ความสุขอยู่ที่ใจ

ฉันเป็นพยาบาลห้องคลอดถ้าไม่มีคนไข้คลอดต้องมาซักประวัติผู้ป่วยนอก  วันหนึ่งขณะเดียวกันฉันนั่งทำงานซักประวัติผู้ป่วยที่มาตรวจพร้อมกับน้อง  ๆ  อีกหลายคน  ด้านหน้าของฉันนั้นเป็นผู้ป่วยที่มารับบริการเต็มไปหมดสายตาทุกคู่มองมาที่ฉัน  และแล้วฉันได้ยินเสียงเรียกชื่อฉันว่า  ป้าไหม  ๆ  มาแต่ไกล  ฉันก็หันไปตามเสียงเรียกนั้น  ว่ามีผู้ป่วย  1  คน  มาตรวจหลังคลอด  ฉันก็บอกน้องไปว่าให้พาผู้ป่วยไปนอนพักที่ห้องรอคลอดเดี๋ยวจะตามไป  และหลังจากนั้นฉันก็หันไปบอกกับน้องข้างโต๊ะซักประวัติว่าพี่จะไปตรวจดูแผลหลังคลอดที่ห้องคลอดที่นัด  7  วันหลังคลอดให้มาดูแผลพร้อมบุตร  ดูสะดือว่าหลุดหรือยังมีการทำความสะอาดถูกต้องหรือไม่แล้วฉันก็ลุกขึ้นเดินไปดูแลผู้ป่วยที่มารอตรวจแผลหลังคลอดนั้น  ผู้ป่วยรายนี้  ครรภ์แรก  เธอมีอายุแค่  16  ปีเท่านั้น  ฉันถามว่าเป็นอย่างไรบ้างจ๊ะมากับใคร  เธอก็ตอบว่ามากับแฟนสายตาเธอเศร้า  ๆ  อิดโรย  ฉันถามว่า  “เจ็บแผลหรือเปล่า  น้ำคาวปลาไหลดีไหม”  เธอก็พูดว่า  เจ็บเหมือกันเจ็บน้อยกว่าตอนคลอดลูก  เธอเล่าว่า  เธอเกือบตายเบ่งไม่ออก  เบ่งเท่าไหร่ก็ไม่ออก  ไม่มีแรงเบ่ง  ฉันคิดว่าฉันตายแน่  ๆ  พยาบาลได้ตามหมอมาช่วยดูดเอาเด็กออก  ฉันตัวเล็ก  ลูกตัวโต  ลูกติดนานมีแผลฉีกขาดมาก  เลือดออกเยอะ  นอนพัก  2  ชั่วโมงหลังคลอดที่ห้องคลอด  ก็ย้ายไปนอนตึกหลังคลอดได้เจาะเลือด  ความเข้มข้นเลือดลดลง  Refer ไปโรงพยาบาลทั่วไป  ไม่ได้ให้เลือดให้น้ำเกลือ  2  ขวด  ลูกตัวเหลืองนอนอยู่โรงพยาบาล  3  วัน  เพื่อส่องไฟอาการดีขึ้น  แพทย์อนุญาตให้กลับบ้านได้

            หลังจากนั้นฉันได้ตรวจแผลหลังคลอดวรรณิศาปรากฎว่าแผลฝีเย็บแยกออกจากกัน  เธอถามว่า  “หมอแผลหนูเป็นอย่างไรติดไหม  และฉันได้บอกให้เธอทราบว่า  แผลฝีเย็บของเธอไม่ติดมีการแยกออกจากกัน  เวลาเธอกลับไปเธอต้องรักษาความสะอาดเฉพาะที่ช่องคลอด  แผล  ก้น  เช็ดบริเวณแผลด้วย NSS 2 ก้อน  สำลีแห้ง  1  ก้อน  สำลีเช็ดชุบ Batadine 1 ก้อน  โดยใช้กระจกส่องดู  ล้างมือก่อนและหลังทำความสะอาดอวัยวะสืบพันธ์ทุกครั้งและเปลี่ยนผ้าอนามัยทุก  4  ชั่วโมง  ฉันได้รายงานแพทย์ทราบ  แพทย์ให้ยา Antibiotic ไปรับประทานต่อที่บ้านตามแนวทางการปฏิบัติ

            ประมาณ  5  วันต่อมา  ฉันได้ติดตามไปเยี่ยมบ้านวรรณิศาแต่ไม่พบวรรณิศา  ญาติของเธอบอกว่าได้ย้ายไปอยู่กับสามีที่ตำบลมาบปลาเค้า  อำเภอท่ายาง  ซึ่งเป็นนอกเขตรับผิดชอบของโรงพยาบาล  แต่ด้วยความเป็นห่วงวรรณิศากังวลว่าจะทำความสะอาดแผลได้ถูกต้องและแผลตื้นขึ้นเกือบหายหรือยัง  ฉันจึงตามไปเยี่ยมเธอที่บ้านด้วยตนเองอีกครั้ง

            ขณะที่ตะวันลับฟ้าฉันได้ขี่รถมอเตอร์ไซด์คู่ใจไปตามถนนอันคดเคี้ยว  2  ข้างทางจะเป็นหมู่บ้านชนบท  มีทุ่งนา  ต้นตาล  ฉันได้โทรศัพท์ติดต่อกับวรรณิศาว่าบ้านอยู่ตรงไหน  เธอให้สามีออกมารับฉันตรงหน้าวัดตาลกงประมาณสัก  5  นาที  สามีของเธอก็ออกมารอรับฉันอยู่ที่นัดหมาย  และสามีเธอก็ขี่มอเตอร์ไซด์นำทางฉันไปบ้าน  ระยะทางไกลประมาณ  16  กิโลเมตรจากโรงพยาลของฉัน

            พอฉันไปถึงบ้านวรรณิศาได้พบมารดาของสามี  ออกมาทักทายสวัสดีฉัน  และได้เรียกวรรณิศาออกมาและบอกว่าหมอมาเยี่ยม  หน้าตาของเธออิดโรยไม่สดชื่น  ฉันจึงถามว่า  “เป็นอย่างไรบ้าง”  วรรณิศาตอบว่า  “ปวดศีรษะอยู่บ่อย  ๆ  และได้พบทารกนอนบนเตียงมีขวดนมอยู่ข้าง  ๆ  มารดาของสามีบอกว่า  ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลเด็กไม่ยอมดูดนม  แม่หัวนมสั้น  เลยให้กินนมกระป๋องตลอดมา  เด็กดูดนมเก่งหมดหลายกระป๋องแล้ว  ฉันได้บอกกับมารดาว่าให้ดูดนมแม่ดีกว่า  เพราะนมแม่มีประโยชน์  สะอาด  มีภูมิคุ้มกัน  มีสารอาหารครบถ้วน  ทำให้มดลูกเข้าอู่ได้เร็ว  สะดวกในการให้ลูกดูด  แม่สามีก็บอกว่า  “ฉันอยากให้กินนมแม่  หลานฉันจะได้เก่ง”  ฉันจึงสอนวิธีให้ลูกดูดนมถึงหัวนมสั้นลูกสามารถดูดนมได้  ฉันบอกว่า  ลูกดูดนมแม่ได้แล้วก็ไม่ต้องให้นมกระป๋องด้วยความที่วรรณิศาอายุยังน้อย  เลี้ยงลูกไม่เป็น  ไม่ค่อยมีความอดทนได้แม่สามีและสามี  ครอบครัวมีส่วนร่วมในการดูแลคอยช่วยเหลือเป็นอย่างดี  และฉันสอนวิธีการบีบน้ำนม  การอุ้มลูกกินนมอย่างถูกวิธี  และแม่ที่มีอายุยังน้อยสามารถเลี้ยงลูกได้เป็นอย่างดี

            ส่วนวรรณิศา  ฉันได้ดูแผลให้ปรากฏว่าแผลเธอดีขึ้น  ตื้นขึ้น  แดงดี  และฉันบอกให้เธอรักษาความสะอาด  เปลี่ยนผ้าอนามัยทุก  4  ชั่วโมง  โดยใช้น้ำยาที่ให้ไปแผลจะตื้นขึ้นแล้วแผลจะติดกันเอง  ให้รับประทานผัก  ผลไม้  เนื้อสัตว์  นม  ไข่  เพื่อส่งเสริมการหายของแผล  ฉันบอกว่าแผลแยกได้แต่ไม่ติดเชื้อ  และสามารถติดกันเองได้เมื่อรักษาความสะอาดดี  ๆ  วรรณิศาก็ดีใจ  พูดว่า  “ดีใจจังไม่ต้องเย็บแผลใหม่มันเจ็บ  และอีก  7  วันนัดติดตามการรักษาให้วรรณิศามาดูแผลที่โรงพยาบาล  แผลวรรณิศาติดกันดี  ไม่บวมแดง  วรรณิศาบอกว่า  “หมอขอบคุณมากคะ  ที่เป็นห่วงเป็นใยหนูขนาดนี้”  “หนูไม่ได้หมอไม่รู้แผลหนูจะติดเชื้อหรือเปล่า  ลูกหนูก็คงไม่ได้กินนมแม่  ไม่แข็งแรงอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้  หนูจะไม่ลืมหมอที่ดูแลหนูและลูกด้วยหัวใจ  จริงใจ  ห่วงใยเหมือนญาติ  นี่แหละนางฟ้าในชุดสีขาว”  ฉันกลับบ้านด้วยความอิ่มอกอิ่มใจ  รู้สึกว่าเราได้ช่วยเหลือคนไข้ให้พ้นจากความทุกข์  ก็มีความสุขใจแล้ว