เที่ยวเตร่พเนจร 3

วันที่ 2

เช้าของวันที่สองของการอยู่ที่หมู่บ้านห้วยหญ้าไทร ครูสุพบว่าตัวเองตื่นเช้ากว่าปกติ อาจเป็นเพราะเมื่อนอนแต่หัวค่ำมาก ประมาณ  2 ทุ่ม  ถ้าเป็นชีวิตปกติ คือ  4 ทุ่ม  พอตื่นมาก็เห็น พ่อแม่ของอะซื่อกับอะก้อยทำกับข้าวในห้องครัว เช้านี้คือแกงแตงกวา อะก้อยเจียวไข่ ส่วนอะซื่อไปผ่าฟืน

ประมาณ  8 นาฬิกา ครูสุได้เสียงระฆังดังขึ้น เป็นสัญญาณว่า โรงเรียนของกศน.กำลังจะเปิดให้เด็กมูเซอตัวจิ๋วไปโรงเรียนกันแล้ว มีเด็กเดินกันสี่ห้าคน พูดจากันอย่างสนุกสนาน ครูสุก็แอบเข้าไปด้อม ๆ มอง ๆ ว่าเด็กเรียนกันอย่างไร ก็เหมือนห้องเรียนโดยทั่วไป มีครูผู้หญิงอายุยังไม่มาก กับเด็กนักเรียนแสนซนกำลังคัดตัวอักษรภาษาไทยกันอยู่

 

ห่างจากโรงเรียนออกไป ชาวบ้านและเด็กโตต่างพากันสะพายตะบุงกันไปไร่ไปสวน สายแล้วผู้หญิงที่เป็นแม่เรือนมานั่งคุยกันสี่ห้าคนหน้าร้านค้าของหมู่บ้าน คงจะพูดกันสัพเพเหระกระมัง ครูสุนึก เพราะฟังภาษาของเขาไม่เข้าใจ บางคนก็พาลูกตัวเล็ก ๆ มาด้วย คุยกันสักพักใหญ่ก็แยกย้ายกันไป

 

ครูสุวางแผนว่าจะไปเที่ยวที่ไร่ของเด็ก แต่อยู่สูงเกินไปคงจะขึ้นดอยไปไม่ไหวแน่ ก็เลยเปลี่ยนแผนเป็นเดินชมหมู่บ้าน และคุยกับลุงจะสอแทน ตอนบ่ายครูสุมีเพื่อนเป็นเด็กเล็กวัย  3-4 ขวบ 3 คน เราสื่อสารกันด้วยภาษาธรรมชาติ ครูสุวาดรูปสัตว์ต่าง ๆ แล้วก็ถามเด็กเป็นภาษามูเซอว่า "อะมาแหล่ะ" แปลว่า นี่อะไร ให้เด็กพูด แล้วครูสุก็จดคำศัพท์เป็นบางคำ เช่น ออกะ  แปลว่า ควาย  นามีนี่  แปลว่า  ปลา   พือ  แปลว่า หมา ฯลฯ พอครูสุพูดตามเด็ก  เด็กก็หัวเราะ เพราะสำเนียงของเราไม่เหมือนเขานี่ครับ

 

พอตะวันคล้อยหน่อย ลุงจะสอกลับมาจากสวน มาสอนนับเลขแบบมูเซออีกนิด จำได้บ้างนิดหน่อย รู้สึกสนุกที่ได้เรียนรู้ภาษาของเขา พูดกันไปมาไม่ทันไร ก็จะหมดวันที่สองอีกแล้วหรือนี่

ครูสุชอบมองท้องฟ้า โดยเฉพาะฤดูหนาวเริ่มมาถึง ฟ้าใสๆ มีก้อนเมฆประปราย ต้นไม้สูงทะโมน สีเขียวเข้ม ดูแล้วเหมือนหยุดเวลาของโลกไว้ ตรงนี้ ... นึกถึงเพลง เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม มาก ๆ ...

 

[เบดูอิน]

วิถีชีวิตแบบนี้ผมชอบมาก