ทำด้วยใจ

         ข้าพเจ้าทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลซานคามิลโล  ซึ่งเป็นโรงพยาบาลมูลนิธิ  ตอนที่ข้าพเจ้าได้มาทำงานใหม่ๆ  ทางโรงพยาบาลได้มีการออกหน่วยแพทย์เคลื่อนที่ที่  ต.ห้วยสุด  อ.สวนผึ้ง  จ.ราชบุรี  ข้าพเจ้าก็อาสาไปด้วย  เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลไปประมาณ  20  กว่าคน  และมีสิ่งของที่รับบริจาคอีกมากมาย  พอเดินทางไปถึง  ต.ห้วยสุด  ใช้เวลาเดินทางประมาณ  2  ชั่วโมง  พอรถผ่านเข้าไปในทางเข้าหมู่บ้านซึ่งเด็กนักเรียนกำลังเลิกเรียนพอดี  เด็กๆ  กำลังเดินกลับบ้าน  ภาพแรกที่รู้สึกประทับใจ  เด็กเหล่านั้นยกมือไหว้  รถของพวกเราซึ่งกำลังเคลื่อนรถไปยังหมู่บ้าน  เด็กๆ  เหล่านั้นแสดงท่าทางดีใจมากที่เห็นรถของเรา 

         พอรถจอด  ก็พบว่าจะต้องเดินขึ้นเขาอีกเล็กน้อย  กว่าจะไปถึงหมู่บ้าน  พวกเราต้องช่วยกันแบกสิ่งของบริจาคทั้งข้าวสาร  เสื้อผ้า  อาหารแห้งและตุ๊กตาสำหรับเด็กๆ  ข้าพเจ้าแบกถุงใส่เสื้อผ้าหนักมากเพราะเป็นถุงขนาดใหญ่เกือบเท่าตัวข้าพเจ้า  อากาศทั้งร้อนทั้งอบอ้าว  เพราะฝนเพิ่งตกใหม่ๆ  ทางเข้าซึ่งเป็นทางที่ชาวบ้านใช้เดินประจำแฉะมาก  เดินแบกของไปได้หน่อย  ก็โดนกิ่งไม้ที่มีหนามเกี่ยวขากางเกง  เดินต่อไปไม่ได้ต้องใช้เวลาแกะตั้งนาน  กว่าจะแกะออก  และยังโดนหนามตำมือจนเลือดออก  ข้าพเจ้าคิดในใจว่าไม่เคยลำบากขนาดนี้มาก่อน  แต่ทุกคนที่ไปไม่มีใครบ่นสักคำ 

         พอไปถึงหมู่บ้าน  ชาวบ้านซึ่งพอจะทราบแล้วว่าจะมีหน่วยแพทย์เคลื่อนที่มา  ก็มานั่งรอพวกเรา  สายตาของชาวบ้านมองพวกเราอย่างมีความหวัง  สีหน้าบ่งบอกถึงความดีใจ  ชาวบ้านส่วนใหญ่จะเป็นชาวกะเหรี่ยง  พูดไทยไม่ค่อยได้  แต่ละครอบครัวมีแต่เด็กๆ  มีผู้ใหญ่ไม่กี่คน  สอบถามชาวบ้านทราบว่า  วัยรุ่นที่นี่ออกไปทำงานในเมือง  เพราะทนสภาพที่เป็นอยู่ไม่ได้  สภาพบ้านแต่ละหลังมีเพียงหลังคาไว้กันแดดกันฝนเท่านั้น  ข้าพเจ้าเห็นภาพแล้วนึกสงสารพวกเขามาก  เด็กๆ  เนื้อตัวมอมแมม  ตัวผอม  หัวโต  เด็กๆ  ไม่ค่อยได้ทานอะไร  จากปัญหาทราบว่า  ชาวบ้านไม่รู้จักการคุมกำเนิด  ทำให้มีเด็กเกิดมามากมายเช่นนี้  ทางโรงพยาบาลเลยหาอาสาสมัครทำหน้าที่ประสานงานกับชาวบ้าน  ให้ความรู้ความเข้าใจกับชาวบ้าน  ซึ่งอาสาสมัครจะต้องผ่านการอบรมด้านการพยาบาลเบื้องต้นจากโรงพยาบาลซานคามิลโล  แล้วทางโรงพยาบาลส่งตัวกลับไปดูแลชุมชนที่ตนเองอยู่  คอยสอดส่องดูแลความเป็นอยู่ของชาวบ้าน  แล้วอาสาสมัครจะประสานงานกับโรงพยาบาลอีกที

         จากสภาพที่เห็น  ชาวบ้านที่นี่ต้องการความช่วยเหลืออีกมาก  ทั้งด้านความเป็นอยู่  ทั้งการรักษาพยาบาล  ชาวบ้านทุกคนน่าสงสาร  ข้าพเจ้ารู้สึกอยากจะช่วยอะไรให้ได้มากกว่านี้  แต่ด้วยกำลังของเราเองก็ทำอะไรไม่ได้มาก  ข้าพเจ้าช่วยด้วยใจอันบริสุทธิ์ 

          ก่อนกลับข้าพเจ้ารู้สึกประทับใจคำพูดของเด็กหญิงตัวเล็กๆ  คนหนึ่งว่า  “หนูขอบคุณทุกคนค่ะ  พวกหนูไม่มีอะไรตอบแทน  แต่หนูจะเป็นคนดี  ของคุณครู  พ่อแม่  และจะเป็นคนดีของสังคมค่ะ”  คำพูดของเด็กหญิงตัวเล็กๆ  อายุไม่น่าเกิน  7  ขวบ  แต่สามารถพูดออกมาได้ซึ้งกินใจพวกเรามาก  พวกเราทุกคนรู้สึกหายเหนื่อยกับการออกหน่วยครั้งนี้ 

         ข้าพเจ้าคิดว่ามีผู้คนอีกมากมายที่ต้องการความช่วยเหลือ  เมื่อโรงพยาบาลมีออกหน่วยครั้งต่อไป  ข้าพเจ้าจะอาสาเข้าร่วมทุกครั้งที่มีโอกาส  ข้าพเจ้ามีความสุขกับการออกหน่วยแพทย์เคลื่อนที่  ไม่ว่าจะเหนื่อยยาก  ลำบาก  สักแค่ไหน  แต่ภาพที่เราได้เห็นในการช่วยเหลือผู้ยากไร้แล้ว  ข้าพเจ้าคิดว่าข้าพเจ้าทำด้วยจิตวิญญาณจริงๆ

 

 

                                                                      คุณไพลิน              สังข์สัตย์

                                                                      ผู้ช่วยพยาบาลแผนก  X - Ray

 

[อาพรเพชร ก้องนาวา]

การดูแลที่ไม่ได้แบ่งเชื้อชาติศาสนา