สายฝนกับความเหงา
สายฝนกับความเหงา
วันนี้ตื่นเช้าขึ้นมาพร้อมกับสายฝนปรอย ๆ ท้องฟ้ามืดครึ้มทำให้ผู้เขียนรู้สึกเหงาอย่างไรไม่รู้ ซึ่งเป็นความเหงาที่ไม่มีเจตนาจะเหงาและไม่เคยคิดที่จะทำให้ตัวเองเหงา ผู้เขียนจึงถือโอกาสโยนความผิดให้กับดินฟ้าอากาศซะเลย ไม่ใช่เราเหงาสักหน่อย ดินฟ้าอากาศต่างหากที่เหงา ฮิ ฮิ เข้าข้างตัวเอง เลยไปหาเหตุผลที่พอจะสนับสนุนให้ความคิดเข้าข้างตัวเองนั้นพอมีน้ำหนักจะฟังขึ้นบาง เลยไปค้นเจอเรื่องเล่า เกี่ยวกับสายฝนกับความเหงามาเล่าสู่กันฟังครับ
ทำไมพอฝนตก เราจึงเหงาและคิดถึงคนที่เรารักและผูกพัน
<TABLE id=story_body style="DISPLAY: block; WIDTH: 100%; HEIGHT: 465px" align=center border=0>
เมื่อก่อนนี้ ท้องฟ้า แผ่นดิน และผืนน้ำ เป็นเพื่อนรักกัน ทั้งสามอยู่ใกล้ชิดติดกัน จนกระทั่งโลกได้กำเนิดพืชและสัตว์ขึ้นแผ่นดินและผืนน้ำก็มัวแต่ดูแลเอาใจใส่พืชและสัตว์ จนละเลยและไม่สนใจท้องฟ้า ท้องฟ้าก็เริ่มรู้สึกน้อยใจ และถอยตัวห่างออกไป ห่างออกไปทุกที ทุกที จนถึงวันที่มีนกตัวแรกออกโบยบิน แผ่นดินและผืนน้ำจึงได้รู้ว่าท้องฟ้าได้จากไปไกลแสนไกล แผ่นดินและผืนน้ำพยายามส่งเสียงเรียกท้องฟ้า แต่ท้องฟ้าอยู่ไกลมาก เลยไม่ได้ยิน นกตัวนั้นจึงอาสาที่จะไปบอกกับท้องฟ้า นกก็บินขึ้นสูง สูงขึ้น สูงขึ้น และส่งเสียงเรียก แต่เสียงนกนั้นเบาเกินไป ไปไม่ถึงท้องฟ้า แต่นกก็สัญญาว่า ต่อไปนี้นกทุกตัวจะบินขึ้นสู่ท้องฟ้า เพื่อนำข่าวจากแผ่นดินและผืนน้ำไปบอก ผืนน้ำและแผ่นดินรู้สึกเศร้าใจที่เพื่อนได้ห่างออกไปไกล และคิดถึงเพื่อนเหลือเกิน ผืนน้ำพยายามที่จะม้วนตัวเป็นเกลียวคลื่นครั้งแล้วครั้งเล่า แผ่นดินพยายามยกตัวสูงจนตั้งตระหง่าน แต่นั่นก็ยังสูงไม่พอ ยังไม่ใกล้ท้องฟ้า พระอาทิตย์ซึ่งเฝ้ามองดูเหตุการณ์มาโดยตลอด ก็บอกกับทั้งสองว่า \"เราอาจจะช่วยพวกเจ้าได้\" พระอาทิตย์จึงอาสาช่วย โดยการส่องแสงลงมายังผืนน้ำและแผ่นดิน ทำให้ระเหยกลายเป็นไอ ลอยไปรวมตัวกันเป็นก้อนเมฆ ลอยขึ้นไปบอกข่าวแก่ท้องฟ้า เล่าเรื่องราวต่าง ๆ เป็นรูปตามที่ แผ่นดินและผืนน้ำได้พบเจอมา และบอกว่าแผ่นดินและผืนน้ำคิดถึงมาก อยากให้ท้องฟ้าลงมาสนิทแนบชิดเหมือนเมื่อก่อน ท้องฟ้าได้รับรู้เรื่องราว ก็รู้สึกเสียใจ แต่ก็กลับลงไปไม่ได้ \"ฉันกลับลงไปไม่ได้หรอก เพราะฉันเติบโตขึ้น และอยู่สูงเกินไป ลงไปไม่ได้แล้ว ฉันได้แผ่ขยายตัวเองจนกว้างขวาง ที่ฉันทำได้ก็เพียงแต่เฝ้ามองดูอยู่ไกลๆ และโอบกอดแผ่นดินและผืนน้ำไว้อย่างอ่อนโยนเท่านั้น และถึงแม้จะมีนกบินมาส่งข่าว แต่ฉันก็ยังคิดถึงแผ่นดินและผืนน้ำและอยากจะบอกกับทั้งสองว่า ฉันเองคิดถึงเพื่อนมากมายเพียงใด \"ก้อนเมฆก็ตอบว่า\"อยู่บนนี้นานๆก็เหงาเหมือนกัน บางทีก็อยากกลับลงไปข้างล่างบ้าง\" ท้องฟ้าเลยบอกว่า\" ฉันก็เหงาเหมือนกัน แต่ว่าฉันกลับลงไปไม่ได้ แต่เจ้าลงไปได้นี่ ถ้าอย่างนั้นฉันจะส่งเจ้ากลับลงไป และความคิดถึงของฉันก็หนักมากพอที่จะส่งพวกเจ้าลงไปหมดทั้งท้องฟ้า\" จากนั้นก้อนเมฆทั้งหมดก็รวมตัวกัน และรวมเข้ากับความคิดถึงอันมากมายของท้องฟ้า แล้วตกลงมาเป็นหยาดฝน ส่งผ่านความรัก ความคิดถึงมายังแผ่นดินและผืนน้ำ \"จึงไม่แปลกถ้าเมื่อใดที่ฝนตกแล้วเราจะรู้สึกคิดถึงคนที่เรารักคนที่เราผูกพัน และบางครั้งท้องฟ้าก็ส่งความเหงาลงมาด้วย\"
<TD width=30>
...ฝนหยาดสุดท้าย...หัวใจหวั่นไหวให้ตรม
ซ่อนรอยน้ำตาขื่นขม ร้าวระบมสุดที่จะฝืน
ถึงคราวจำพราก โศกช้ำ...กล้ำกลืน
ฉันนอนซบหมอนสะอื้น
ค่ำคืนผวาโศกศัลย์
ฝนหลั่งสั่งฟ้า...นิจจาจำร้างห่างกัน...
อย่าลืมรักเคยผูกพัน ทุกคืนวันอย่าลืมเสน่หา
ถึงกายจะห่าง แต่รัก...อย่าลา
เธอเคยสัญญาไว้ว่า
จะมาเมื่อฝน เยี่ยมเยือน
จง...หมั่นจำความหลังอย่าลืม
สองเรา เคยรักเคยปลื้ม
ด่ำดื่มจำไว้อย่าเลือน
คอย ฉันคอยจนฝนใหม่เยือน
หวั่นเกรงรักลวงลอยเลื่อน
เพื่อนใจอยู่ไหนไม่มา
ฝนหยาดสุดท้าย...เขาใยปล่อยฉันให้คอย
ส่งกระแสใจเลื่อนลอย
หลงรอคอย คอยร่ำเรียกหา
ฝนเอยอย่าด่วน สิ้นร้าง...สร่างซา
เพราะชื่นหัวใจของข้า
ไม่มาฝนจ๋า ข้าตรม
.ฝนหยาดสุดท้าย...เขาใยปล่อยฉันให้คอย
ส่งกระแสใจเลื่อนลอย
หลงรอคอย คอยร่ำเรียกหา
ฝนเอยอย่าด่วน สิ้นร้าง...สร่างซา
เพราะชื่นหัวใจของข้า
ไม่มาฝนจ๋า ข้าตรม...
เก็บมาฝากขอรับ..
ความเห็น (26)
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
เป็นธรรมดานะคะที่เราจะเหงาและคิดถึงใครบางคนในวันที่ฝนตก
แวะมาเยี่ยมเผื่อจะหายเหงาในวันฝนตกบ้างค่ะ
สวัสดีค่ะ
แวะมาทักทายค่ะ
ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสนะค่ะ
ขอบคุณ อ.ตุ๊กตา มากครับที่แวะเข้ามาเยี่ยมให้กำลังใจ ฟ้าหลังฝนต้องสดใสครับ ..(ถ้าไม่มืดเสียก่อนต้องมองเห็นแฮะ ๆ) สวัสดีครับ
สวัสดีครับ พี่ pivara ขอบพระคุณมากครับที่แวะเข้ามาให้กำลังใจ หายเหงาแล้วขอรับ ฝนหยุดตกแระ
สวัสดีค่ะ ขอบคุณและยินดีที่ได้รู้จักกันนะคะ
ขอบคุณที่ไปเยี่ยมเยียนบล็อกนะคะ
ในวันฝนตก ลองมองออกไปดูต้นไม้ใบหญ้าที่ชุ่มชื่นไปด้วยสายฝนแล้วจะรู้สึกว่า ในขณะที่หลายคนนั่งเหงาอยู่ในบ้าน แต่ก็ยังมีอีกหลายชีวิตที่สดชื่น มีความสุขในวันฝนตก...วันฝนตกไม่ได้เหงาเสมอไปหรอกนะคะ
เพลงเก่าจัง...ไม่น่าจะใช่รุ่นเดียวกะคนเขียนเลย
แต่ว่าเพลงนี้..เพราะมาก..ชอบเวอร์ชั่นพี่แจ้นะ
ฟ้า...ฝน..พระจันทร์..ดวงดาว...เหงาทั้งปี..อิอิ
เคยไหม....
ฟังเพลงเศร้า..แล้วร้องไห้
น้ำตา ..มันไหลออกมาเอง บางที......
น้ำตาก็เหมือนเพลง
ที่เราอยากร้องเอง
และฟังเองคนเดียว
แวะมาทัก ตอนนี้ฝนตกหนักมาก
เห็นด้วยฟ้าหลังฝนย่อมสดใสและหอมกลิ่นดินมากๆ
สวัสดีครับคุณครูKRUPOM ขอบคุณและยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับผม
พี่บุญเย็นคะ ... เพลงนี้เก่ามากเลยนะคะ พี่ ..
อยากจะลืมใครสักคน เมื่อหยาดฝน พร่างพรม พริ้วมา อิอิ
สวัสดีครับคุณ mommam เป็นเหมือนกันเลยครับ ในบางอารมย์แต่ไม่ร้องไห้นะครับ ฮิ ฮิ
สวัสดีครับ ♥paula ♥ที่ปรึกษาตัวน้อย✿ เพลงนี้ผมก็ชอบเหมือนกันครับ ขอบคุณนะครับที่แวะเข้ามาเยี่ยม
แวะมาเยี่ยม ผมก็จบที่ศิลปากรครับ ที่คณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรมสมัยก่อน เดี๋ยวนี้เป็นวิศวะ
ยินดีที่ได้รู้จักครับ
สวัสดีครับ Phornphon ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ ขอบคุณครับที่แวะเข้ามาเยี่ยมชม
สวัสดีค่ะ เช้าวันนี้ที่ขอนแก่นฝนตกตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ จนบัดนี้ยังไม่หยุดตก
คุณบุญเย็นอารมณ์เหงาแบบนี้ท่าทางคงยังเป็นโสด เพราะคนไม่โสดอย่างดิฉันไม่มีโอกาสเหงาเลยค่ะ อิอิ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
เคยรับความรู้สึก เหงา และเดินกลางสายฝน มันเย็นมากกว่า ฝน เย็นจับจิต แต่ผ่านมาหลายปีแล้วค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
จริงๆคะ เวลาฝนตกทุกครั้งไม่ว่าฝนตกแรงหรือเพียงฝนโปรย
เรามักเหงาใจเหงากาย คิดถึงคนที่เรารักและผูกพัน....
สวัสดีครับ คุณพี่บีบี้..ปราณีพร ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยมให้กำลังใจ อิจแคนไม่มีเวลาเหงาจริง ๆ แฮะ ๆ
สวัสดีครับคุณ blue_star ครับจะพยายามหาต้นไม้ดูครับ แต่ กทม. มีแต่ตึกทั้งนั้นเลยครับ
สวัสดีครับคุณ มัณฑนา วิัสัยรัตน์ ขอบคุณมากครับที่แวะมาทักทายให้กำลังใจ
สวัสดีครับคุณครูอ้อย แซ่เฮ ฮิ ฮิ เหมือนกำลังแสดงมิวสิควีดีโอเลยนะขอรับ ขอบพระคุณมากครับ
คุณพี่คะ อารมร์ได้ประมาณนี้เลยหรอคะเนี่ย เป็นไงคะ วันนี้งานยุ่งไหมคะ อย่ามัวแต่มานั่งเขียนblog อยู่เลยค่ะ ออกไปมองหน้าสาวๆบ้างนะคะ
โรแมนติกเหมือนนะคะคุณบุญเย็น
เรื่องนี้อ่านเมื่อไหร่ก็ซาบซึ้งประทับใจ.....
ฝนตกคราใด ทำให้เราคิดถึงใครคนหนึ่ง
มีความสุขมากๆ นะคะ
สวัสดีค่ะ แวะมาเยี่ยมในวันที่อาจารย์หายเหงาแล้ว
เพราะเพื่อนสมาชิก G2K นั่งอยู่ในห้องรับแขกของบล็อกอาจารย์ อบอุ่นไปหมดเลยค่ะ
ขอบคุณสายฝนพรำนะคะ ที่ดึงอารมณ์เหงาของอาจารย์ออกมา จนเรามีโอกาสได้อ่าน บันทึกโรแมนติคของนักวิชาการ
สวัสดีค่ะ แวะเข้ามาเยี่ยมชมความเหงากับสายฝนของ อ.บุญเย็น เศร้าจังค่ะ