วันผู้ให้กำเนิด

ฉลองวันเกิดให้คำนึงถึงผู้ให้กำเนิด

เป็นบทกลอนที่เพื่อนส่งต่อมาให้ไม่ทราบผู้ประพันธ์แต่เนื้อหากินใจจริงๆขอขอบคุณที่ได้เตือนสติการฉลองที่ไม่ก่อให้เกิดปัญญาใดๆ

สำนึกถึง**-วันเกิด-**
           **1.งานวันเกิด      ยิ่งใหญ่       ใครคนนั้น
                   ฉลองกัน      ในกลุ่ม        ผู้ลุ่มหลง
                   หลงลาภยศ  สรรเสริญ     เพลินทะนง
                 วันเกิดส่ง       ชีพสั้น          เร่งวันตาย
                        
            **2.อีกมุมหนึ่ง    ซึ่งเหงา     น่าเศร้าแท้
                  หญิงแก่ๆ     นั่งหงอย     และคอยหาย
                  โอ้..วันนั้น    เป็นวัน        อันตราย
                  แม่คลอด     โลหิต         แทบปลิดชนม์
 
            **3.วันเกิดลูก      เกือบคล้าย     วันตายแม่
                  เจ็บท้องแท้   เท่าไหร่          มิได้บ่น
                  กว่าอุ้มท้อง   กว่าจะคลอด   รอดเป็นคน
                  เติบโตจน      บัดนี้              นี่เพราะใคร
                         
             **4.แม่เจ็บเจียน   ขาดใจ         ในวันนั้น
                   กลับเป็นวัน    ลูกฉลอง      กับผ่องใส
                   ได้ชีวิต          แล้วก็หลง    ระเริงใจ
                   ลืมผู้ให้          ชีวิต            อนิจจา!
 
             **5.ไฉนจึง         เรียกกัน        ว่า"วันเกิด"
                   วันผู้ให้         กำเนิด          จะถูกกว่า
                   คำอวยพร     ที่เขียน         ควรเปลี่ยนมา
                   ให้มารดา      คุณเป็นสุข    จึงถูกแท้
 
              **6.เลิกจัดงาน     วันเกิด       กันเถิดน่ะ
                    ควรที่จะ         คุกเข่า       กราบเท้าแม่
                    ระลึกถึง         พระคุณ      อบอุ่นแด่
                    อย่ามัวแต่       จัดงาน      ประจานตัว.****

[thana]

ต่อครับ กตัญญูกตเวทีเเสนดีเลิศ เป็นเครื่องเชิดชูสง่าเพิ่มราศี

เป็นรากเเก้วชวัญตัวของคนดี เป็นศักดิ์ศรีชี้ให้เห็นว่าเป็นคน