Car Free Day เดินดีกว่า
(อธิการบดีปั่นจักรยานภายในมหาวิทยาลัย)
เมื่อเดือนที่แล้วมีการรณรงค์ให้งดใช้รถยนต์ส่วนตัวและหันมาใช้รถสาธารณะ นั่งรถเมล์ รถไฟ หรือไปด้วยกัน นอกจากนี้หลายจังหวัดมีการกระตุ้นให้ใช้จักรยานสองล้อ นอกจากสามารถลดสภาวะสิ่งแวดล้อมแล้ว ยังประหยัดเงิน(ค่าน้ำมัน)และเป็นการออกกำลังกายภายในตัว เพราะวันที่ 22 กันยายน เป็นวัน คาร์ ฟรี เดย์
ผมคนหนึ่งที่เห็นด้วยแต่ต้นว่าจะประหยัดน้ำมันเพราะวันๆ เงินทองที่เราสูญหายไปบางทีเกือบเป็นครึ่งหนึ่งของรายได้เป็นค่าน้ำมันรถ และจากประสบการณ์การออกกำลังกาย ที่ยืนยงกับผมนานที่สุด คือ การขี่จักรยาน
(ครั้งแรกที่ผมปั่นจักรยานเล่นหลังจากที่ผมต้องนอนซ่อมตัวเองอยู่เกือบปี)
วันก่อนเจอหมอที่มัสยิดมหาวิทยาลัยหมอบอกให้ผมออกกำลังกายด้วย ผมก็บอกกับหมอว่าผมจะปั่นจักรยาน หมอบอกว่าดี แต่จนถึงทุกวันนี้ผมยังไม่มีจักรยานให้ปั่น เพราะคันที่ต้องนอนกับผมนั้นผมยังไม่ซ่อม น้องๆบอกว่าไม่กี่ตั้งประมาณ 6000 บาทก็ปกติแล้ว ครับ คิดไปคิดมาน้อยมากเพราะตัวผมต้องซ่อมหมดไปเกือบสองแสน
ด้วยคำแนะนำของหมอ ผมก็ต้องออกกำลังกาย และพอผมเริ่มเดินออกกำลังกาย รู้สึกว่าขาผมที่ยังจบอยู่รู้สึกดีขึ้น ทำอะไรสะดวกขึ้น คล่องขึ้น เลยทำให้ทุกวันนี้ผมเดินออกกำลังกายอย่างน้อยวันละกิโล จะทำมากกว่านั้นไม่ได้เพราะเวลาจำกัดมาก
งานของผมนอกจากจะต้องนั่งๆเดินๆ ในบริเวณที่ทำงานแล้ว บางวันก็ออกกำลังกายหนักๆบ้าง(ที่ว่าหนักเพราะจะรู้สึกปวดขาไปด้วย)ด้วยเดินดูงานที่ศูนย์คอมฯชั้นสาม ถ้าวันไหนมีงานต้องเดินขึ้นลงสามรอบ รู้สึกปวดเข่าทันที และอีกสองที่ที่ผมต้องไป คือ ไปประชุม ณ สำนักอธิการบดี และไปสอนนักศึกษาที่ตึกศึกษาศาสตร์ ปกติแล้วถ้าไม่ขับรถไปเองก็น้องๆที่ทำงานไปส่ง
เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ก็จะลองความสามารถของตัวเองที่อุตสาห์ออกกำลังกายมาเป็นอาทิตย์แล้ว จะลองเดินไปสอนดูว่าจะมีผลกระทบอะไรบ้าง เมื่อผมเดินไปก็ตามประสาของคนเรียนวิทยาศาสตร์อย่างผมก็สังเกตไปเรื่อยๆ
(ผมถ่ายรูปบนตึกหน้าห้องที่ผมสอน เห็นตึกที่ทำงานของผมหลังมัสยิด)
จากตึกที่ทำงานถึงตึกศึกษาศาสตร์ของไม่ไกล แต่บรรดาครูบาอาจารย์หรือเจ้าหน้าที่คงไม่มีใครเดิน ทั้งที่บางครั้งการเดินด้วยเท้าจะดีกว่า เพราะผมสังเกตว่าตอนที่ผมออกจากตึกที่ทำงาน อาจารย์คนหนึ่งก็ออกจากตึกที่ผมอยู่เหมือนกัน เขานั่งรถและขับไปตึกศึกษาศาสตร์เช่นกัน พอผมถึงหน้าตึกศึกษาศาสตร์เขายังจอดรถไม่เสร็จ แน่นอนครับผมที่เดินไม่ค่อยปกติ เดินถึงก่อน
สิ่งแรกที่ผมสังเกตเห็น คือ ความวุ่นวายและความไม่เป็นระเบียบของการจดรถของนักศึกษา
-
นักศึกษาบางคนคงเอาความสะดวกส่วนตัว เลยจอดรถปิดทางเข้า ทำให้รถคันหลังจะเข้าไปจอดไม่ได้ ...
-
อีกด้านหนึ่ง พอดีฝนตกด้วย ทำให้น้ำขัง เลยไม่ลงไปจอดตามที่เตรียมไว้
-
อันนี้รองเท้าบรรดาครูทั้งหลายที่มาเรียนวิชาชีพครู ... ครูนะครู
ความเห็น (9)
ชอบภาพสุดท้ายที่สุดค่ะ
อาจจะมองว่าเป้นความไม่มีระเบียบก็ได้ หรืออาจจะมองว่า เป็นศิลปะที่คนเราสร้างสรรมันขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจก็ได้นะคะ ^^
ครับท่าน อาจารย์ SK ผมก้พยายามมองแบบนั้นเหมือนกัน แต่ที่ผมถ่ายมานี้เพราะตอนที่ผมเดินผ่านหน้าห้องนี้เท้าของผมดันไปเต๊ะเป็นการทำลายงานศิลปของเขาหรือเปล่า
ก็ไม่มีชั้นวางรองเท้านิค่ะอาจารย์ ฮิฮิ มาแก้ตัวแทนนักศึกษา พร้อมสารภาพว่า รู้สึกว่า รองเท้าคู่หนึ่งมันเป็นของผม ฮิฮิ ใครเอาไปวางไว้เนี๊ยะ ฮาฮา (แซวเล่นครับ)
แสดงว่าครูแต่ละคนมีชั้นที่ต่างกัน
มีส้น แสดงสูง
ไม่ส้น แสดงว่าชั้นล่างๆๆ
รองเท้ามีปลายแหลม เหมือนในละครสมัยเด็ก จักรๆวงค์ ระดับเทวดา อิอิ
ขอเป็นแรงใจครับ ผมว่าจะเดินด้วย เดินไปละหมาด
อ่านบรรทัดแรกนึกว่าแบ่งระดับฐานะครู..
มีโอกาสคุยกับกลุ่มนักศึกษา ช่วยๆบอกหน่อยว่า ให้จอดรถดีๆ ไม่ว่าจะหน้าตึกไหน
ทำอะไรให้นึกคนอื่นด้วย.. บาปจะไม่ได้แน่แถมได้บุญอีกด้วย
มองดูรองเท้าของ อ.จรุวัจน์ เหมือนกัน แต่ไม่ยักเห็นรองเท้าผู้ชาย
สลามครับอุซตาซ อ่านเรื่องที่ท่านเขียนมา ผมว่าชีวิตท่านมีความสุขนะครับ
الحمد لله
وجزاكم الله خيرا
ครับ ผมก็มีความสุขดี อาจจะเครียดบ้างเรื่องการทำงาน ส่วนเรื่องส่วนตัวนั้นแม้จะทำอะไรได้เหมือนเมื่อก่อน ก็นับว่าแค่นี้อัลลอฮฺประทานให้มามากแล้ว
อาจารย์ขา ภาพสุดท้ายนี่ เท้ห์มาก คิดได้ยังไง อิๆๆๆๆขำๆๆๆ
ปล่อยวางค่ะ