็หลายปีทีเดียว ฉันไม่ใช่แพทย์ ไม่ใช่เภสัชกรหรือพยาบาลในชุดขาว ฉันเป็นเพียงส่วนเล็กๆส่วนหนึ่งในโรงพยาบาลแห่งนี้

 เช้าวันนี้รู้สึกเหนื่อยแสนเหนื่อย เพราะอยู่เวรติดต่อกันมาหลายวัน  แต่ก็ต้องอดทนกัดฟันลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อมาทำงาน ทันทีที่เท้าก้าวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ฉันเห็นผู้ป่วยคนหนึ่ง นอนดิ้นพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงผู้ป่วย ด้วยอาการทุรนทุราย ในขณะที่เดินผ่านเตียงผู้ป่วยนั้น ก็ได้ยินเสียงพูดขึ้นมาว่า 

“ บอมอๆ (หมอ) ขอช่วยอะไรหน่อยได้ไหม ? ”  ฉันจึงหันไปดูผู้ป่วยด้วยความไม่แน่ใจนัก แต่ก็เห็นสายตาที่จ้องมองมาที่ฉัน  ฉันจึงถามกลับไปว่า  “ มีอะไรให้ช่วยหรือ......  แล้วเป็นอะไรมา .....”     หลังจากได้พูดคุยแล้วจึงได้ความว่า  ผู้ป่วยมาโรงพยาบาลด้วยอาการเวียนศีรษะ  คลื่นไส้ จะอาเจียน   พยาบาลได้ฉีดยาให้แล้วแต่อาการยังไม่ดีขึ้น  สิ่งที่ผู้ป่วยขอความช่วยเหลือนั้นก็คือ ช่วยลูบหลังให้หน่อยเพราะรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาอีก   ฉันจึงรีบเข้าไปลูบหลังให้ผู้ป่วยทันที ทั้งๆที่งานของฉันก็ยังไม่ได้เริ่มเลย แต่รู้สึกสงสารและเห็นใจเมื่อสังเกตเห็นว่าผู้ป่วยรายนี้พิการ มีขาข้างเดียว 

หลังจากลูบหลังได้สักพักผู้ป่วยมีอาการดีขึ้น และกล่าวกับฉันว่า “  ตรีมอกาเซะ บาเยาะๆ บอมอ ” ( ขอบคุณคุณหมอมากมาก )  ฉันรีบบอกผู้ป่วยว่า....

 “  ไม่เป็นไรค่ะ......จริงๆแล้ว ฉันไม่ใช่หมอหรอกน่ะ....  ฉันเป็นแค่คนงานทำความสะอาด”   ฉันรีบบอกผู้ป่วยกลัวจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้  แต่กลับได้ยินเสียงตอบจากผู้ป่วยซึ่งทำให้ฉันหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งก็คือ

 “  สำหรับผมแล้วคนที่ช่วยเหลือผู้อื่นในเวลาเจ็บป่วย คอยให้ความช่วยเหลือ และเป็นกำลังใจให้ ก็คือ บอมอของผมตลอดไป  ไม่ว่าคนๆ นั้นจะเป็นคนกวาดขยะหรือเป็นใครก็ตาม ” 

               หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ไม่ว่าจะเจอผู้ป่วยคนนี้ที่ไหน ผู้ป่วยก็จะเรียกฉันว่า “ บอมอ ” ทุกครั้ง  

               ฉันรู้สึกภาคภูมิใจมากที่ได้ช่วยเหลือผู้ป่วยคนนั้น  เพราะฉันไม่เคยคิดเลยว่าการลูบหลังผู้ป่วยแค่ไม่กี่นาทีสามารถทำให้เกิดความรู้สึกดีๆ  และเป็นที่ประทับใจสำหรับผู้ป่วยได้ ผลตอบแทนที่ฉันได้รับมันเกินคุ้ม เพราะมันเป็นความสุขลึกๆ ในใจ เป็นความรู้สึกที่สามารถต่อเติมพลังและกำลังใจในการทำงาน ทำให้ฉันมีแรงที่จะปฏิบัติงานได้อีกหลายสิบปีเลยที่เดียว    ถึงแม้ว่าฉันจะใส่ชุดสีฟ้าในเวลาทำงาน แต่ฉันก็เป็นชุดขาวในใจผู้ป่วยได้เช่นกัน ถ้าเรามีใจบริการและรู้จักการให้ต่อผู้อื่น คุณว่าจริงไหม.......

[นคร โรงพยาบาลพะโต๊ะ อ.พะโต๊ะ จ.ชุมพร]

ไม่ว่าจะเป็นใคร ตำแหน่งอะไร สำหรับคุณคือ...คนดี..ในโลกนี้ ขอให้กำลังใจนะครับ

[โรงพยาบาลสอง อำเภอสอง จังหวัดแพร่]

ขอแสดงความชื่นชมมายังรพ.รามันด้วยนะค่ะ และเป็นกำลังใจให้ตลอดไป..../รพ.สอง จ. แพร่